Ważny temat, ciekawie choć nieporywająco.

Ważny temat, ciekawie choć nieporywająco.

Miałam obawy sięgając po tę książkę, czy jej temat mnie zbytnio nie przytłoczy. Okazało się, że Yalom umie pisać o egzystencji i jej końcu w bardzo pokrzepiający sposób. Książkę czyta się bardzo płynnie. Zaznaczyłam kilka fragmentów na przyszłość do przemyślenia.

Miałam obawy sięgając po tę książkę, czy jej temat mnie zbytnio nie przytłoczy. Okazało się, że Yalom umie pisać o egzystencji i jej końcu w bardzo pokrzepiający sposób. Książkę czyta się bardzo płynnie. Zaznaczyłam kilka fragmentów na przyszłość do przemyślenia.

Mądra, ciepła i z pozytywnym przesłaniem książka. Miałem obawy czy nie będzie zbyt ciężka. Czyta się ją szybko i płynnie. Została mi polecona i bardzo się z tego cieszę, bo odkryłem nowego autora, którego inne książki będą na mojej półce. Polecam gorąco:).

Mądra, ciepła i z pozytywnym przesłaniem książka. Miałem obawy czy nie będzie zbyt ciężka. Czyta się ją szybko i płynnie. Została mi polecona i bardzo się z tego cieszę, bo odkryłem nowego autora, którego inne książki będą na mojej półce. Polecam gorąco:).

Na pewno powrócą jeszcze do tej lektury. Ciekawe przemyślenia o śmierci, zarówno naszej, jak i bliskich. Warto sprawdzi, bo czyta się szybko i przyjemnie.

Na pewno powrócą jeszcze do tej lektury. Ciekawe przemyślenia o śmierci, zarówno naszej, jak i bliskich. Warto sprawdzi, bo czyta się szybko i przyjemnie.

Irvin D. Yalom jest psychiatrą/psychoterapeutą z wieloletnim doświadczeniem, a dodatkowo pisarzem. Jest też osobą w zaawansowanym wieku. To wszystko sprawia, że idealnie pasuje na autora książki o przemijaniu i śmierci, a także radzeniu sobie z nimi.

Yalom nie zawodzi.
Jako terapeuta - dzieli się różnymi doświadczeniami swoich pacjentów i daje ciekawe rady.
Jako pisarz - ubiera to w piękne słowa, dekoruje świetnie dobranymi cytatami z literatury pięknej/filozoficznej.
Jako człowiek starszy - okrasza wszystko własnymi przeżyciami i odczuciami, przez co książka jest szczera, subtelna i poruszająca.

,,W śmierci najbardziej przeraża nas utrata nie przyszłości, lecz przeszłości. I rzeczywiście, akt zapominania jest formą śmierci, zawsze obecną w życiu."
M. Kundera

,,Fizyczność śmierci nas unicestwia, ale myśl o śmierci nas ocala."

Piękna psychologiczno-filozoficzna książka.

Irvin D. Yalom jest psychiatrą/psychoterapeutą z wieloletnim doświadczeniem, a dodatkowo pisarzem. Jest też osobą w zaawansowanym wieku. To wszystko sprawia, że idealnie pasuje na autora książki o przemijaniu i śmierci, a także radzeniu sobie z nimi.

Yalom nie zawodzi.
Jako terapeuta - dzieli się różnymi doświadczeniami swoich pacjentów i daje ciekawe rady.
Jako pisarz -...

Jak do tej pory - najbardziej przełomowa książka w moim życiu.

Jak do tej pory - najbardziej przełomowa książka w moim życiu.

Obowiązkowa lektura. Bardzo pomocna i niezwykle przy tym kojąca analiza śmierci. Konkretne, gęste i przyjemnie obrazowe (opisy przypadków - pacjentów) studium, które daje wiele wskazówek na opanowanie lęku przed śmiercią, bezsensem. Znakomite podejście do tematu.

Obowiązkowa lektura. Bardzo pomocna i niezwykle przy tym kojąca analiza śmierci. Konkretne, gęste i przyjemnie obrazowe (opisy przypadków - pacjentów) studium, które daje wiele wskazówek na opanowanie lęku przed śmiercią, bezsensem. Znakomite podejście do tematu.

Chyba bardziej dla terapeuty niż Kowalskiego czy Nowaka.

