Napisana prostym, przystępnym językiem pozycja popularno-naukowa, opis wydarzeń poprzedzających zrzucenie bomby atomowej na Hiroszimę w sierpniu 1945 roku. Raczej ugruntowanie wiedzy niż nowe odkrycia i ekscytujące tajemnice, ale czytało się bardzo przyjemnie.

Napisana prostym, przystępnym językiem pozycja popularno-naukowa, opis wydarzeń poprzedzających zrzucenie bomby atomowej na Hiroszimę w sierpniu 1945 roku. Raczej ugruntowanie wiedzy niż nowe odkrycia i ekscytujące tajemnice, ale czytało się bardzo przyjemnie.

Nieco mnie ta pozycja rozczarowała. W zasadzie niewiele jest tutaj o Hiroszimie i tym co w tym mieście wydarzyło się w roku 1945. Książka składa się z licznych, krótkich rozdziałów, każdy poświęcony jest jakiemuś wydarzeniu związanemu z wojną, projektem budowy broni jądrowej, przygotowaniami do nalotu i ówczesną polityką. Wraz z każdym rozdziałem zbliżamy się do dnia zero czyli zniszczenia Hiroszimy.

Formuła ma swój urok, niemniej mnie nie przekonała zupełnie. W związku z tym, że autor porusza tutaj niemal wszystkie aspekty dotyczące ówczesnej wojny, sytuacji politycznej, losów ludzi i samego ataku , mamy do czynienia ze strasznym zamieszaniem. Jak wspomniałem - najmniej jest chyba o tym co w tytule, o bombardowaniu Hiroszimy. Zamiast tego poznajemy 1-szo i 10-cio planowe postaci i zapoznajemy się z detalami rozrywkowego życia tego czy innego członka załogi samolotu Enola Gay. Kilka ciekawostek jakie można tutaj znalezć zupełnie nie wystarcza aby uznać tę pracę za coś więcej niż płytki i chaotyczny zbiór anegdotek i osobistych historii.

Plus jest taki, że dzięki układowi i mało skomplikowanej treści czyta się to szybko. I to by było na tyle.

Nieco mnie ta pozycja rozczarowała. W zasadzie niewiele jest tutaj o Hiroszimie i tym co w tym mieście wydarzyło się w roku 1945. Książka składa się z licznych, krótkich rozdziałów, każdy poświęcony jest jakiemuś wydarzeniu związanemu z wojną, projektem budowy broni jądrowej, przygotowaniami do nalotu i ówczesną polityką. Wraz z każdym rozdziałem zbliżamy się do dnia zero...

Książkę czyta się jak powieść, a jednocześnie zawiera przypisy i dość bogatą bibliografię. Bardzo polecam.

Książkę czyta się jak powieść, a jednocześnie zawiera przypisy i dość bogatą bibliografię. Bardzo polecam.

Bomba atomowa - produkt projektu Manhattan jest czymś dużo więcej niż jedynie narzędziem zagłady. To "dziecko" działalności naukowej jak i wojskowej - jeden z nie wielu, przynajmniej tak spektakularnych, efektów synergizmu tych dwóch, jakże sprzecznych światów. Od odkrycia poprzez koncepcję do konstrukcji urządzenia, aby potwierdzić teorię w praktyce - teorię, która jak żadna inna, wpłynie tak tragicznie na życie tylu ludzi.
Książka opowiada o kuluarach organizacyjnych, taktycznych i spedycyjnych tego przedsięwzięcia, osadzając to wszystko w (oczywistym) kontekście aktualnej sytuacji geopolitycznej na świecie. Powiedziałbym, patrząc okiem ścisłowca, że jest to ujęcie tematu od "drugiej strony" czyli od strony wojskowej z napomknięciem problemów natury naukowej (jak i środowiska naukowców - przecież to też ludzie). Myślę, że równie dobrze napisaną książką, która kładzie większy nacisk na kwestie naukowe (z zakresu fizyki teoretycznej i matematyki) projektu Manhattan, jest książka, autobiografia napisana przez polskiego matematyka, wychowanka tzw. szkoły Lwowskiej, biorącego udział w badaniach nad bombą atomową - Stanisława Ulama ("Przygody matematyka" Autobiografia Stanisław Ulam). Te dwie pozycje razem pozwalają czytelnikowi zobaczyć obraz tych wielkich wydarzeń zarówno ze strony wojskowego jak i naukowca. Dopełnieniem całości jest zdecydowanie film - Oppenheimer.

