Jak zawsze ciekawa i dobrze przemyślana fabuła. Uwielbiam śledztwa Wistinga, lubię w nich takie wrażenie prawdziwości zdarzeń oraz przebiegu prac policyjnych. Ten tom (i chyba żaden poprzedni) mnie nie zawiódł i chociaż po raz kolejny mamy do czynienia z "cold case" to było to przedstawione w nowy inny sposób.

Jak zawsze ciekawa i dobrze przemyślana fabuła. Uwielbiam śledztwa Wistinga, lubię w nich takie wrażenie prawdziwości zdarzeń oraz przebiegu prac policyjnych. Ten tom (i chyba żaden poprzedni) mnie nie zawiódł i chociaż po raz kolejny mamy do czynienia z "cold case" to było to przedstawione w nowy inny sposób.

Horst nie zawodzi, kolejny tom trzyma poziom świetnej fabuły, relacji ludzkich oraz trudnej policyjnej roboty. Ta ksiąska nie nudzi, wszystko idealnie do siebie pasuje, razem z bohaterem dochodzimy do prawdy. Lubię książki kryminalne, które potrafią utrzymywać ciekawość, oraz mieszają w głowie co do sprawcy. Polecam.

Horst nie zawodzi, kolejny tom trzyma poziom świetnej fabuły, relacji ludzkich oraz trudnej policyjnej roboty. Ta ksiąska nie nudzi, wszystko idealnie do siebie pasuje, razem z bohaterem dochodzimy do prawdy. Lubię książki kryminalne, które potrafią utrzymywać ciekawość, oraz mieszają w głowie co do sprawcy. Polecam.

Bardzo dobry kryminał. Nie często zdarza mi się tak wysoko ocenić powieść kryminalną. I nie chodzi mi tu o błyskotliwą fabułę, niespodziewane zwroty akcji, czy makabryczne, krwawe zbrodnie. Nic tu takiego nie ma miejsca.

Komisarz William Wisting, który w zasadzie szykuje się już na emeryturę niespodziewanie staje się adresatem anonimów, które sugerują, że w sprawie kryminalnej o sygnaturze archiwalnej 12-1569/99 sprzed piętnastu lat być może podczas procesu sądowego skazano niewłaściwą osobę. Wisting przerywa swój urlop i przeszukując archiwa zanurza się w historię morderstwa młodej dziewczyny. O zabójstwo został wówczas oskarżony jej chłopak Danny Momrak z którym zerwała.

Co jest takiego wybitnego w tej powieści kryminalnej autorstwa Jorn Liber Horsta? Przede wszystkim autentyczność. Autor pokazuje mozolną, pedantyczną wręcz pracę policji, która badając okoliczności zbrodni musi brać pod uwagę różne scenariusze, przesłuchiwać wszystkich, nawet najmniej istotnych światków, tworzyć oś czasową zdarzenia, analizować takie rzeczy jak na przykład zużycie prądu w mieszkaniu. Dopiero drobiazgowa analiza i eliminacja błędów w śledztwie może doprowadzić do wyjaśnienia sprawy. Komisarz Wisting, to postać z krwi i kości, z jednej strony doświadczony śledczy ze swoimi problemami zdrowotnymi, z drugiej ojciec i dziadek, który opiekuje się córką i wnuczką. Nie ufa zbyt łatwo przesłuchiwanym świadkom i to pozwala mu snuć przypuszczenia co do prawdziwego oblicza intrygi w którą został umyślnie wplątany. A zakończenie, jak zwykle jest zaskakujące i niespodziewane.
To naprawdę bardzo dobry kryminał...

Bardzo dobry kryminał. Nie często zdarza mi się tak wysoko ocenić powieść kryminalną. I nie chodzi mi tu o błyskotliwą fabułę, niespodziewane zwroty akcji, czy makabryczne, krwawe zbrodnie. Nic tu takiego nie ma miejsca.

Komisarz William Wisting, który w zasadzie szykuje się już na emeryturę niespodziewanie staje się adresatem anonimów, które sugerują, że w sprawie...

Komisarz William Wisting przebywa na urlopie. Jednak to ten typ człowieka, który nie potrafi całkowicie odciąć się od pracy. Gdy więc pewnego dnia komisarz znajduje w swojej skrzynce list, a w nim lakoniczną informację, zaczyna zastanawiać się, czego dotyczy. Wkrótce przekonuje się, że to sygnatura akt sprawy związanej z zabójstwem pewnej nastolatki, która zaginęła w drodze z miejsca wakacyjnej pracy do domu. Z tym, że sprawa 1569 została rozwiązana ponad piętnaście lat temu, a sprawcę zatrzymano i osądzono. Mimo to ktoś chce zwrócić uwagę Wistinga na tę sprawę.

Czy ma ona coś wspólnego ze śledztwem, które Wisting prowadził kilka lat później? Wkrótce okazuje się, że stare dochodzenie mogło nie zbadać wszystkich możliwości. Komisarz zaczyna mieć wątpliwości. Odkrywane kolejne informacje rzucają nowe światło na dawne czyny. Ale czy Danny Momrak jest rzeczywiście niewinny, jak utrzymuje?

