Nie czytałem wszystkich książek Pawła Huelle, bo to zawsze wielkie przeżycie i wielka przyjemność, a on pisze tak niewiele, że na kolejną czekałbym długo. A tak - zawsze mam jeszcze ze dwie czekające na półce.
Mimo to stwierdzam z pełną odpowiedzialnością, że uważam Huellego za najbardziej utalentowanego polskiego pisarza współczesnego, a jego prozę za szczytowe osiągnięcia artystyczne w dziedzinie literatury. Poza nim widzę na tym szczycie jeszcze Myśliwskiego, Dukaja i Masłowską. Huelle nie jest - może to wada, a może nie - tak uniwersalny jak Myśliwski, jego powieści i opowiadania pisane są bardziej piano, intymniej, nie obejmują całości ludzkich losów, raczej zajmują się niewielkimi ich wycinkami, za to zawsze jest to obraz zachwycająco malowany, jednocześnie pełny i szczegółowy, ale przede wszystkim piękny. Huelle nie jest też ani awangardowy jak Masłowska, ani totalny jak Dukaj, ani predestynowany do wielkiej popularności jak Tokarczuk, za to zawsze to, co pisze, jest mądre i piękne.
Huelle lubi też pokazać sobie i czytelnikom, że potrafi pisać różnie - jak Hrabal w Mercedesie-Benzu, jak pisarz polityczny w Ostatniej wieczerzy czy wreszcie jak Tomasz Mann w Castorpie. Nigdy to nie jest naśladownictwo, lecz udana próba poddania swojej prozy określonej poetyce. "Castorp" pisany jest językiem stylizowanym na przełom 19 i 20 wieku, ale stylizacja nie idzie za daleko, nie przekracza granicy karykatury. Sięgnięcie do tamtego sposobu obrazowania dało znakomity efekt, jako że czyta się to świetnie. Jak w Czarodziejskiej górze, tak i tu śledzimy dojrzewanie młodego człowieka, dojrzewanie do spotkania z samym sobą, z własnymi uczuciami, z dorosłym prawdziwym światem, a wszystko to na tle niemieckiego Gdańska, na tle rozważań o tamtych Niemcach z ich różnorakim stosunkiem do siebie samych i do innych, w tym do nas. I, co w polskiej literaturze jest zapewne ewenementem, znajdziemy tu także nostalgię za niemieckim Trójmiastem, za światem, którego już nie ma, którego zniknięcie umożliwiło dzisiejszy nasz Gdańsk i Sopot, ale którego żal, jak żal wszystkiego, co minęło tak bezpowrotnie, i dziś tylko w książkach i wspomnieniach do nas (i do nich) powraca wciąż i wciąż.
Tak, to wspaniała literatura, a jednak nagrody (zasłużone oczywiście) otrzymuje kto inny. Nie wszyscy wielcy dostają się na cokoły pomników.

Nie czytałem wszystkich książek Pawła Huelle, bo to zawsze wielkie przeżycie i wielka przyjemność, a on pisze tak niewiele, że na kolejną czekałbym długo. A tak - zawsze mam jeszcze ze dwie czekające na półce.
Mimo to stwierdzam z pełną odpowiedzialnością, że uważam Huellego za najbardziej utalentowanego polskiego pisarza współczesnego, a jego prozę za szczytowe osiągnięcia...