Nie wykluczam, że być może nie zrozumiałam głębszego sensu tej powieści. Co prawda, zauważyłam ukazane problemy i konsekwencje wojny w obrazie społeczeństwa japońskiego, zmieniające się czasy, podziały pokoleniowe czy też skupienie się na wątku dzieci, potomstwa ogółem, wychowaniu przyszłego pokolenia. Jednak albo ja czegoś nie wyłapałam albo brakło uzupełnienia wątku, np. tego, co były mąż głównej bohaterki zrobił, że ona wyjechała z córką do Anglii. Wiem, że powiedział coś okropnego, ale co? Tego nie wiem. Sam wątek samobójstwa córki był raczej tłem, co moim zdaniem było mocnym spłyceniem, a mogło być pouczającym morałem. Ukazanie historii Sachiko i głównej bohaterki ciekawe, ale nie porywające. Wiem, że po części dlatego bohaterka sobie to przypominała z uwagi na jej podobieństwo do Sachiko – wyjazd do obcego kraju z córką, gdzie niby miały na względzie dobro swoich dzieci, ale w istocie wiedziały, że im pociechom będzie gorzej niż lepiej. Ale cóż, jeśli to był jedyny morał historii, to mocno się zawiodłam. Nawet lekko sfrustrowałam. To chyba nie moje klimaty.

Nie wykluczam, że być może nie zrozumiałam głębszego sensu tej powieści. Co prawda, zauważyłam ukazane problemy i konsekwencje wojny w obrazie społeczeństwa japońskiego, zmieniające się czasy, podziały pokoleniowe czy też skupienie się na wątku dzieci, potomstwa ogółem, wychowaniu przyszłego pokolenia. Jednak albo ja czegoś nie wyłapałam albo brakło uzupełnienia wątku, np....

Robi wrażenie. Może nie od razu, ale chwilę po zamknięciu książki. Migawki z życia japońskiej kobiety osiadłej w zachodnim świecie. W jej psychice ukształtowanej według japonskich wzorców wychowania wyświetla się film dokumentalny z przeszłości mający na celu zrozumienie powodów samobójczej śmierci jej córki, pogodzenie się z faktem. Postać przyjaciółki Sachiko i jej dziecka Mariko w tym "filmie" zajmuje duzo miejsca, nie bez powodu. Rozważania o sukcesie w zyciu, modelu rodziny również zasługują na bliższe przyjrzenie się. Gdyby czytać książkę tak dosłownie, pobieżnie, to byłaby postrzegana jako lektura utkana z codzienności japońskiej kobiety, ale nie da się czytać tego tylko dosłownie i to jest jej wartość .

Robi wrażenie. Może nie od razu, ale chwilę po zamknięciu książki. Migawki z życia japońskiej kobiety osiadłej w zachodnim świecie. W jej psychice ukształtowanej według japonskich wzorców wychowania wyświetla się film dokumentalny z przeszłości mający na celu zrozumienie powodów samobójczej śmierci jej córki, pogodzenie się z faktem. Postać przyjaciółki Sachiko i jej...

Nie spodziewałam się,że ta powieść zrobi na mnie aż takie wrażenie. Z początku zachwycałam się głownie klimatem, spokojną i bardzo charakterystyczną dla japońskiej literatury narracją. Jednakże historia opowiadana przez Etsuko, która próbuje zrozumieć, zaakceptować samobójczą śmierć córki, okazała się o wiele bardziej złożona niż mogłam z początku przypuszczać. Autor w niezwykle wyrafinowany, zniuansowany, sposób przeprowadza nas przez historię z życia bohaterki, dodając co chwilę nowe fakty, przywołując wydarzenia z pozoru banalne jednakże z perspektywy rozwoju fabuły rzucające nowe światło na opisywane wydarzenia. To jest niesamowicie dojrzały i przemyślany tekst, pozostawiający szerokie pole do interpretacji. Wspomnienia bohaterki to w jaką formę postanawia je ubrać to niezwykle poruszająca próba rozliczenia się z przeszłością, nieuchronnością podejmowanych decyzji. Wybitna literatura.