Chyba bardziej dla terapeuty niż Kowalskiego czy Nowaka.

"Tak naprawdę Nietzsche nie znosił Sokratesa i Platona z powodu ich pogardy dla ciała, podkreślania nieśmiertelności ciała i skupianiu się na przygotowaniu do życiu po śmierci. Tymczasem właśnie te idee hołubili neoplatończycy, a potem przeniknęły one do eschatologii chrześcijańskiej" (233).

"Sokrates, nieugięty zwolennik dogłębnego badania życia, szedł na stracenie ze słowami, że spędzi wieczność na rozmowach z nieśmiertelnymi, którzy mają podobne zainteresowania co on" (255).

###

"Dorośli nękani lękiem przed śmiercią nie są widziadłami, które zaraziły się egzotyczna chorobą. To kobiety i mężczyźni, których rodzinom i kulturze nie udało się przyodziać ich w odzież ochronną zabezpieczającą ich przed lodowatym chłodem śmiertelności. Może w zbyt młodym wieku za wiele razy zetknęli się ze śmiercią bądź też nie doświadczyli w domu rodzinnym miłości, troski i bezpieczeństwa; możliwe, że zawsze czuli się odizolowani od innych i z nikim nie podzielili się trapiącymi ich lękami przed śmiertelnością; albo są ludźmi nadwrażliwymi, szczególnie świadomymi siebie, odrzucili pokrzepienie oferowane przez religijne mity ich kultury, które zaprzeczają śmierci" (117).

"Zastanówcie się nad kulturą chińskich rolników - chodzi mi o niedawno odkryty, niezwykły zwyczaj panujący w wyschniętych kanionach Wyżyny Lessowej, który polega na tym, że rodzice zmarłych kawalerów kupują zwłoki kobiet (od ludzi wykopujących je z grobów albo wyszukujących świeże szczątki) i zakopują ciała razem jako pary" (122).

"Zazwyczaj związki budowane są przez wzajemne ujawnianie tego, co skrywamy w swoim wnętrzu. Jedna osoba odważa się opowiedzieć o sobie coś intymnego, tym samym wystawiając się na ryzyko. Druga zamyka przepaść między nimi i odwzajemnia się podobnym wyznaniem. Relacja pogłębia się poprzez spiralę wzajemnego odkrywania siebie. Jeżeli osoba podejmująca ryzyko będzie zostawiona sama sobie, a jej akt odwagi nie zostanie odwzajemniony, przyjaźń zaczyna kuleć" (130).

"Tak naprawdę Nietzsche nie znosił Sokratesa i Platona z powodu ich pogardy dla ciała, podkreślania nieśmiertelności ciała i skupianiu się na przygotowaniu do życiu po śmierci. Tymczasem właśnie te idee hołubili neoplatończycy, a potem przeniknęły one do eschatologii chrześcijańskiej" (233).

"Sokrates, nieugięty zwolennik dogłębnego badania życia, szedł na stracenie ze...

Książka wywarła na mnie niesamowite wrażenie. Od pustej definicji śmierci i lęku przed nią, przez wspomnienia z sesji z pacjentami po własne doświadczenie autora z tym przerażającym zjawiskiem. Oprócz ogromnej wiedzy dotyczącej psychologi, książka przekazuje czytelnikowi racje bytu oraz inne spojrzenie na przemijanie, zakończone nieuchronną śmiercią. Autor pokazuje, iż akceptacja końca, nie pogorszy jakości naszego życia, a wręcz pozytywnie na nie wpłynie. Po przeczytaniu czułam się niesamowicie wzruszona podejściem autora i jego intencjami dotyczącymi polepszenia samopoczucia ludzi wokół. Uważam, że jest on wybitnym psychoterapeutą oraz psychiatrą, a książkę tą bardzo polecam wszystkim, którzy podejmą wyzwanie zmierzenia się z własnym przerażeniem śmiercią ❤️

Książka wywarła na mnie niesamowite wrażenie. Od pustej definicji śmierci i lęku przed nią, przez wspomnienia z sesji z pacjentami po własne doświadczenie autora z tym przerażającym zjawiskiem. Oprócz ogromnej wiedzy dotyczącej psychologi, książka przekazuje czytelnikowi racje bytu oraz inne spojrzenie na przemijanie, zakończone nieuchronną śmiercią. Autor...