Intrygująca, wciągająca historia, która zaczyna się niepozornie. Oto trzech dawnych przyjaciół, którzy od kilku lat się nie widzieli wyrusza w drogę jednym samochodem. Dostajemy krótką zapowiedź, że ta wędrówka pełna będzie wydarzeń, że może będzie dziwnie i dramatycznie.
Zaczyna się bardzo obyczajowo, poznajemy głównych bohaterów, fragmenty ich przeszłości, pojawia się w tych opowieściach i ich rozmowach ten czwarty, który jest powodem tej wyprawy. A potem dostajemy jazdę bez trzymanki.
Czego tu nie ma. Jest powieść drogi, którą mogliby zekranizować bracia Coen, są sceny i pomysły przywołujące dystans Tarantino, jest wzruszenie i ściskające serce dramaty, są zwroty akcji i odkrywania kolejnych elementów przeszłości, które zmieniają wymowę tego co dotąd wiedzieliśmy. I tak aż do wzruszającego finału.
Bawiłem się przednio. Scenariusz napisany jest w punkt, gęsty od dialogów, niedopowiedzeń, potrafiący rozgrywać opowieść samymi kadrami, gęsto upakowanymi na niewielkich stronach, albo dialogami z rwanymi wypowiedziami, przekomarzaniem się, docinkami. Wszystko mu wychodzi. Opowieść wciąga, bohaterowie dają się lubić mimo że mają wiele na sumieniu i mogliby odpychać. Rozumiemy ich, przejmujemy się nimi. Całość rozładowują jakieś absurdalne elementy i sytuacje, wpasowane właśnie z wdziękiem Tarantino czy Coenów.
Prosta kreska, wyrazista, pozwalająca nagromadzić mnóstwo niewielkich ale przejrzystych kadrów na stronie idealnie pasuje do tej historii.
Po prostu to była wspaniała lektura. A autor, po którego sięgnąłem pierwszy raz, zdobył sobie zaufanie i trafił na listę obowiązkową.

Intrygująca, wciągająca historia, która zaczyna się niepozornie. Oto trzech dawnych przyjaciół, którzy od kilku lat się nie widzieli wyrusza w drogę jednym samochodem. Dostajemy krótką zapowiedź, że ta wędrówka pełna będzie wydarzeń, że może będzie dziwnie i dramatycznie.
Zaczyna się bardzo obyczajowo, poznajemy głównych bohaterów, fragmenty ich przeszłości, pojawia się w...

Popioły to historia szalonej podróży dawnych przyjaciół, których celem jest spełnienie ostatniej woli chłopaka z ich paczki, polegające na rozsypaniu jego skremowanych szczątków w wyznaczonym miejscu.

Konstrukcja komiksu jest rewelacyjna. Opowieść jest przedstawiona z perspektywy jednego z bohaterów, który jest tu narratorem. Ciekawym zabiegiem są wstawki z historycznymi informacjami dotyczącymi kremacji w różnych krajach i kulturach.

Nietuzinkowy i poruszający komiks dający do myślenia.

Styl graficzny jest bardzo prosty, ale trafnie ilustruje perypetie bohaterów. Kontrastuje on z dosyć trudnym tematem przewodnim i nadaje znakomitej lekkości.

Czytało się bardzo przyjemnie i szybko. Jest to coś innego, bardzo polecam.
Właśnie o taki komiks nic nie robiłem ;),a jednak został wydany. Myślę, że warto przeczytać, następnie o nim mówić.

IG: https://www.instagram.com/komiksologia_po_mojemu/

Popioły to historia szalonej podróży dawnych przyjaciół, których celem jest spełnienie ostatniej woli chłopaka z ich paczki, polegające na rozsypaniu jego skremowanych szczątków w wyznaczonym miejscu.

Konstrukcja komiksu jest rewelacyjna. Opowieść jest przedstawiona z perspektywy jednego z bohaterów, który jest tu narratorem. Ciekawym zabiegiem są wstawki z historycznymi...

Całkiem zgrabne i ciekawe, przypominające zwariowane kino drogi z plejada barwnych postaci i czasem niedorzecznymi przygodami. Trochę jednak zabrakło, by historia została w głowie na dłużej. Dotyka idei przyjaźni, sensu życia, poszukiwania celu, ale trochę za mało emocjonuje.
Graficznie bez zarzuty, charakterystycznie, dość prosto, ale dobrze dopasowane.

Całkiem zgrabne i ciekawe, przypominające zwariowane kino drogi z plejada barwnych postaci i czasem niedorzecznymi przygodami. Trochę jednak zabrakło, by historia została w głowie na dłużej. Dotyka idei przyjaźni, sensu życia, poszukiwania celu, ale trochę za mało emocjonuje.
Graficznie bez zarzuty, charakterystycznie, dość prosto, ale dobrze dopasowane.

Opowieść o ponownym spotkaniu po latach. Trójka przyjaciół znów łączy siły, bowiem jeden z nich, przedwcześnie zmarły, chciał być pochowany (a w zasadzie rozrzucony) w pewnym
tajemniczym miejscu oznaczonym na mapie. Czy to jedynie ostatnia wola, aby spocząć w wymarzonym miejscu, czy kryje się za tym większy plan? "Popioły" to komiks drogi z małą domieszką obyczajówki i sensacji. Sama fabuła nie jest jakaś porywająca i mało prawdopodobna. Kreska w porządku, dobre dialogi. Komiks przyjemny, ale żadna rewelacja.

Opowieść o ponownym spotkaniu po latach. Trójka przyjaciół znów łączy siły, bowiem jeden z nich, przedwcześnie zmarły, chciał być pochowany (a w zasadzie rozrzucony) w pewnym
tajemniczym miejscu oznaczonym na mapie. Czy to jedynie ostatnia wola, aby spocząć w wymarzonym miejscu, czy kryje się za tym większy plan? "Popioły" to komiks drogi z małą domieszką obyczajówki i...

Po "Popioły" sięgnąłem mając ciągle w pamięci "Murderabilia", który to był komiksem bardziej zaskakującym i przyciągający dość niecodziennym motywem niż dobrą opowieścią. Jednak styl Alvaro Ortiza na tyle zapadł mi w pamięć, że nie miałem żadnych oporów przed sięgnięciem po "Popioły".
Tym razem Ortiz stworzył zupełnie inną historię, można powiedzieć, że to opowieść drogi, w której główni bohaterowie nie tylko jadą z punktu A do punktu B przeżywając w międzyczasie różne przygody. To również podróż pełna wspomnień, skrywanych tajemnic i próby odnowienia dawno zatartych zażyłości. "Popioły" to zaskakująco przyjemna lektura, która przekonała mnie zdecydowanie bardziej do stylu Ortiza niż to miało miejsce w przypadku "Murderabilia". To przede wszystkim pozytywna historia, w której nie brakuje barwnych postaci i zaskakujących zwrotów akcji, wszystko to oczywiście wsparte bardzo charakterystyczną kreską Alvaro Ortiza.

Po "Popioły" sięgnąłem mając ciągle w pamięci "Murderabilia", który to był komiksem bardziej zaskakującym i przyciągający dość niecodziennym motywem niż dobrą opowieścią. Jednak styl Alvaro Ortiza na tyle zapadł mi w pamięć, że nie miałem żadnych oporów przed sięgnięciem po "Popioły".
Tym razem Ortiz stworzył zupełnie inną historię, można powiedzieć, że to opowieść drogi, w...