Słabsza od "Morderstw w Somerset".

Słabsza od "Morderstw w Somerset".

Świetny kryminał, skonstruowany w bardzo oryginalny sposób. Mamy tu jakby dwie zagadki kryminalne, jedną współczesną i drugą zawartą w załączonej odrębnej powieści. Obie zagadki mają pewne cechy wspólne, powieść wewnętrzna ma ułatwić rozwiązanie zagadki z teraźniejszości. Rozwiązanie tych historii jest przeprowadzone a bardzo logicznie i precyzyjnie. Nie brakuje też lekkiego angielskiego humoru.

Świetny kryminał, skonstruowany w bardzo oryginalny sposób. Mamy tu jakby dwie zagadki kryminalne, jedną współczesną i drugą zawartą w załączonej odrębnej powieści. Obie zagadki mają pewne cechy wspólne, powieść wewnętrzna ma ułatwić rozwiązanie zagadki z teraźniejszości. Rozwiązanie tych historii jest przeprowadzone a bardzo logicznie i precyzyjnie. Nie brakuje też...

Długo się zeszło, bo na wakacjach zawsze mam dużo pracy, szczyty same się nie zdobędą, muzea nie zwiedzą, a zabytki nie obejrzą. Tylko dzieci jakoś bardziej niż zwykle same się sobą zajmą 🙂 I chyba dlatego, że tak długo czytałam tę książkę, nie jestem nią aż tak zachwycona, choć nadal uważam, że jest bardzo dobra. Dlaczego? Czytałam ją po kawałeczku, więc miałam czas na zastanowienie. I, okropne, domyśliłam się rozwiązania zarówno jednej, jak i drugiej zagadki, choć dopiero na końcu połączyły mi się obie w całość. Co za przykrość! Sądzę jednak, że gdybym czytała ją ciurkiem, nie chciałoby mi się rozmyślać i zostałabym zaskoczona, dlatego zdecydowanie polecam tę książkę.

Anthony Horowitz powraca do historii Susan Ryeland, którą znamy z pierwszej części - "Morderstw w Somerset". I tak, jak w tamtym tomie, i tutaj mamy podobną konstrukcję, czyli książkę w książce. Świetny pomysł! Zwłaszcza, że tutaj pojawia się faktycznie cała ta fikcyjna powieść Alana Conwaya - od okładki, przez stronę tytułową, spis treści, aż do całego tekstu książki. Bardzo, bardzo ciekawy zabieg! A jak obie te historie się łączą?

Otóż, Susan odwiedzają rodzice Cecily, która zaginęła po tym, jak przeczytała książkę Alana Conwaya. Proszą redaktorkę o pomoc w odnalezieniu córki. Okazuje się bowiem, że osiem lat wcześniej w hotelu prowadzonym przez tę rodzinę doszło do morderstwa, które Alan opisał potem w swoim kryminale, wykorzystując rozmaite aluzje, nawiązania i gry słowne. Cecily, zanim zaginęła, powiedziała, że zna rozwiązanie. Czy dlatego musiała zniknąć? Aby się tego dowiedzieć, Susan podejmuje się zadania, leci do Anglii, rozmawia z ludźmi i w końcu czyta książkę Alana Conwaya. Dwie płaszczyzny przenikają się wzajemnie, są ze sobą bardziej związane niż w pierwszej części, świetnie to zostało pomyślane i napisane. Może tylko, jak dla mnie, było zbyt dużo wskazówek. Mimo to zdecydowanie książka warta przeczytania!
Anthony Horowitz, "Morderstwa w Suffolk" 📚

Długo się zeszło, bo na wakacjach zawsze mam dużo pracy, szczyty same się nie zdobędą, muzea nie zwiedzą, a zabytki nie obejrzą. Tylko dzieci jakoś bardziej niż zwykle same się sobą zajmą 🙂 I chyba dlatego, że tak długo czytałam tę książkę, nie jestem nią aż tak zachwycona, choć nadal uważam, że jest bardzo dobra. Dlaczego? Czytałam ją po kawałeczku, więc miałam czas na zastanowienie. I, okropne, domyśliłam się rozwiązania zarówno jednej, jak i drugiej zagadki, choć dopiero na końcu połączyły mi się obie w całość. Co za przykrość! Sądzę jednak, że gdybym czytała ją ciurkiem, nie chciałoby mi się rozmyślać i zostałabym zaskoczona, dlatego zdecydowanie polecam tę książkę.

Anthony Horowitz powraca do historii Susan Ryeland, którą znamy z pierwszej części - "Morderstw w Somerset". I tak, jak w tamtym tomie, i tutaj mamy podobną konstrukcję, czyli książkę w książce. Świetny pomysł! Zwłaszcza, że tutaj pojawia się faktycznie cała ta fikcyjna powieść Alana Conwaya - od okładki, przez stronę tytułową, spis treści, aż do całego tekstu książki. Bardzo, bardzo ciekawy zabieg! A jak obie te historie się łączą?

