Pierwsza historia w książce opowiada o czwórce przyjaciół świętujących Nowy Rok w luksusowej willi, a obok w drugiej bawią się ich rodzice. Podczas imprezy wychodzą na jaw mroczne sekrety nastolatków, ale też ich rodziców. Wielki finał tych sekretów odbędzie się równo o północy.
Drugie opowiadanie opowiada o trzech kobietach. Ingrid, która poświęciła karierę dla męża. Victoria, która rzuciła wszystko i poślubiła mężczyznę poznanego przez internet. Brigitta unika lekarzy tak jak próbuje unikać ciosów od męża. Te trzy kobiety łączy jeden cel: wszystkie chcą zmiany na lepsze. Nie ważne jakim kosztem. I to postanowienie w końcu splata ich drogi.
Oba opowiadania czyta się szybko i przyjemnie. Nie jest to może kunszt literatury kryminalnej, ale i tak potrafi zaskoczyć. Dobra książka na jeden wieczór. Polecam.

Pierwsza historia w książce opowiada o czwórce przyjaciół świętujących Nowy Rok w luksusowej willi, a obok w drugiej bawią się ich rodzice. Podczas imprezy wychodzą na jaw mroczne sekrety nastolatków, ale też ich rodziców. Wielki finał tych sekretów odbędzie się równo o północy.
Drugie opowiadanie opowiada o trzech kobietach. Ingrid, która poświęciła karierę dla męża....

Ogromnie długo zabierałam się do tej książki i nie mogłam się zdecydować, jakoś wiedziałam że to nie będzie to. Jednak jestem ogromną fanką Camilli Lackberg i jej twórczości, zwłaszcza jeśli chodzi o sagę o Fjallbace że nie mogłam tej pozycji pominąć. Więc zwlekając już wystarczająco długo wreszcie się zabrałam i… i tak przeczytanie zabrało mi kilka miesięcy bo zwyczajnie nie mogłam się zmusić do czytania. Czytałam po rozdziale, raz na parę tygodni jak mi się przypomniało. Niesamowicie wynudziła mnie pierwsza historia. Druga poszła mi już w jeden tydzień bo zaciekawiła dużo bardziej. Ta książka to dwie osobne historię więc tak je potraktuje.

Idziesz do więzienia to krótkie opowiadanie o nastolatkach z bogatych których łączy wiele, głównie problemy w domu. Pewnej sylwestrowej nocy postanawiają odmienić swój los. No i tu zaczynają się schody. Opowiadanie ma ok. 120 stron z czego faktyczna akcja zaczyna się około 70 strony i zaraz się kończy. Początek opowieści wlókł się niemiłosiernie, a jak doszło do sedna to już poszło praktycznie na raz i w dosłownie moment było po sprawie. Bohaterowie z problemami, a zarazem mocno nijacy. Brakuje jakiegoś tła psychologicznego, może mocniejszego wprowadzenia do historii a dużo mniej przemyśleń. Tak czy tak czegoś tu zabrakło. 5/10

Drugie opowiadanie ciekawsze już pod względem samej konstrukcji. Króciutkie rozdziały i trzy kobiety których historie się przeplatają łącząc się w całość. Od razu przebijają nam się tu mocne osobowości które coś sobą reprezentują, są bardziej konkretne. Samo nakreślenie tła historii też jest wyraźniejsze, a sama zbrodnia w sobie dużo bardziej zasadna niż w przypadku poprzedniego opowiadania. Tylko że tu też czegoś brakuje i mam wrażenie ze to przede wszystkim są strony. Opowiadanie jest za krótkie, nie może się rozwinąć. Dostajemy motyw i zbrodnie, ale brakuje tego elementu po środku, decyzji o podjęciu się zadania, w dodatku w taki a nie inny sposób. Brakuje mi też trochę czegoś na końcu. Nie samego zawahania, ale tego co po zbrodni, życia w strachu, niepewności, co i jak się skończyło – zwłaszcza jeśli chodzi o Brigitte autorka nie wyjaśniła praktycznie nic co dalej. To mogło być naprawdę świetne opowiadanie, dużo lepsze niż pierwsze już samo w sobie, ale jest zdecydowanie za krótkie. 7/10

Nie może być inaczej, za całokształt przyznaję książce 6 na 10 punktów.