Bomba atomowa - produkt projektu Manhattan jest czymś dużo więcej niż jedynie narzędziem zagłady. To "dziecko" działalności naukowej jak i wojskowej - jeden z nie wielu, przynajmniej tak spektakularnych, efektów synergizmu tych dwóch, jakże sprzecznych światów. Od odkrycia poprzez koncepcję do konstrukcji urządzenia, aby potwierdzić teorię w praktyce - teorię, która jak...

W przystępny i zwięzły sposób opisana historia projektu Manhattan, którego finałem były dwie kule ognia na japońskiej ziemi. Na minus- zbyt skąpe relacje drugiej strony konfliktu. Jednakże, cytując jednego z "poboczny" bohaterów opiniowanej książki Winstona Churchilla: "historię piszą zwycięzcy".

W przystępny i zwięzły sposób opisana historia projektu Manhattan, którego finałem były dwie kule ognia na japońskiej ziemi. Na minus- zbyt skąpe relacje drugiej strony konfliktu. Jednakże, cytując jednego z "poboczny" bohaterów opiniowanej książki Winstona Churchilla: "historię piszą zwycięzcy".

Bardzo dobre uzupełnienie filmu Oppenhaimer

Bardzo dobre uzupełnienie filmu Oppenhaimer

Bardzo szczegółowa książka widziana oczami ludzi, którzy to przeżyli.

Bardzo szczegółowa książka widziana oczami ludzi, którzy to przeżyli.

Znakomite połączenie książki historycznej i reportażu. Wielka historia oraz więksi i mniejsi ludzie. Świetna koncepcja i świetne wykonanie.

Znakomite połączenie książki historycznej i reportażu. Wielka historia oraz więksi i mniejsi ludzie. Świetna koncepcja i świetne wykonanie.

Pozycja przedstawia 116 dni, które poprzedziło zrzut bomby atomowej na Hiroszimę. Droga, która doprowadziła do tego wydarzenia była niezwykle wyboista. Amerykańscy autorzy opowiadają te historię z kilku różnych perspektyw. Mamy więc Paula Tibbetsa, który pilotował B-29 Enola Gay i innych lotników, którzy brali udział w nalocie, mamy naukowców, w tym Roberta Oppenheimera czy Ruth Sisson, która pracowała w jednym z tajnych ośrodków i obsługiwała kalutron - maszynę, która wzbogacała uran, jest też i prezydent Harry Truman do którego należała ostateczna decyzja o użyciu bomby lub dziennikarz William Laurence, który został wytypowany do przedstawienie społeczeństwu całej opowieści. Perspektywa japońska, chociaż nieznaczna, została przedstawiona pod postacią Hideko Tamury, wówczas małej dziewczynki, która znajdowała się w Hiroszimie. Książka jest napisana w interesujący sposób, bo nie tylko przedstawia pracę naukowców, żołnierzy, polityków całej masy specjalistów od radarów, fizyki i masy innych dziedzin, ale też podejmuje temat moralnych rozterek, które trapiły osoby zaangażowane w projekt. Pojawiały się rożne plany zastępcze, od zaniechania całej operacji po zwykłą demonstrację, która miała być ostrzeżeniem dla Japończyków, która przyśpieszy ich kapitulację bez kolejnych ofiar. Interesujące są również końcowe fragmenty, gdzie autorzy przedstawiają dalsze losy bohaterów książki, ale też pokazują jak w późniejszych czasach zmieniała się optyka amerykańskiego społeczeństwa na Hiroszimę. Książka jest świetnie napisana, im bliżej do godziny zero, tym bardziej czuć narastające napięcie, ale też wątpliwości związane ze zrzutem bomby.

Pozycja przedstawia 116 dni, które poprzedziło zrzut bomby atomowej na Hiroszimę. Droga, która doprowadziła do tego wydarzenia była niezwykle wyboista. Amerykańscy autorzy opowiadają te historię z kilku różnych perspektyw. Mamy więc Paula Tibbetsa, który pilotował B-29 Enola Gay i innych lotników, którzy brali udział w nalocie, mamy naukowców, w tym Roberta Oppenheimera czy...

