Niemiecka autorka Herta Muller otrzymała w 2009 roku Nagrodę Nobla jako ta, "która łącząc intensywność poezji i szczerość prozy przedstawia świat wykorzenionych".
Nobel jest zachętą do lektury, przyjemnie jest usiąść przy czymś co nie waży tonę, co nie opasło na siłę, usiąść z uczuciem, że pisał to ktoś, kto pisać umie.

Kobieta, prosta, nie określona bliżej, wzywana na punkt dziesiąta do siedziby służb bezpieczeństwa. Wezwanie jest zegarem, kalendarzem z który decyduje jak wyglądają dni. Kiedy bohaterka będzie przerażona przesłuchaniem, a kiedy przerażona będzie czekaniem na kolejne wezwanie. Narratorka w osobie kobiety prowadzi nas przez swój dzień, w którym to właśnie musi wstawić się na wyznaczoną godzinę. Jemy z nią orzecha w kuchni i wsiadamy do tramwaju, powstaje opis obecnej chwili, każdej napotkanej osoby, między nie wkrada się przeszłość, zostaje budowana historia kobiety. Jej dwa małżeństwa, praca w fabryce z tekstyliami, jej bóle, osobiste dramaty i życie szare, trudne dla innych, i jeszcze bardziej utrudniane przez władzę. Pokazany zostaje nam świat, w którym mało jest szczęścia.

Pierwsze zdania książki oczarowały mnie, wiedziałam już, że autorka posługuje się pięknym językiem, prozą, ale jakby bardziej poezją. Jej styl zachwyca, wszystkie opisy, drobnostki, które potrafi wyłowić z życia i nazwać. Widać w niej miłość do przyrody, do ludzi mniej. Potrafi być taka delikatna, a zaraz po tym brutalnie szczera, szorstka. Dialogów tu nie ma wielu, jednak gdy już są, mogą wprowadzić nawet w zakłopotanie.
Jednak od razu mówię, że tą pozycję trzeba czytać "na siedząco", trzeba zrobić sobie filiżankę gorzkiej herbaty, a najlepiej było by przywołać jesień, bo na pewno lektura ta nie nadaje się na plaże. Przy słońcu, jest za ciężka. I złościła mnie już nawet, bo czytałam ją odchodząc tysiąc razy, bez skupienia, niestety z braku czasu. Dlatego byłam zmęczona tym, że autorka nie wprowadza, żadnych podziałów na czas, przeszłość miesza się z teraźniejszością, w jednej chwili poznajemy bliżej Paula - męża bohaterki, a kilka linijek dalej czytamy o mężczyźnie jej przyjaciółki. Nie ma w tej książce odpoczynku, trzeba znaleźć na nią czas i zrozumieć. Wiem, że podobała by mi się bardziej gdybym naprawdę czytała a nie "poczytywała".

Wszystkim polecałabym zapoznanie się z tą autorką, po przeczytaniu kilku linijek piękno słów zaprasza bardziej, później nie dowierzamy, że tych słów, zdań, linijek może być tak wiele.
Tylko trzeba siąść i pozwolić się wciągnąć, skupić, ja jednak nie zrobiłam tego należycie i nie mogę dać całej ilości punktów za ocenę, bo nie dałam się zakochać.

Niemiecka autorka Herta Muller otrzymała w 2009 roku Nagrodę Nobla jako ta, "która łącząc intensywność poezji i szczerość prozy przedstawia świat wykorzenionych".
Nobel jest zachętą do lektury, przyjemnie jest usiąść przy czymś co nie waży tonę, co nie opasło na siłę, usiąść z uczuciem, że pisał to ktoś, kto pisać umie.

Kobieta, prosta, nie określona bliżej, wzywana na...