Ogromnie długo zabierałam się do tej książki i nie mogłam się zdecydować, jakoś wiedziałam że to nie będzie to. Jednak jestem ogromną fanką Camilli Lackberg i jej twórczości, zwłaszcza jeśli chodzi o sagę o Fjallbace że nie mogłam tej pozycji pominąć. Więc zwlekając już wystarczająco długo wreszcie się zabrałam i… i tak przeczytanie zabrało mi kilka miesięcy bo zwyczajnie...

Książka, którą czyta się szybko, aż za szybko...
W sam raz na nudną podróż środkami komunikacji, ale raczej nie zostaje w sercu na dłużej.

Książka, którą czyta się szybko, aż za szybko...
W sam raz na nudną podróż środkami komunikacji, ale raczej nie zostaje w sercu na dłużej.

Camilla Läckberg to zdecydowanie jedna z moich ulubionych autorek powieści kryminalnych, więc nic dziwnego, że w końcu postanowiłam sprawdzić, jak jej twórczość spodoba mi się w przypadku krótszej formy. Czy opowiadania Idziesz do więzienia oraz Kobiety bez litości przypadły mi do gustu? O tym w tej recenzji.

Idziesz do więzienia

Czwórka przyjaciół postanawia wspólnie spędzić sylwestra i świętować nadejście Nowego Roku. Ich rodzice spędzają wieczór w towarzystwie swoich znajomych, całkiem niedaleko. Mają wszystko, czego tylko dusza zapragnie — wpływy, pieniądze, idealne rodziny... oraz sekrety, które mogą zniszczyć czyjeś życie. Jedynym towarzyszem w odkrywaniu kolejnych kart staje się Monopoly, a stawka rośnie z każdą kolejną minutą.

Zaczynając lekturę tego opowiadania, czułam ogromne podekscytowanie. Nie tylko samym faktem, że po raz pierwszy czytam krótszą formę spod pióra Camilli, ale i z powodu opisu, który bardzo mnie zaciekawił. Wątek gry, która przenosi się do prawdziwego świata i której celem jest wyciągnięcie na światło dzienne wszystkich brudów i najmroczniejszych sekretów... No brzmi to fascynująco. Z tego też powodu przeczytanie tej części książki zajęło mi niewiele czasu, a ja z niesłabnącym zainteresowaniem śledziłam kolejne losy bohaterów.

Myślę, że śmiało mogę stwierdzić, że autorka umieściła tutaj wątek takiej zmowy milczenia — ktoś wie o złych poczynaniach danej osoby, ale nie piśnie nawet słówka, byleby utrzymać swój status quo. Z jednej strony jestem w stanie to zrozumieć — każdy z bohaterów żyje “na poziomie” i wyjawienie prawdy mogłoby ten stan rzeczy brutalnie odmienić, ale z drugiej... Zatajanie pewnych rzeczy jest po prostu słabe i naraża innych na pewnego rodzaju niebezpieczeństwo (ale więcej nic nie zdradzę).

To opowiadanie bardzo przypadło mi do gustu i z przyjemnością przeczytałabym tę historię w rozszerzonej formie, takiej bardziej powieściowej. Zarówno bohaterów, jak i samą historię uważam za bardzo dobrze wykreowane elementy tego tytułu. Jeśli przykładowo lubicie taką atmosferę tajemniczości i tej właśnie zmowy milczenia... to Idziesz do więzienia może Wam przypaść do gustu.

Kobiety bez litości

Każda kobieta, która musi mierzyć się z bezwzględnym mężczyzną w swoim życiu, doskonale zna o nim prawdę. Ingrid dla swojego męża zrezygnowała z kariery. Victoria porzuciła rodzinną Rosję, by poślubić mężczyznę swoich marzeń. Birgitta za wszelką cenę unika lekarzy, by nikt nie odkrył prawdy o jej życiu. Te trzy kobiety mają dość życia pod dyktando swoich mężów, więc postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce. Jednak, czy jedynym wyjściem z ich sytuacji będzie zbrodnia niemalże doskonała?