Przystępnie, wręcz sensacyjnie napisana historia końcowego okresu przed zrzuceniem bomby atomowej na Hiroszimę 6 sierpnia 1945 r. Stosuje Wallace ciekawy zabieg: tytułami rozdziałów są liczby dni do ataku atomowego. I tak pierwszy rozdział: 'Odliczanie: 116 dni do wybuchu' opowiada o dniu 16 kwietnia 1945 r., kiedy to po śmierci Roosevelta wiceprezydent Harry Truman został zaprzysiężony jako nowy prezydent USA; a potem idziemy w dół z liczbą dni. Owa forma odliczania powoduje, że czujemy narastającą grozę zbliżającej się apokalipsy.

Autor koncentruje się głównie na poczynaniach Amerykanów, szczegółowo pokazując, z jak wielkim przedsięwzięciem mieliśmy do czynienia. Oprócz tysięcy naukowców, którzy budowali bombę, zaangażowani w projekt byli lotnicy, eksperci od radarów i wielu innych specjalistów. Jak by to dwuznacznie i gorzko nie zabrzmiało, zbudowanie i zrzucenie bomby atomowej było olbrzymim sukcesem naukowym, logistycznym i militarnym USA.

Ciekawe jest pokazanie przez Wallace'a wątpliwości moralnych i humanitarnych towarzyszących nowej broni, jej twórcy zdawali sobie sprawę z potężnej mocy niszczycielskiej bomby: stworzyli narzędzie masowej zagłady. Dlatego wśród naukowców pracujących nad projektem nie brakowało przeciwników użycia bomby, przewodził im wybitny fizyk Leó Szilárd, ale zostali uciszeni przez generałów i polityków. Zaś celem politycznym ataku atomowego było zmuszenie Cesarstwa Japonii do bezwarunkowej kapitulacji. Bo Japończycy fanatycznie się bronili i zadawali wielkie straty Amerykanom. Przewidywano, że ofensywa na wyspy japońskie będzie bardzo trudna, szacowano ofiary w ludziach na co najmniej 250 tys. żołnierzy. Cała idea ataku atomowego polegała zatem na złamaniu morale cesarstwa i oszczędzeniu żołnierzy amerykańskich, na drugiej szali leżało życie setek tysięcy japońskich cywili i kompletne zniszczenie miast...

Książka jest frapująco napisana, Wallace ciekawie opowiada o rozterkach wielkich tego świata: prezydenta Trumana, który podjął decyzję o zrzuceniu bomby; szefa atomowego projektu naukowego Roberta Oppenheimera; dowódcy samolotu, który zrzucił bombę – pułkownika Tibbetsa. Mamy też sporo opowieści o losach zwykłych ludzi, których losy związane były z projektem atomowym. A w miarę zbliżania się do dnia zero, napięcie narasta.

Kalkulacje Amerykanów spełniły się – w kilka dni po zrzuceniu drugiej bomby na Nagasaki Japonia ogłosiła kapitulację: „Ostatecznie bomba atomowa zakończyła wojnę prawdopodobnie o rok wcześniej, niż nastąpiłoby to w wyniku inwazji, oszczędzając przy tym życie setek tysięcy amerykańskich żołnierzy.” Ale po 6 sierpnia 1945 r. świat już nie był taki sam...

Po straszliwej lekcji Hiroszimy i Nagasaki nikt się nie odważył użyć broni atomowej, ale nie jestem pewien jak długo to niepisane moratorium będzie trwało: zbyt wiele krajów dysponuje tym strasznym narzędziem zagłady, zbyt wielu szalonych dyktatorów dochodzi do władzy...

Przystępnie, wręcz sensacyjnie napisana historia końcowego okresu przed zrzuceniem bomby atomowej na Hiroszimę 6 sierpnia 1945 r. Stosuje Wallace ciekawy zabieg: tytułami rozdziałów są liczby dni do ataku atomowego. I tak pierwszy rozdział: 'Odliczanie: 116 dni do wybuchu' opowiada o dniu 16 kwietnia 1945 r., kiedy to po śmierci Roosevelta wiceprezydent Harry Truman został...