W trakcie badań sporo podróżowałem po całej Ameryce, od Nowej Anglii, przez Kolumbię Brytyjską do Południowej Kalifornii. Próbowałem sił w k...
W trakcie badań sporo podróżowałem po całej Ameryce, od Nowej Anglii, przez Kolumbię Brytyjską do Południowej Kalifornii. Próbowałem sił w kilku zawodach, między innymi jako zawodowy tancerz i choreograf oraz stolarz, niewiele również brakowało, a zarabiałbym na życie połowem łososi.
Brakowało mi łączności z moim światem wewnętrznym, byłem odcięty od własnego życia i raptownie traciłem przytomność. Nawet mój organizm wyda...
Brakowało mi łączności z moim światem wewnętrznym, byłem odcięty od własnego życia i raptownie traciłem przytomność. Nawet mój organizm wydawał się otępiały. Przypominam sobie, jak brałem prysznic i nic przy tym nie czułem. Przestałem nawet chodzić na pełne życia, darmowe wieczorki taneczne, organizowane w każdy środowy wieczór w kościele na drugim brzegu rzeki, a przecież było to coś, co uwielbiałem. Czułem się odłączony i zagubiony, zupełnie jakbym umarł.
Nie rozumiejąc powodu swojego rozczarowania, spotkałem się z dziekan studiów i poinformowałem ją, że rezygnuję z dalszej nauki. Wysłuchała mnie życzliwie, a następnie spytała, dlaczego chcę rzucić studia. Odparłem, że nie jestem pewien. Wmawiałem sobie, że muszę odejść, aby "odnaleźć właściwy kierunek". W rzeczywistości chodziło o to, że musiałem znaleźć własny umysł.
Z perspektywy naszych szans przetrwania bezpieczniej jest uważać, że jestem nieudany, niż że mam nieodpowiedzialnych rodziców, gotowych porz...
Z perspektywy naszych szans przetrwania bezpieczniej jest uważać, że jestem nieudany, niż że mam nieodpowiedzialnych rodziców, gotowych porzucić mnie w każdej chwili.
Lepiej, żeby dziecko czuło się wybrakowane, niż żeby miało sobie uświadomić prawdę o swoich niebezpiecznych, nieobliczalnych i niegodnych zaufania opiekunach, do których jest przywiązane.
Mentalny mechanizm wstydu przynajmniej zapewnia dziecku złudzenie bezpieczeństwa i spokoju, które stanowi trzon jego zdrowia psychicznego.
Książka pozwala zrozumieć pewne sprawy, pomaga zwrócić uwagę na proste błędy, które popełnia się na co dzień (chociażby zmiana tonu głosu czy dobór słów w rozmowach, nie tylko z dziećmi). Ogólnie przydatny przekaz. Męczące jest jednak to, że (szczególnie przez pierwsze kilkadziesiąt stron) często powtarzane jest to co juz było napisane wcześniej albo zapowiadane po kilka razy co będzie napisane później. Chwilami dość nieznośny język, przywołujacy na myśl wykłady coachingowe typu: zrób to i to bo przecież możesz i koniec. Bez tych wszystkich (moim zdaniem) mankamentów można by skrócić tę książkę o dobre 100 stron. Ogólnie jednak oceniam pozytywnie.
Wartościowa książka. Podaje wiele ciekawych faktów dotyczących naukowego podłoża uważności. Wskazuje jak możemy ulepszyć swoją percepcję, stać się bardziej wyczuleni na innych, a równocześnie jak pozytywny może mieć to wpływ na nasze zdrowie i życie.
Momentami zbyt ogólna, część kwestii była mi znana wcześniej, więc podczas niektórych rozdziałów trochę się nudziłam.
