Uderza mnie w powieściach klasycznych to jak często przedstawiony tam problem wcale dalece nie odbiega od współczesnych czasów. Głównym nurtem „Wieku niewinności” jest motyw rozwodu, a raczej podejścia z cyklu co ludzie powiedzą i przekonania wielkomiejskiej arystokracji do tego, że lepiej wrócić do nieuczciwego męża niż się z nim rozwieść. A jak już się zdecyduje odejść to lepiej być w stanie zawieszenia niż podjąć kroki w celu zerwania małżeństwa. Oczywiście dochodzi do tego jeszcze kwestia finansowa i przegrana kobiet na tym polu w latach 70. XIX wieku, ale problem, który dotyka hrabinę Olenską dotyczy właśnie bardziej sfery konwenansów.

Faktycznie teraz kwestia rozwodów jest bardziej znormalizowana, ale ja jeszcze pamiętam jak będąc dzieckiem doszło do jednego z pierwszych rozwodów w rodzinie i jakie to wtedy było poruszanie. A nawet znam opowieść, że doszłoby do niego wcześniej w innym małżeństwie, ale rodzice ze strony kobiety byli bardzo przeciwni.

Tym bardziej jeszcze mocniej odbieram treść tej książki. Autorka rozlicza nowojorską arystokrację z grzechów hipokryzji, uprzywilejowania i konserwatyzmu. Pokazuje, że nawet wtedy Europejczykom wydawało się, że zza oceanem jest większy postęp społeczny, a to nie była do końca prawda.

Skoro klasyka romansu to musi, gdzieś się znajdować uczucie i ono jest, ale właśnie przez brak akceptacji i pomocy ze strony innych z prawnego punktu widzenia jest ono nie do spełnienia. Podoba mi się kierunek, który obrała autorka, czyli mamy tu do czynienia z nieszczęśliwą miłością, ale nie ma tu podłości ze strony możliwych kochanków. Też od początku autorka postawiła na myślącego męskiego bohatera, który widzi to jak powinno wyglądać życie i jak Ci broniący niewinności są najbardziej winni.

Refleksyjna powieść, która wywarła na mnie pozytywne wrażenie.

Uderza mnie w powieściach klasycznych to jak często przedstawiony tam problem wcale dalece nie odbiega od współczesnych czasów. Głównym nurtem „Wieku niewinności” jest motyw rozwodu, a raczej podejścia z cyklu co ludzie powiedzą i przekonania wielkomiejskiej arystokracji do tego, że lepiej wrócić do nieuczciwego męża niż się z nim rozwieść. A jak już się zdecyduje odejść to...

Prześmiewczy z punktu widzenia dzisiejszych czasów obraz socjety amerykańskiej z Nowego Jorku z lat 70 XIX wieku.
W ułożony świat Newlanda Archera i jego narzeczonej, a potem żony May Welland, wkracza Ellen Oleńska, kobieta która odważyła się odejść od męża i zacząć życie na nowo wbrew sztywnym zasadom środowiska, z którego pochodzi. Zauroczony kobietą Newland musi podjąć decyzję czy powinien żyć dalej według zasad według jakich go wychowano czy też rzucić się wir nowych doznań.
Napisana pięknym językiem powieść, która została nagrodzona Pulitzerem i ma ponad 100 lat była miłą lekturą. Polecam 😁

Prześmiewczy z punktu widzenia dzisiejszych czasów obraz socjety amerykańskiej z Nowego Jorku z lat 70 XIX wieku.
W ułożony świat Newlanda Archera i jego narzeczonej, a potem żony May Welland, wkracza Ellen Oleńska, kobieta która odważyła się odejść od męża i zacząć życie na nowo wbrew sztywnym zasadom środowiska, z którego pochodzi. Zauroczony kobietą Newland musi...

Nagrodzona Pulitzerem w roku 1921 powieść określana mianem arcydzieła literatury światowej to przede wszystkim bardzo złożony i wielobarwny portret psychologiczny nowojorskiej socjety. Lata 70. XIX wieku oplata sztywna siatka norm i społecznych konwenansów. Każde wymykające się schematom działanie wyrzuca na margines jednostki nieposłuszne, do których należy hrabina Ellen Olenska. Skandalistka i rozwódka budzi w arystokratach sprzeczne emocje - jedni ją kochają i pożądają, drudzy nienawidzą i chcą jak najszybciej pozbyć się problemu. Napędzani hipokryzją tworzą scenę, na której rozgrywa się miłosny dramat dwóch kobiet i jednego mężczyzny.

