Śmierć jednych przeraża, innych fascynuje, a jeszcze inni czują się w obowiązku zbadania jej, odkrycia tajemnic umierania i życia po śmierci. To także motyw od setek lat będący inspiracją dla twórców i artystów. Nie da się nie zauważyć, ile pojawia się rzekomych świadectw ludzi, którzy znaleźli się w stanie śmierci klinicznej – mówią o tunelu, mocnym świetle, wzbudzających dreszcze widzeniach. Opowiadają także o spokoju, o błogim stanie świadomości, dając nadzieję żyjącym. Na ile jednak jesteśmy w stanie im uwierzyć? Na ile potrafimy wyobrazić sobie nasz własny koniec? I jakie emocje wówczas nami targają?

Mia miała wspaniałą rodzinę – rodziców i kochającego młodszego braciszka. Miała także cudownego chłopaka i pasję – uwielbiała grać na wiolonczeli. Miała, bo tego poranka nikt nie przewidział, że w jednej chwili straci wszystko. Dramatyczny w skutkach wypadek samochodowy doprowadza do tragicznej i natychmiastowej śmierci jej rodziców, a brat Teddy walczy o życie. Mia zaś stoi obok, niczym obserwator i patrzy na swoje ciało, nad którym pochylają się sanitariusze. Widzi wszystko, gdyż znalazła się w stanie zawieszenia. Teraz wspomina swoje życie, targana przeróżnymi emocjami i już wie, że musi podjąć decyzję – albo zostanie, albo odejdzie, by połączyć się z bliskimi. Lecz jeśli zostanie, jakie życie ją czeka...?

„Uświadamiam sobie nagle, że umieranie jest proste. To życie jest trudne.”

Jeśli zostanę to opowieść, o której nie potrafię myśleć ze spokojem, gdyż od razu zdradziecko w moich oczach pojawiają się łzy. Jest to jedna z tych historii, która wstrząsnęła mną niesamowicie mocno i sprawiła, że mój strach w końcu został nazwany. Od dawna bowiem sama panicznie boję się śmierci. Nie swojej, bo to dosyć banalne – każdy z nas bowiem idzie w jednym kierunku, tego się nie zmieni. Ja się boję śmierci tych, których kocham. Boję się bólu, strachu, osamotnienia. Dlatego też czytając powieść Gayle Forman, przeżywałam wszystkie opowieści Mii bardzo silnie, wręcz osobiście. I teraz mam wrażenie, że nigdy o tej książce nie zapomnę.

Narracja pierwszoosobowa z punktu widzenia bohaterki to strzał w dziesiątkę – Mia potrafi w taki sposób przekazać swoje uczucia i wspomnienia, że nie pozostawia żadnej drogi ucieczki – czytelnik nie może się wycofać, nie może przejść obojętnie obok takiej historii. Piękny, lecz stosunkowo prosty język podejmuje trudną tematykę, nad którą każdy z nas powinien się zastanowić. Książka nie jest bardzo obszerna, raptem niecałe dwieście pięćdziesiąt stron, dzięki czemu czyta się ją szybko, można nawet rzec – w okamgnieniu. Fabuła rozgrywa się w zasadzie w ciągu dwudziestu czterech godzin – to jest właśnie ten dramatyczny czas, gdy Mia musi podjąć decyzję. Podkreślę, że bardzo trudną decyzję.

Autorka przede wszystkim postawiła na emocje – pozwala bohaterce przedstawić swoją rodzinę i bliskich, wciąga widza w świat nastoletniej dziewczyny, która miała wspaniałych rodziców i brata, a także przyjaciół. Kreuje sympatycznych i realnych bohaterów, których nie sposób nie pokochać. I choć nie poznajemy ich bezpośrednio, lecz przez opowieść dziewczyny, czujemy się tak, jakbyśmy ich świetnie znali. A to dodatkowo potęguje silne wrażenia z lektury i wciąga nas w dylematy Mii.

„ Nie jestem pewna, czy jeszcze należę do tego świata. Nie jestem pewna, czy chcę się obudzić.”

Jeśli zostanę to książka, która nie pozostawia widza obojętnym. To piękna i bardzo wzruszająca historia o trudnych wyborach, wielkiej miłości, rodzinnych więzach i rozpaczy po stracie najbliższych. To opowieść o tym, co w życiu najcenniejsze. Autorka nie daje nam łatwych odpowiedzi, stara się zmusić czytelnika do podjęcia tematu i wyciągnięcia własnych wniosków. Nie można nie przyznać, że w swojej historii podjęła niesamowicie trudny temat, z którym umiała sobie zgrabnie poradzić, a przy okazji wywołała we mnie ogromne emocje. Dlatego też szczerze polecam te powieść każdemu, kto – tak jak ja – czasem się boi. Każdemu, kto ma wątpliwości. I każdemu, kto ma serce i wrażliwą duszę. Ta powieść Was zachwyci i wzruszy, zatem chusteczki będą niezbędne! Daję ocenę 6/6.

Śmierć jednych przeraża, innych fascynuje, a jeszcze inni czują się w obowiązku zbadania jej, odkrycia tajemnic umierania i życia po śmierci. To także motyw od setek lat będący inspiracją dla twórców i artystów. Nie da się nie zauważyć, ile pojawia się rzekomych świadectw ludzi, którzy znaleźli się w stanie śmierci klinicznej – mówią o tunelu, mocnym świetle, wzbudzających...