Miałem napisać o lekkim spadku formy, ale okazuje się, że "Rytuały" to chronologicznie wcześniejszy komiks niż świetne "Murderabilia" i "Popioły", więc w sumie należy pochwalić za słuszny kierunek rozwoju.

W tej odsłonie autor zdecydowanie się pogubił i dotarł do miejsca, którego nie mógł fabularnie rozsupłać. Całość złożono z mini scen, a te wprawdzie w niektórych przypadkach docierają do jakichś stycznych, jednak częściej fruwają w różne strony i jedyne, co je łączy, to figurki z wielkim Wackiem. Myślę, że Guido Van Driel w "IHS" pokazał, jak takie zabawy z czytelnikiem spinać umiejętniej.

Podsumowując: "Rytuałom" brakuje do późniejszych prac Ortiza, co nie znaczy, że miłośnicy tamtych powinni odpuścić. Póki co wszystkie te historie mają sporo uroku, czarują humorem i są przykładem komiksów, które czyta się z wielką przyjemnością.

Miałem napisać o lekkim spadku formy, ale okazuje się, że "Rytuały" to chronologicznie wcześniejszy komiks niż świetne "Murderabilia" i "Popioły", więc w sumie należy pochwalić za słuszny kierunek rozwoju.

W tej odsłonie autor zdecydowanie się pogubił i dotarł do miejsca, którego nie mógł fabularnie rozsupłać. Całość złożono z mini scen, a te wprawdzie w niektórych...

Drugi po "Popiołach" komiks Ortiza, który przeczytałem. To całkowicie inna odsłona i inna fabuła. Zamiast tarantinowskiej narracji, lekkości i odrobiny szaleństwa, absurdu, w klimacie opowieści drogi, dostajemy tym razem połamaną, trochę niejasną mozaikę historii, snutych z punktu wyjścia pewnego mieszkania, stanowiącego intrygującą zagadkę dla dwóch młodych mężczyzn, świeżo zamieszkujących w Barcelonie. Potem fabuła skacze, postacie gdzieś z tła dostają swoje historie, inne są zdawałoby się nijak niepowiązane z wcześniejszymi, a motywem powracającym i jakoś splatającym wszystko jest tajemniczy posążek jakiegoś pierwotnego bóstwa z ogromnym członkiem.
Dostajemy opowieści sięgające po skojarzenia z horrorem, grozą, fantastyką, obyczajówką, realizmem magicznym, parodią, groteską. Tytułowe rytuały ogniskujące się wokół bądź mające daleko w tle tajemniczy posążek, ukazują całą gammę ludzkich zachowań, postaw, relacji. To trudna w interpretacji i odbiorze historia, bo konfundująca swoją niejasnością, luźnymi powiązaniami, niespójnością. To coś na kształt kina artystycznego, urzekającego klimatem, jakąś dozą mistycyzmu, stawiającego pytania, skłaniającego do refleksji.
Brak tu zwieńczenia, co wynika z samego przyjętego założenia. Świetna rzecz, z jednej strony mocniejsza niż "Popioły", z drugiej mniej emocjonalna, chaotyczna, bez puenty.
Graficznie ten sam styl co w Popiołach", bardzo lekki, kreskówkowy, z planszami gęstymi od małych kadrów, uzupełniających dużą ilość tekstu. Dużo tam się dzieje, mnóstwo elementów, szczegółów, bogatego tła, nawet jeśli prostego i umownego. To bardzo fajnie wygląda i wpasowuje się świetnie w klimat historii.

Drugi po "Popiołach" komiks Ortiza, który przeczytałem. To całkowicie inna odsłona i inna fabuła. Zamiast tarantinowskiej narracji, lekkości i odrobiny szaleństwa, absurdu, w klimacie opowieści drogi, dostajemy tym razem połamaną, trochę niejasną mozaikę historii, snutych z punktu wyjścia pewnego mieszkania, stanowiącego intrygującą zagadkę dla dwóch młodych mężczyzn,...

Bardzo przyjemne obyczajowe czytadło

Bardzo przyjemne obyczajowe czytadło

Proanima.pl - Portal Promocji Kultury:

Wiedzieliście o tym, że podobno w kawiarni rozpuścił się facet? Normalnie się rozpuścił, jak lody pistacjowe! A początkujący hiszpański pisarz kryminałów wyjechał do Szwecji w nadziei, że tam odniesie sukces, wydając wreszcie jakąś książkę i zginął podczas strzelaniny w budce z kebabem, w której dochodziło do gangsterskich porachunków. Dziennikarz, który opisał jego historię podpisał milionowy kontrakt na napisanie powieści kryminalnej, która to opisze. A to tylko próbka humoru, który czeka na kartach komiksu „Rytuały”.