Finał, dość oczywisty dla klasyki literatury, był mimo wszystko satysfakcjonujący. Ciężko było godzić się ze sposobem myślenia i postępowania bohaterów, ale dzielący nas czas daje pewne wyobrażenie. „Wiek niewinności” był dla mnie lekturą chwilami nużącą, a nawet irytującą, choć doceniam tak dokładny rys psychologiczny i społeczny.

Po co czytać?
Klasykę - w ogóle - moim zdaniem znać warto, żeby mieć pewien ogląd zmieniającego się świata pod względem społecznych norm i zachowań. Fascynujące z jakiego punktu patrzą na nas bohaterowie powieści Edith Wharton i jak dziwne i ograniczające są ich czasy dla współczesnych ludzi.

Jeśli kochacie klasykę romansu nie zawiedzie Was Newland Archer, główny bohater rozdarty między płomiennym pożądaniem, a bezpiecznym i pewnym sercem wybranki. Sama nie żałuję czasu poświęconego lekturze, chociaż początek był dość trudny. „Wiek niewinności” wspominać będę jako zwyczajnie dobrą lekturę, do której nie planuję powrotu.

Nagrodzona Pulitzerem w roku 1921 powieść określana mianem arcydzieła literatury światowej to przede wszystkim bardzo złożony i wielobarwny portret psychologiczny nowojorskiej socjety. Lata 70. XIX wieku oplata sztywna siatka norm i społecznych konwenansów. Każde wymykające się schematom działanie wyrzuca na margines jednostki nieposłuszne, do których należy hrabina Ellen...

Książkę odsłuchałem jako audiobook. Forma gramatyczna i stosowane składnie, wydają się być już dziś anachroniczne, natomiast rozwlekłość pióra sprawiła że gdzieś po godzinie zacząłem przyśpieszać tempo odsłuchu. Finalnie skończyłem przy x3. Z dzisiejszego punktu widzenia, moim zdaniem bohaterzy są płytcy i p...<cenzura>. Nie potrafią mówić w oczy co myślą. Za plecami to już co innego, w myśl zasady "nie ma ch...<cenzura> nad majora". W oczy bije zakłamanie i zadufanie w sobie. Być może w 1921 książka była rewelacyjna na miarę Pulitzera, gdyż w jakimś stopniu mogła poruszać tematykę feministyczną w świecie niedostępnej dla większości socjety, zwłaszcza że jeśli dobrze kojarzę to był pierwszy Pulitzer dla kobiety. Dziś miałbym co do tego wątpliwości.

W audiobooku wkurzała mnie jeszcze niekonsekwencja w czytaniu obcojęzycznych imion i nazwisk. Czasem wg gramatyki polskiej innymi razy wg angielskiej (wersja audio z E. Mateuszuk ,storybox). Nie mniej to specyfika wydania.

Cenzura weszła w miejsce gdzie kogoś uraziła wolność słowa. ;)

Książkę odsłuchałem jako audiobook. Forma gramatyczna i stosowane składnie, wydają się być już dziś anachroniczne, natomiast rozwlekłość pióra sprawiła że gdzieś po godzinie zacząłem przyśpieszać tempo odsłuchu. Finalnie skończyłem przy x3. Z dzisiejszego punktu widzenia, moim zdaniem bohaterzy są płytcy i p...<cenzura>. Nie potrafią mówić w oczy co myślą. Za plecami to...

„Wiek niewinności”, to wydana w 1920 roku powieść pióra amerykańskiej pisarki Edith Wharton, za którą odznaczona została Pulitzerem, tym samym zostając pierwszą kobietą, którą uhonorowano tą nagrodą.

Fabuła powieści sprowadza się do rozterek miłosnych młodego mężczyzny, który wbrew zdrowemu rozsądkowi zakochuje się w kuzynce swojej narzeczonej. Z początku Newland stara się zignorować kiełkujące w nim emocje, jednak z czasem, nie jest już w stanie ignorować trawiących go uczuć.