Nie spodziewałam się,że ta powieść zrobi na mnie aż takie wrażenie. Z początku zachwycałam się głownie klimatem, spokojną i bardzo charakterystyczną dla japońskiej literatury narracją. Jednakże historia opowiadana przez Etsuko, która próbuje zrozumieć, zaakceptować samobójczą śmierć córki, okazała się o wiele bardziej złożona niż mogłam z początku przypuszczać. Autor w...

Upalne lato daje się we znaki. Niemal czujemy ukąszenia komarów, słyszymy cykady śpiewające w trzcinach. Czy to wszystko wydarzyło się naprawdę? Gdzie jest granica pomiędzy snem a jawą? Czytelnik sam musi odpowiedzieć sobie na to oraz wiele innych pytań. Autor co prawda podaje kilka wskazówek, jednak ich interpretacja spocznie na nas. Czy będzie to proste zadanie? Zdecydowanie nie. Obrazy z przeszłości zniekształca przecież błędnące już poczucie winy, a rzeczywistość ma płynny charakter. Czy właśnie w ten sposób czas leczy rany?

Ta piękna i oniryczna opowieść jest swojego rodzaju studium nad ludzka pamięcią - gratka dla osób zainteresowanych tematem oraz miłośników literatury azjatyckiej.

Upalne lato daje się we znaki. Niemal czujemy ukąszenia komarów, słyszymy cykady śpiewające w trzcinach. Czy to wszystko wydarzyło się naprawdę? Gdzie jest granica pomiędzy snem a jawą? Czytelnik sam musi odpowiedzieć sobie na to oraz wiele innych pytań. Autor co prawda podaje kilka wskazówek, jednak ich interpretacja spocznie na nas. Czy będzie to proste zadanie?...

Książki Kazuo Ishiguro zdają się nie mówić o niczym specjalnym. Ot, kolejna historia o jednostkowym doświadczeniu i przeżywaniu powojennej traumy.
Niezwykła jednak w nich jest dawka emocji. Smutek i niepokój przelewają się przez karty tej książki zarówno we fragmentach z teraźniejszości jak i przeszłości, nie ważne ile razy narratorka zapewniałaby nas, że jest szczęśliwa.
Z wieloma postaciami można się utożsamiać na różnych płaszczyznach. Ich uczucia są tak codzienne, a jednak często takie, o których boimy się mówić. I oni również ukrywają je między słowami, czytelnik po prostu je wyczuwa.
Zawsze zaskakuje mnie jak ogromne pole do interpretacji pozostawiają powieści Ishiguro. Zapamiętuje je dobrze, bo długo po ich zakończeniu jeszcze rozmyślam: czy te dwie postaci tak naprawdę są jedną i tą samą na różnych etapach życia? Co z tego było rzeczywistym wspomnieniem a co przełożeniem snów i własnych wyborów na inną osobę? Dlaczego w tej jednej linijce wspomniano że tak naprawdę obca kulturowo osoba, nie może dogłębnie poznać i zrozumieć kultury Japońskiej? Ta opowieść może też być niezwykłym przedmiotem dla badań nad pamięcią.
To fascynująca i pięknie napisana podróż w głąb ludzkich odczuć powiązanych z siecią traum. Bardzo polecam.

Książki Kazuo Ishiguro zdają się nie mówić o niczym specjalnym. Ot, kolejna historia o jednostkowym doświadczeniu i przeżywaniu powojennej traumy.
Niezwykła jednak w nich jest dawka emocji. Smutek i niepokój przelewają się przez karty tej książki zarówno we fragmentach z teraźniejszości jak i przeszłości, nie ważne ile razy narratorka zapewniałaby nas, że jest szczęśliwa.
Z...