Powiem szczerze, że to opowiadanie, choć tematycznie bardzo mi odpowiadało, to jednak nie pamiętam z niego za wiele. Każda z pojawiających się tutaj bohaterek mnie zaciekawiła, ale nie wystarczyło to, bym mogła z ręką na sercu powiedzieć, że to było świetne opowiadanie. Jego lektura też nie była już tak przyjemna, jak to było w przypadku tego poprzedniej części książki.

Główne bohaterki uważam za dobrze wykreowane, a historia każdej z nich w pewien sposób chwyciła mnie za serce. Autorka bardzo ciekawie przedstawiła ich relacje z mężami oraz sposób, w jaki postanowiły one rozwiązać swoje problemy — odrobinę przypominało mi to inną powieść Camilli, czyli Złotą klatkę (która z kolei bardzo mi się podobała). Myślę, że gdyby to opowiadanie zostało wydane jako pełnowartościowa powieść, mogłabym ocenić tę historię na znacznie wyższą ocenę.

Podsumowując: to opowiadanie nie było złe, ale nie zachwyciło mnie też na tyle, bym myślała o nim przez dłuższy czas. Jeśli jednak interesują Was takie wątki, to ta część książki może Wam przypaść do gustu i naprawdę mocno wciągnąć.

Cała książka według mnie zasługuje na uwagę, zwłaszcza jeśli ktoś lubi pióro autorki i po prostu jest ciekaw krótszej formy w jej wykonaniu. Cieszę się, że mogłam ją poznać i myślę, że z ciekawością sięgnę po kolejny zbiór opowiadań Camilli, który również mam na swojej półce. Wydaje mi się jednak, że zdecydowanie bardziej pióro autorki odpowiada mi w standardowych dłuższych formach.

Camilla Läckberg to zdecydowanie jedna z moich ulubionych autorek powieści kryminalnych, więc nic dziwnego, że w końcu postanowiłam sprawdzić, jak jej twórczość spodoba mi się w przypadku krótszej formy. Czy opowiadania Idziesz do więzienia oraz Kobiety bez litości przypadły mi do gustu? O tym w tej recenzji.

Idziesz do więzienia

Czwórka przyjaciół postanawia wspólnie...

Nie lubię opowiadań ,bo za szybko się kończą Ledwo zacznę a już koniec
LUBIĘ książki tej autorki .bardziej mi się podobało opowiadanie ''Kobiety bez litości" ,podobał mi się pomysł krzywdzonych kobiet

Nie lubię opowiadań ,bo za szybko się kończą Ledwo zacznę a już koniec
LUBIĘ książki tej autorki .bardziej mi się podobało opowiadanie ''Kobiety bez litości" ,podobał mi się pomysł krzywdzonych kobiet

Moja przygoda z twórczością Camilli Läckberg rozpoczeła się od cyklu Faye czyli Złotej Klatki. Posiadając już rozeznanie z przyjemnością sięgnęłam po opowiadania Idziesz do więzienia i Kobiety bez litości. Krótkie, treściwe, przepełnione emocjami.

Pierwsze opowiada o grupce nastolatków spędzających wspólnie Noc Sylwestrową. Są młodzi, piękni i bogaci, ale czy szczęśliwi? Podczas picia alkoholu i gry w Monopol na jaw wychodzą dramatyczne wspomnienia. W większości są związane z ich rodzicami, którzy bawią się w domu obok. Jak ta noc się dla nich skończy?

Drugie opowiada historię trzech kobiet. Każda ma trudne życie, jest w innym położeniu, wieku i statusie materialnym. Pierwsza jest młodą matką zdradzaną przez partnera, druga to dziewczyna z Rosji, którą mąż traktuje jak seksualną zabawkę, ostatnia to matka dorosłych bliźniaków, chora na raka i którą małżonek systematycznie tłucze. Łączy je jedno. Ich drugie połówki zasługują na zemstę.