Osobiście uważam, że powieść nie jest specjalnie zajmująca. Przesłanie jest płytkie, a język, jakim została ona napisana, nie wnosi żadnej dodatniej wartości. Zakładam, że za kilka lat w mojej pamięci całkowicie zatrą się wspomnienia tej lektury.
Jeśli ktoś się ze mną nie zgadza, byłabym wdzięczna, za podesłanie mi jakichkolwiek słów obrony wartości tej książki. Być może sama coś przeoczyłam lub zignorowałam, co sprawiło, że powieść ta zasłużyła na Pulitzera. 

„Wiek niewinności”, to wydana w 1920 roku powieść pióra amerykańskiej pisarki Edith Wharton, za którą odznaczona została Pulitzerem, tym samym zostając pierwszą kobietą, którą uhonorowano tą nagrodą.

Fabuła powieści sprowadza się do rozterek miłosnych młodego mężczyzny, który wbrew zdrowemu rozsądkowi zakochuje się w kuzynce swojej narzeczonej. Z początku Newland stara się...

Klasyczne studium walki serca i rozumu… szlachetność bohaterów i niesamowita atmosfera minionej epoki konwenansów Nowego Świata, sprawiają, że lektura jest subtelną lekcją szacunku dla uczuć (zwłaszcza innych ludzi)…

Klasyczne studium walki serca i rozumu… szlachetność bohaterów i niesamowita atmosfera minionej epoki konwenansów Nowego Świata, sprawiają, że lektura jest subtelną lekcją szacunku dla uczuć (zwłaszcza innych ludzi)…

świetny język. słuchałam audiobook i to był dobry czas

świetny język. słuchałam audiobook i to był dobry czas

Dawno nie czytałam klasyki literatury pięknej, a dzięki tej powieści przypomniałam sobie dlaczego kiedyś tak lubiłam takie książki. "Wiek niewinności" jest pięknie napisany. Nie ma tu prawie wcale akcji, ale czytałam powieść z zainteresowaniem i przyjemnością. Fabuła toczy się wokół życia codziennego, a zwłaszcza wokół relacji miłosnych elit XIX-wiecznego Nowego Jorku. Bohaterowie są dobrze nakreśleni. Są to postacie niejednoznaczne, zwłaszcza główny bohater Newland Archer i hrabina Olenska co w moich oczach jest zdecydowanym plusem fabuły. Jest to typowa powieść klasyczna, ale bardzo przystępna. Warto się z nią zapoznać.

Dawno nie czytałam klasyki literatury pięknej, a dzięki tej powieści przypomniałam sobie dlaczego kiedyś tak lubiłam takie książki. "Wiek niewinności" jest pięknie napisany. Nie ma tu prawie wcale akcji, ale czytałam powieść z zainteresowaniem i przyjemnością. Fabuła toczy się wokół życia codziennego, a zwłaszcza wokół relacji miłosnych elit XIX-wiecznego Nowego Jorku....

