Moje drugie spotkanie z tym pisarzem okazało się zdecydowanie bardziej owocne. Po niezbyt udanych (w moim mniemaniu) „Nokturnach”, nie zamierzałam kontynuować swojej przygody z panem Ishiguro. Jednak okazja nabycia „Pejzażu...” w kuszącej cenie, skłoniła mnie do dania Mu jeszcze jednej szansy.
Debiut powieściowy, zdaje się być o wiele bardziej udany od serii opowiadań. Już sam tytuł przywodzi na myśl stare fotografie z rodzinnego albumu, do których często wracamy mimo upływu lat. Przy okazji pisania innej opinii wspominałam, że powieści nad którymi unosi się echo przeszłości zaliczają się do moich ulubionych. Przeplatanie się przeszłości z teraźniejszością, cienka granica między tym, co było, a tym, co jeszcze może nadejść, są tym, co bardzo cenię, zwłaszcza u pisarzy pochodzenia japońskiego. Nikt tak jak Oni, nie potrafi ukazać tego eterycznego klimatu, sprawić, że przed oczami staje nam żywy obraz nie tylko samych bohaterów, ale zdajemy się niemal odczuwać ich emocje. Widmo przeszłości wiszące nad Etsuko przypomina właśnie taką fotografię z dawnych lat, wspomnienie, osobistą tragedię skrywaną pod maską uśmiechu. Do tego dochodzą ciekawie zarysowane postaci, których motywy oraz dalszy los pozostawione są wyobraźni czytelnika. Ponury obraz zbierania się po tragedii, złudne nadzieje na polepszenie swojego bytu i zabliźnienie zbyt głębokich ran, rozrachunek z wojennym bagażem oraz próba oswojenia własnych demonów, to bez wątpienia atuty tej powieści. Mimo początkowego chaosu i lekkiego zagubienia w fabule, warto poskładać wszystkie elementy układanki. Serdecznie polecam.

Moje drugie spotkanie z tym pisarzem okazało się zdecydowanie bardziej owocne. Po niezbyt udanych (w moim mniemaniu) „Nokturnach”, nie zamierzałam kontynuować swojej przygody z panem Ishiguro. Jednak okazja nabycia „Pejzażu...” w kuszącej cenie, skłoniła mnie do dania Mu jeszcze jednej szansy.
Debiut powieściowy, zdaje się być o wiele bardziej udany od serii opowiadań. Już...