Historie kładą duży nacisk na emocję. Autorka sprawnie operuje wachlarzem emocji. Przerzuca je na osoby skrzywdzone. Oddaje mi prawo do zemsty. Są to bardzo satysfakcjonujące teksty, aczkolwiek mało realne. To jedyne co mi zawsze zgrzytało z Panią Camillą. Przedstawia idyllę niemożliwą do realizacji w codziennym życiu, ale za to jak ją przedstawia. Nad tą pozycją warto się pochylić i ja oczywiście ją serdecznie wszystkim polecam.

Moja przygoda z twórczością Camilli Läckberg rozpoczeła się od cyklu Faye czyli Złotej Klatki. Posiadając już rozeznanie z przyjemnością sięgnęłam po opowiadania Idziesz do więzienia i Kobiety bez litości. Krótkie, treściwe, przepełnione emocjami.

Pierwsze opowiada o grupce nastolatków spędzających wspólnie Noc Sylwestrową. Są młodzi, piękni i bogaci, ale czy szczęśliwi?...

Jedna chyba z najsłabszych pozycji tej autorki.

Jedna chyba z najsłabszych pozycji tej autorki.

Granica moralności

Dwie niezależne historie. Mimo że krótkie, zdaje się, nie dające zbyt wielu szczegółów o historiach bohaterów, zjednają sobie niejednego, wytrawnego czytelnika.

Czwórka przyjaciół obchodzi Sylwestra. Bogate ubrania, szanowane rodziny, bogate doświadczenia życiowe. Co się kryje pod dobrze wytrenowanymi uśmiechami?

Człowiek po alkoholu zrzuca maski. Długo skrywane sekrety wychodzą na jaw. Zaś niewinna gra w Monopoly prowadzi do niespodziewanych rezultatów.

Druga historia dotyczy trzech kobiet, dwóch szanowanych przez środowisko zewnętrzne, oraz jednej z wielu przyjezdnych Rosjanek.

Każda w związku. Dwie posiadające dzieci, jedna uwięziona na wsi. Na pierwszy rzut oka, nie wiele ich łączy. Jednak nie wyklucza to możliwości pomocy sobie nawzajem.

Autorka, jak zawsze, świetnie buduje napięcie, zmuszając do przekręcenia strony. Historie obudowane w przystępny język, sprawnie przeprowadzają nas przez wiele zwrotów akcji.

Mimo że książka jest krótka, a historie opowiadają losy różnych bohaterów, szwedzka królowa kryminału zagwarantowała nam jeden punkt wspólny. Pytanie, na które każdy musi odpowiedzieć sam:

- Czy istnieje granica cierpienia, usprawiedliwiająca czyny niemoralne?

Przeczytaj i sam odpowiedz na to pytanie. :)

Granica moralności

Dwie niezależne historie. Mimo że krótkie, zdaje się, nie dające zbyt wielu szczegółów o historiach bohaterów, zjednają sobie niejednego, wytrawnego czytelnika.

Czwórka przyjaciół obchodzi Sylwestra. Bogate ubrania, szanowane rodziny, bogate doświadczenia życiowe. Co się kryje pod dobrze wytrenowanymi uśmiechami?

Człowiek po alkoholu zrzuca maski....

Opowiadania napisane na szybko i z jeszcze gorszym stylem niż w innych książkach autorki

Opowiadania napisane na szybko i z jeszcze gorszym stylem niż w innych książkach autorki

Uwielbiam Camillę Lackberg ale co do samej książki mam mieszane uczucia. Nie jest źle. Jakiś pomysł na opowiadania był. Czyta się szybko i dość płynnie. Tyle że od ulubionej autorki spodziewasz się czegoś więcej, czegoś mocniejszego, czegoś bardziej. Zabrakło tego "pazura".

Uwielbiam Camillę Lackberg ale co do samej książki mam mieszane uczucia. Nie jest źle. Jakiś pomysł na opowiadania był. Czyta się szybko i dość płynnie. Tyle że od ulubionej autorki spodziewasz się czegoś więcej, czegoś mocniejszego, czegoś bardziej. Zabrakło tego "pazura".