Otóż, Susan odwiedzają rodzice Cecily, która zaginęła po tym, jak przeczytała książkę Alana Conwaya. Proszą redaktorkę o pomoc w odnalezieniu córki. Okazuje się bowiem, że osiem lat wcześniej w hotelu prowadzonym przez tę rodzinę doszło do morderstwa, które Alan opisał potem w swoim kryminale, wykorzystując rozmaite aluzje, nawiązania i gry słowne. Cecily, zanim zaginęła, powiedziała, że zna rozwiązanie. Czy dlatego musiała zniknąć? Aby się tego dowiedzieć, Susan podejmuje się zadania, leci do Anglii, rozmawia z ludźmi i w końcu czyta książkę Alana Conwaya. Dwie płaszczyzny przenikają się wzajemnie, są ze sobą bardziej związane niż w pierwszej części, świetnie to zostało pomyślane i napisane. Może tylko, jak dla mnie, było zbyt dużo wskazówek. Mimo to zdecydowanie książka warta przeczytania!

Długo się zeszło, bo na wakacjach zawsze mam dużo pracy, szczyty same się nie zdobędą, muzea nie zwiedzą, a zabytki nie obejrzą. Tylko dzieci jakoś bardziej niż zwykle same się sobą zajmą 🙂 I chyba dlatego, że tak długo czytałam tę książkę, nie jestem nią aż tak zachwycona, choć nadal uważam, że jest bardzo dobra. Dlaczego? Czytałam ją po kawałeczku, więc miałam czas na...

Może i pomysł na książkę w książce wydawał się sprytny, ale niestety tym razem nie wypalił. Do jednej nudnawej części dołączyła druga i chociaż prawdopodobnie miała nawiązywać w narracji do klasyki gatunku, której mistrzynią była Agata Ch., nie spełnia oczekiwań ani ciut ciut. Przynajmniej moich, a od kryminału chciałabym tylko tyle, żeby akcja była wciągająca. Zawiodłam się tym razem i odkładałam książkę bardzo często, niestety.

Może i pomysł na książkę w książce wydawał się sprytny, ale niestety tym razem nie wypalił. Do jednej nudnawej części dołączyła druga i chociaż prawdopodobnie miała nawiązywać w narracji do klasyki gatunku, której mistrzynią była Agata Ch., nie spełnia oczekiwań ani ciut ciut. Przynajmniej moich, a od kryminału chciałabym tylko tyle, żeby akcja była wciągająca. Zawiodłam...

Pierwszy raz czytałam książkę w książce. Serio. I było to ciekawe doświadczenie. Przy okazji druga książka tego autora którą przeczytałam i zdecydowanie lepsza od pierwszej, która była ciągiem dalszym przygód Sherlocka Holmesa (jak dla mnie profanacja ….. nie ma że ktoś “ciągnie dalej” bo kura znosiła złote jajka) A tutaj bardzo przyjemne zaskoczenie. W pewnym hotelu zostaje popełniona zbrodnia. Podczas wesela córki właścicieli hotelu jeden z gości, ale nie uczestników zostaje zatłuczony młotkiem. Sprawca zostaje ujęty i wydawałoby się, że to koniec historii. Tymczasem po latach owa córka trafia na kryminał napisany kilka lat po tej zbrodni przez bardzo poczytnego autora, który gościł w ich hotelu. Bohaterowie kryminału mają wiele cech zbieżnych z pracownikami hotelu a książka skrywa tożsamość prawdziwego mordercy. Córka to odkrywa i …..znika. Z racji tego, że autor kryminału również przeniósł się na łono Abrahama rodzice dziewczyny angażują redaktorkę, która pracowała nad tym kryminałem, żeby wskazała kto jest prawdziwym mordercą. Kobieta zgadza się i przyjeżdża do hotelu, gdzie praktycznie każdy coś ukrywa i jest nieprzyjaźnie nastawiony więc staje się potencjalnym zbójem. A skąd książka w książce? Ano stąd, że redaktorka musi jeszcze raz przeczytać od deski do deski kryminał, w którym podobno jest ukryta odpowiedź.

Początkowo myślałam ze czytanie będzie szło jak krew z nosa, ale o dziwo od samego początku jest mocno z górki. Praktycznie 3 dni i po lekturze. Także w przypadku tego autora polecam raczej jego twórczość oryginalną a nie te wcześniej wspomniane podróbki,bo podobno jest ich więcej tych ...nowych Sherlocków. Fuj.

Pierwszy raz czytałam książkę w książce. Serio. I było to ciekawe doświadczenie. Przy okazji druga książka tego autora którą przeczytałam i zdecydowanie lepsza od pierwszej, która była ciągiem dalszym przygód Sherlocka Holmesa (jak dla mnie profanacja ….. nie ma że ktoś “ciągnie dalej” bo kura znosiła złote jajka) A tutaj bardzo przyjemne zaskoczenie. W pewnym hotelu...