Autor nie oszczędza czytelnika już od samego początku, na drugiej stronie zamieszczając portret pewnego niemieckiego przywódcy w samych kąpielówkach i opasce z „hinduskim symbolem szczęścia” na ramieniu. A potem dopiero się rozkręca. Wydarzenia, jakie rozgrywają się w ramach fabuły śmiało można określić jako… specyficzne.

Cały komiks został zbudowany wokół tajemniczej figurki, która pojawia się w różnych miejscach, sytuacjach i w różnej ilości. Do tego dochodzi również motyw mieszkanie znajdującego się piętro niżej, które pełni rolę magazynu antykwariatu. Mieszkanie jest cały czas zamknięte i odkrycie jego tajemnicy stanowi przedmiot obsesji jednego z bohaterów.

Ciąg dalszy na: https://proanima.pl/rytualy-recenzja-komiksu-w-ktorym-absurd-goni-absurd/

Proanima.pl - Portal Promocji Kultury:

Wiedzieliście o tym, że podobno w kawiarni rozpuścił się facet? Normalnie się rozpuścił, jak lody pistacjowe! A początkujący hiszpański pisarz kryminałów wyjechał do Szwecji w nadziei, że tam odniesie sukces, wydając wreszcie jakąś książkę i zginął podczas strzelaniny w budce z kebabem, w której dochodziło do gangsterskich...

Od kiedy wróciłem do mojej przygody z komiksami, zauważyłem, że często trafiam wśród nich na niejednoznaczne historie, które ciężko zakwalifikować do konkretnego gatunku literackiego, stawiające swoją budową i formą przekazu więcej pytań, niż są w stanie udzielić odpowiedzi. I w taki właśnie schemat idealnie wpisują się "Rytuały" Álvaro Ortiza, które na pierwszy rzut oka wydają się być w miarę prostą i łatwo przyswajalną opowieścią, szybko jednak zaczynają skręcać w rejony, o których pisałem chwilę wcześniej.

Główna oś fabularna kręci się wokół dwóch studentów oraz mieszkania, będącego magazynem pewnego antykwariusza, które staje się po pewnym czasie obsesją jednego z głównych bohaterów. Ale to nie wszystko. Żeby nie było nam za łatwo, autor wrzuca do historii tajemniczą rzeźbę z wielkim prąciem, która pojawiając się w różnych miejscach na ziemi, a także w różnych epokach, oddziałuje na ludzi w mocno odklejony od rzeczywistości sposób. Dzięki temu zabiegowi, dostajemy tak naprawdę kilka historii, które mimo, że mają różnych protagonistów, to łączą się ze sobą, tworząc coś na kształt opowieści wewnątrz opowieści.

Wspomniałem wcześniej, że jest to przykład komiksu, który kompletnie wymyka się jakiemukolwiek zaszufladkowaniu. Dostajemy w nim bowiem po trochu wszystkiego - począwszy od klimatów obyczajowych, poprzez całkiem sporą dawkę niesamowitości (oscylującej gdzieś na granicy fantastyki i delikatnej grozy),erotykę, komedię, kryminał, aż po atmosferę rodem z klasycznych przygodówek, spod znaku Indiany Jonesa. Álvaro Ortiz stworzył w "Rytuałach" niezwykle mocno zakręcony, trudny do jednoznacznego zdefiniowania świat, robiący czytelnikowi całkiem spory miszmasz w głowie.

Grafiki - dla mnie sprawa dyskusyjna. Ogólnie wyglądają ok i czuć, że starają się oddać klimat całej historii, jednak nie będę ukrywał, że mnie do siebie nie przekonały, stąd też trudno było mi złapać z nimi odpowiedni flow.

Podsumowując, wizualnie być może nie do końca zagrało, ale za to fabularnie jak najbardziej, także myślę, że mimo wszystko, to nie jest moje ostatnie spotkania z twórczością Álvaro Ortiza. Was też zachęcam do sięgnięcia po "Rytuały", bo to naprawdę kawał świetnie skonstruowanej historii.

Tyle ode mnie!!! Do usłyszenia!!!

Od kiedy wróciłem do mojej przygody z komiksami, zauważyłem, że często trafiam wśród nich na niejednoznaczne historie, które ciężko zakwalifikować do konkretnego gatunku literackiego, stawiające swoją budową i formą przekazu więcej pytań, niż są w stanie udzielić odpowiedzi. I w taki właśnie schemat idealnie wpisują się "Rytuały" Álvaro Ortiza, które na pierwszy rzut oka...

Świetna historia! Z lekkością przechodzi przez kolejne, tylko pozornie niepowiązane wydarzenia, bawiąc i dając do zastanowienia: o ch*j chodzi z tą lalką w wzwodzie?

Świetna historia! Z lekkością przechodzi przez kolejne, tylko pozornie niepowiązane wydarzenia, bawiąc i dając do zastanowienia: o ch*j chodzi z tą lalką w wzwodzie?