Czy to jest miłość, czy to jest kochanie?
Zainteresowała mnie książka Edith Wharton „Wiek niewinności” , za którą jako pierwsza kobieta otrzymała Nagrodę Pulitzera. Zainteresowałam się też, dlatego że mogłam ją wysłuchać, a nie musiałam czytać.
Edith Wharton napisała tę książkę w latach 20-dziestych XX wieku, niedługo po zakończeniu I wojny światowej, kiedy ludzie byli przerażeni okropnością tej wojny i upadkiem wszelkich norm etycznych. Autorka w tej powieści przenosi nas w lata siedemdziesiąte XIX wieku w wyższe sfery Nowego Jorku. Czy celem powieści jest krytyka tego społeczeństwa? Według mnie nie, świadczy o tym tytuł powieści – „Wiek niewinności”. W porównaniu z latami, gdy pisała tę powieść, to był wiek prosty, gdy tym społeczeństwem rządziły jasne i ogólnie przyjęte normy. Kiedy najważniejszym wyborem był wybór sukni lub sposób spędzania czasu. Jednak nie podchodzi do tego świata bezkrytycznie, opisuje też wszystkie jego wady.
Newland Archer jest młodym prawnikiem, pochodzący z dobrej i bogatej rodziny, należy do nowojorskiej elity towarzyskiej. Nowojorskie elity wywodziły się z osadników, swoje fortuny zawdzięczały smykałce w handlu. Te stare rody, roszczące sobie prawo do miana arystokracji tworzą bardzo zamkniętą społeczność o ustalonych regułach i nieznoszących złamania tych reguł. Nawet podróżując po świecie, są zamknięci we własnym kręgu. Newlland Archer rozpoczął pracę i zaręczył się z May Welland, pannie ze swojego środowiska. Jego pociąga w May młodość i niewinność. May zakochuje się w Newlandzie i nie wyobraża sobie życia bez niego. Newlad snuje wizje nudnego życia z kochającą żoną w domu, pracą i z góry ustalonymi rozrywkami. Jednak ten spokój i nuda zostają zburzone pojawieniem się hrabiny Elleny Olenskiej, która jest kuzynką May. Ellena Olenska mieszkająca od lat w Europie ucieka od męża do swojej rodziny w Nowym Jorku. Stosunek rodziny do Hrabiny jest ambiwalentny, z jednej strony przyjmują ją, gdyż jest to ich krewna, ale krytykują jej styl życia i sprzeciwiają się rozwodowi, jaki pragnie uzyskać Hrabina. Hrabina jawi się Newlandowi jak jakiś piękny, egzotyczny ptak, kobieta, która tak różni się sposobem życia od kobiet jego otaczających. Newland jest zauroczony tą kobietą i zaczyna się zastanawiać nad swoją przyszłością i związkiem z May. Jakiego wyboru dokona?
Mnie zainteresował świat kobiet w tej powieści. Można zauważyć, że istnieją dwa oddzielne światy mężczyzn i kobiet. Mężczyźni traktują świat kobiet z wyższością i nie jest wart uwagi. Sam Newland uważa swoją narzeczoną za naiwną i głupiutką, dopiero pod koniec życia dowiaduje się, że ona przez cały czas wiedziała, co on czuje i co się z nim dzieje. Zresztą to właśnie kobiety decydowały, kto jest przyjmowany w ich środowisku, a kogo się z niego wyklucza, kogo należy potępiać i za co.
Nasuwa mnie się też porównanie z „Anną Kareniną” Lwa Tołstoja. Mimo olbrzymiej odległości i różnych państw, środowiska tych elit są bardzo podobne. Anna Karenina i Newland Archer stoją przed podobnym dylematem, iść za głosem serca, czy głosem obowiązku i rozumu. Każde z nich wybiera swoją drogę i ponosi tego konsekwencje.
Edith Wharton dzięki swoim opisom i dbałości o szczegóły z łatwością wprowadza nasz w świat XIX wiecznego Nowego Jorku. Ciekawie przedstawia główną oś konfliktu i postacie w nim występujące. Świetnie odmalowuje uczucia bohaterów za pomocą krótkich, ale znaczących rozmów, drobnych gestów, znaczących spojrzeń. Czujemy ogrom emocji, które targają bohaterami. Dzięki temu ta powieść jest tak interesująca.
Według mnie książka ważna i zasługująca na Pulitzera, gdyż mimo umiejscowienia jej w XIX wiecznej Ameryce, niesie w sobie ogólne przesłanie. Każdy z nas żyje w jakiejś rodzinie, w jakimś środowisku, według norm przyjętych w tym środowisku. Dzięki tej powieści możemy się zastanowić, co jest ważniejsze, zasady według których żyjemy, czy to co w danej chwili czujemy. Czy możemy wybierać własne szczęście kosztem szczęścia naszych bliskich? Autorka zastanawia się nad odpowiedzialnością za własne czyny i słowa i ich wpływowi na innych. Ile są warte nasze słowa i obietnice?

Czy to jest miłość, czy to jest kochanie?
Zainteresowała mnie książka Edith Wharton „Wiek niewinności” , za którą jako pierwsza kobieta otrzymała Nagrodę Pulitzera. Zainteresowałam się też, dlatego że mogłam ją wysłuchać, a nie musiałam czytać.
Edith Wharton napisała tę książkę w latach 20-dziestych XX wieku, niedługo po zakończeniu I wojny światowej, kiedy ludzie byli...

Idealna książka dla osób które nie przepadają za klasykami literatury

Idealna książka dla osób które nie przepadają za klasykami literatury