Ostatnio miałam problem z książką, w której nie polubiłam ani jednego bohatera. Ale potem otworzyłam "Morderstwa w Suffolk" - cóż za ulga! Duet, który nigdy się nie spotka: Susan Ryeland i detektyw Atticus Pünd, jest od teraz jednym z moich ulubionych. Książka jest po prostu ukojeniem po całym dniu pracy i obowiązków. Jest dokładnym spełnieniem tego, czego oczekuje się od takiej powieści (w powieści). Historia zgrabna, elegancka, pełna zwrotów akcji i znaków zapytania. Dla wielbicieli Christie i nie tylko.

Ostatnio miałam problem z książką, w której nie polubiłam ani jednego bohatera. Ale potem otworzyłam "Morderstwa w Suffolk" - cóż za ulga! Duet, który nigdy się nie spotka: Susan Ryeland i detektyw Atticus Pünd, jest od teraz jednym z moich ulubionych. Książka jest po prostu ukojeniem po całym dniu pracy i obowiązków. Jest dokładnym spełnieniem tego, czego oczekuje się od...

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Kryminał poniekąd w „starym” stylu, będący jednocześnie próbą poszukiwania unikatowej formuły. Bazuje ona na piętrowej konstrukcji, z odrębnym kryminałem i nawet jeszcze dodatkowym extra opowiadaniem tego rodzaju w tej książce. Konstrukcja „piętrowej” zagadki polega na zawarciu w „wewnętrznym” kryminale wskazówek kto jest prawdziwym mordercą. Prawdę tę odkrył bowiem jego autor (już nie żyjący),który z pewnych względów nie chciał jej ujawnić wprost.
Cały ten pomysł na intrygę wydaje się zbyt skomplikowany i po prostu przekombinowany. Oczywiście książkę umieszczoną w treści fabuły głównej powieści można czytać i oceniać jako odrębną pozycję, czyli mamy jakby dwa w jednym. Mnie taka formuła jednak jakoś nie przekonuje. Nie przekonali mnie również bohaterowie. Redaktorka, która skutecznie wyręcza w pracy policję właściwie bez jakichkolwiek narzędzi śledczych (poza rozmowami ze świadkami, no i poza lekturą książki) ? Zbrodniarz – łajdak, który w liście pożegnalnym tak łatwo wyznaje i nazywa po imieniu wszystkie swe łajdactwa ? No, wiadomo, czytelnik kryminału powinien zostać wyposażony w wiedzę – kto, co, kiedy i dlaczego – ale czy koniecznie musiało to nastąpić w formie obszernego pisemnego zeznania (wcale nie skruszonego) mordercy ?

Kryminał poniekąd w „starym” stylu, będący jednocześnie próbą poszukiwania unikatowej formuły. Bazuje ona na piętrowej konstrukcji, z odrębnym kryminałem i nawet jeszcze dodatkowym extra opowiadaniem tego rodzaju w tej książce. Konstrukcja „piętrowej” zagadki polega na zawarciu w „wewnętrznym” kryminale wskazówek kto jest prawdziwym mordercą. Prawdę tę odkrył bowiem jego...

Pierwsza przeczytana książka tego autora i niestety nie zrobiła najlepszego wrażenia.
Zagadka ciekawie wymyślona i pomysł bardzo dobry, ale zdecydowanie zbyt dużo przemyśleń głównej bohaterki. Książka bardzo często przynudzała powtarzając to co już zostało napisane wcześniej i niestety przez długi czas nie dzieje się absolutnie nic.
Moim zdaniem byłaby to bardzo dobra książka, gdyby została znacząco skrócona.

Pierwsza przeczytana książka tego autora i niestety nie zrobiła najlepszego wrażenia.
Zagadka ciekawie wymyślona i pomysł bardzo dobry, ale zdecydowanie zbyt dużo przemyśleń głównej bohaterki. Książka bardzo często przynudzała powtarzając to co już zostało napisane wcześniej i niestety przez długi czas nie dzieje się absolutnie nic.
Moim zdaniem byłaby to bardzo dobra...

Pierwszy raz spotykam się z książką, w której wnętrzu jest jeszcze jedna książka... Zacny pomysł. Historia również klimatyczna i wciągającą. Idealna dla miłośników angielskich kryminałów, w tym oczywiście fanów A. Christie. Nie czytałam jeszcze Morderstwa w Somerset, ale na całe szczęście mimo, że książka do niego nawiązuje, to autor nie pozwolił sobie na spoiler.

Pierwszy raz spotykam się z książką, w której wnętrzu jest jeszcze jedna książka... Zacny pomysł. Historia również klimatyczna i wciągającą. Idealna dla miłośników angielskich kryminałów, w tym oczywiście fanów A. Christie. Nie czytałam jeszcze Morderstwa w Somerset, ale na całe szczęście mimo, że książka do niego nawiązuje, to autor nie pozwolił sobie na spoiler.