To już piętnasta pozycja w cyklu o komisarzu Williamie Wistingu. Poprzez tomy śledzimy nie tylko rozwój kariery policjanta, ale także jego życie prywatne. W wielu miejscach te dwie sfery przecinały się ze sobą. Tym razem Line, córka Wistinga, nie bierze udziału w rozwikłaniu kwerendy. Komisarz natomiast podchodzi do rozpoznania nieco z rezerwą. W dodatku zauważa, że nie jest na bieżąco z nowinkami technicznymi. Wiek pomału daje mu się we znaki. Mimo to wciąż posiada bystry umysł i zdolność kojarzenia faktów. Jest dokładny i otwarty na różne rozwiązania. To pozwala mu doprowadzać do końca kolejne dochodzenia.

"Sprawa 1569" mimo iż jest napisana dość siermiężnie - prostymi, krótkimi zdaniami, bez barwnych opisów - daje dobrą łamigłówkę kryminalną. Styl autora jest rzeczowy, co może wynikać z faktu, że sam był kiedyś śledczym. Mimo to fabuła jest na tyle interesująca, że z chęcią sięgam po kolejne tomy o komisarzu Wistingu.

Komisarz William Wisting przebywa na urlopie. Jednak to ten typ człowieka, który nie potrafi całkowicie odciąć się od pracy. Gdy więc pewnego dnia komisarz znajduje w swojej skrzynce list, a w nim lakoniczną informację, zaczyna zastanawiać się, czego dotyczy. Wkrótce przekonuje się, że to sygnatura akt sprawy związanej z zabójstwem pewnej nastolatki, która zaginęła w drodze...

Jeśli ktoś lubi powieści Horsta i ich bohatera komisarza Wistinga, to “Sprawa 1569” na pewno go usatysfakcjonuje, bo w mojej ocenie to jedna z najlepszych pozycji tego cyklu. Ja wróciłem do niego prawie trzy lata po “Złej woli” i trochę żałuję, że tak późno.
W tej powieści Wisting wraca do starej sprawy morderstwa nastolatki, która formalnie dawno została już wyjaśniona, a sprawca osądzony i skazany. A jednak komisarz, korzystając z niedostępnych wcześniej technik kryminalistycznych, dochodzi do ustaleń, które rzucają nowe światło na tę sprawę.
Jak zwykle u Horsta fabuła może imponować dopracowaniem i precyzją. Kolejny raz okazuje się, że dobry kryminał może obejść się bez psychopatów i zwyrodnialców patroszących bez sensu swoje ofiary. Potwierdza się również powszechne przekonanie, że im mniej Liny tym lepsza książka. Na szczęście tutaj udział córki komisarza jest tylko incydentalny, bez wpływu na śledztwo.
Powieść łączy w sobie wszystkie znane już atuty jej autora, trudno coś więcej dodać. Spokojnie mógłbym ją polecić komuś, kto jeszcze nie miał okazji go poznać. Dla mnie to trochę taki Mankell w bardziej współczesnym wydaniu
Zdecydowanie polecam.

Jeśli ktoś lubi powieści Horsta i ich bohatera komisarza Wistinga, to “Sprawa 1569” na pewno go usatysfakcjonuje, bo w mojej ocenie to jedna z najlepszych pozycji tego cyklu. Ja wróciłem do niego prawie trzy lata po “Złej woli” i trochę żałuję, że tak późno.
W tej powieści Wisting wraca do starej sprawy morderstwa nastolatki, która formalnie dawno została już wyjaśniona, a...

Po kilku słabszy tomach (z irytującą Line wybijającą się na pierwszy plan) tutaj mamy powrót do klasycznego Williama Wistinga, i jest to powrót bardzo udany! Historia trzyma poziom od początku do końca i jest typowym kryminałem, który czyta się z wielką przyjemnością.

Po kilku słabszy tomach (z irytującą Line wybijającą się na pierwszy plan) tutaj mamy powrót do klasycznego Williama Wistinga, i jest to powrót bardzo udany! Historia trzyma poziom od początku do końca i jest typowym kryminałem, który czyta się z wielką przyjemnością.

Czyta się dość ciężko, książka jest napisana krótkimi, jakby rwanymi zdaniami, co chwila pojawiają się mało interesujące i istotne informacje, w stylu co bohater zjadł na śniadanie. Odciąga to od fabuły i nie potrzebnie pompuje książkę. Sam pomysł jest bardzo ciekawy, rozwiązanie nie przekonuje. Brakuje wyjaśnienia, co tak dokładnie się stało, zwłaszcza że bohater oskarżony o zabójstwo (Danny Momrak) cały czas zarzeka się, że go nie popełnił - po czym okazuje się, że jednak tak. Jest to jednak słabo udowodnione, trudno zrozumieć motywy tego i innych bohaterów.

Czyta się dość ciężko, książka jest napisana krótkimi, jakby rwanymi zdaniami, co chwila pojawiają się mało interesujące i istotne informacje, w stylu co bohater zjadł na śniadanie. Odciąga to od fabuły i nie potrzebnie pompuje książkę. Sam pomysł jest bardzo ciekawy, rozwiązanie nie przekonuje. Brakuje wyjaśnienia, co tak dokładnie się stało, zwłaszcza że bohater oskarżony...

Jak zwykle Horst trzyma poziom, jednak tempo nieco spada, by przyspieszyć w końcówce. Lekko nużące opisy kolejnych numerów spraw.

Jak zwykle Horst trzyma poziom, jednak tempo nieco spada, by przyspieszyć w końcówce. Lekko nużące opisy kolejnych numerów spraw.

Komisarz Wisting najlepsza seria jaka czytałam tego autora.

Komisarz Wisting najlepsza seria jaka czytałam tego autora.

Wisting jest stary, ale jary.

Wisting jest stary, ale jary.