Czytasz sobie, czytasz, nawet wciągające, ale w sumie nic szczególnego, taka "poprawna" książka o relacji matki z córką, radzeniem sobie z samobójczą śmiercią dziecka, wspominaniu przeszłości. Parę dziwnych szczegółów, ale to można pominąć (tak się myśli na początku, ale właśnie ich nie pomijajcie!). Aż tu nagle na jednej z ostatnich stron dowiadujesz się o czym (o kim!) tak naprawdę była cała opowieść głównej bohaterki! Kazuo Ishiguro lubi postawić na mocne zakończenie.
Tylko tutaj to "mocne zakończenie" jest tak subtelnie zaznaczone, że można nie zauważyć :P
Zwróćcie uwagę na wspomnienie o wycieczce. I na to, jak Mariko panicznie reagowała na sznurek, który Etsuko odczepiła od sandała i trzymała w ręce (dwukrotnie powtórzony motyw, to nie jest przypadek).
I jeszcze na samym początku, jak najpierw słucha kobiet rozmawiających o Sachiko, a zaraz mówi w pierwszej osobie, że nie starała się być uprzejma i chciała, żeby ją zostawić w spokoju.
Sama nie zrozumiałam o co chodzi w tej książce od razu po przeczytaniu, później tu weszłam i jedna z opinii mi ,,otworzyła oczy". Wtedy dopiero zaczęłam łączyć ze sobą w.w. szczegóły ;)

Czytasz sobie, czytasz, nawet wciągające, ale w sumie nic szczególnego, taka "poprawna" książka o relacji matki z córką, radzeniem sobie z samobójczą śmiercią dziecka, wspominaniu przeszłości. Parę dziwnych szczegółów, ale to można pominąć (tak się myśli na początku, ale właśnie ich nie pomijajcie!). Aż tu nagle na jednej z ostatnich stron dowiadujesz się o czym (o kim!)...

Bardzo dobra książka, ale ma ciężkie elementy, które mnie osobiście bardzo dotknęły. Niedomówienia w książce powodują, że jest ona bardzo intrygująca i zostawia nam spore pole do interpretacji i refleksji.

Bardzo dobra książka, ale ma ciężkie elementy, które mnie osobiście bardzo dotknęły. Niedomówienia w książce powodują, że jest ona bardzo intrygująca i zostawia nam spore pole do interpretacji i refleksji.

Powściągliwość, niedopowiedzenia, teraźniejszość przeplatająca się z przeszłością i czymś, co trudno określić, a co każe czytelnikowi wracać myślami do bohaterów. Nie potrafię tego rozwikłać, męczy mnie to, choć jednocześnie fascynuje.

Powściągliwość, niedopowiedzenia, teraźniejszość przeplatająca się z przeszłością i czymś, co trudno określić, a co każe czytelnikowi wracać myślami do bohaterów. Nie potrafię tego rozwikłać, męczy mnie to, choć jednocześnie fascynuje.

Debiut Ishigury - wyjątkowo widoczna różnica w stylu pisania między ''Pejzażem w kolorze sepii'' a późniejszymi pracami.

Nie powinniśmy oczekiwać złożonej, wartko płynącej fabuły - książka ma stworzyć szczególny klimat, wywołać wrażenia nostalgii, skonfrontować nas z rzeczywistością, zmieniającą na płaszczyźnie globalnej (tradycja, utarte schematy wychowania, wyparte przez zmianę systemu) oraz osobistej (problem wyprowadzki z rodzimego kraju).

Nie mogę powiedzieć, że książka była czymś niezwykłym, jednak jedynie ze względu na moje osobiste preferencje co do prowadzenia narracji w beletrystyce, niż z nieco bardziej zobiektywizowanych przyczyn.

Debiut Ishigury - wyjątkowo widoczna różnica w stylu pisania między ''Pejzażem w kolorze sepii'' a późniejszymi pracami.

Nie powinniśmy oczekiwać złożonej, wartko płynącej fabuły - książka ma stworzyć szczególny klimat, wywołać wrażenia nostalgii, skonfrontować nas z rzeczywistością, zmieniającą na płaszczyźnie globalnej (tradycja, utarte schematy wychowania, wyparte...

Debiut noblisty. Tylko smutek. Nie czytać drugi raz.

Debiut noblisty. Tylko smutek. Nie czytać drugi raz.