Polowanie na duszę czas zacząć. I wcale nie mam na myśli psychiki głównego bohatera "Castorpa", lecz moje własne, rozgorączkowane wnętrze pewne tego, że dokonałem dobrego wyboru przypatrując się wydarzeniom w mieście nad Motławą. Klimat starego Gdańska uchwycony w mieszczańskiej formie sprawił mi trudną do opisania przyjemność. Pewnie gdyby nie Paweł Huelle, to jeszcze przez dłuższy czas byłbym przekonany o nieistnieniu tak niepowtarzalnej nadmorskiej atmosfery, znajdującej się na wyciągnięcie ręki na kartkach tej powieści. Tak więc sam autor dokonał rzeczy bardzo trudnej. Usidlając mnie swoją książką, sprawił jednocześnie, że walka o moją świadomość została rozpoczęta i że z niecierpliwością będę oczekiwał nastroju wyczarowanego przez niego w kolejnych dziełach.

Spotkałem się z próbami porównania "Castorpa" do "Czarodziejskiej góry" Tomasz Manna. Jednak moim zdaniem, wszelkie usiłowania zderzenia tych dwóch powieści są zbędne. Obie pozycje posiadają specyficzny charakter, który jeśli nawet moglibyśmy uznać za podążający w podobnym kierunku, to jednak daleko mu do bliźniaczego podobieństwa. Ale cechą zarówno jednego, jak i drugiego dzieła będą analityczne skłonności głównego bohatera oraz łatwe poddawanie się czytelnika hipnotycznej sugestii pisarza. Paweł Huelle w wyjątkowy sposób porusza serce i umysł tworząc prozę pisaną z ciepłą euforią. U niego usłyszymy beztroski szum fal Bałtyku nie wychodząc ze swojego pokoju. I to wszystko pod dachem kurhausu sprzed ponad stu lat. W miejscu, gdzie oddalone od siebie zdarzenia mogą się spotkać w jednym punkcie.

Huelle umie wykorzystywać przedziwny mechanizm pamięci w którym moje własne wspomnienia mogły zostać sprzęgnięte z tymi, które posiadał Hans Castorp. Osobiście bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie dokładność, z jaką ten polski prozaik ujmuje wydarzenia mające miejsce w "Castorpie". Robi to sukcesywnie i metodycznie. Dzięki temu mój zmysł ładu i porządku, które sobie bardzo cenię podczas delektowania się dobrą literaturą, zostały mile połechtane. Od pierwszej chwili gdy wysiadłem z młodym studentem w gdańskim porcie, to nie czułem się w tym dużym mieście ani trochę zagubiony. Huelle przeprowadził mnie ulicami Gdańska pokazując najważniejsze zabytki, nie dając mi przy tym powodu, abym w jakikolwiek sposób stracił panowanie nad śledzeniem właściwej tematyki książki.

Tak jak napisałem na początku, to pierwsza próba porwania mnie przez pisarza z którego twórczością już dawno powinienem się zaprzyjaźnić. Sprawdzian ten z pewnością wypadł tak dobrze, że nazwisko Pawła Huelle znajdzie się na mojej nowej liście książkowych zakupów. Miałbym do siebie wielki żal, gdybym przeszedł obojętnie wobec z tak wielkim sukcesem wypracowanej formy literackiej. Subtelność tej niesłychanie interesującej powieści daje mi pewność, że włączę Huelle w krąg twórców, których nietuzinkowe spojrzenie na literaturę kształtuje mój zmysł literacki.

Polowanie na duszę czas zacząć. I wcale nie mam na myśli psychiki głównego bohatera "Castorpa", lecz moje własne, rozgorączkowane wnętrze pewne tego, że dokonałem dobrego wyboru przypatrując się wydarzeniom w mieście nad Motławą. Klimat starego Gdańska uchwycony w mieszczańskiej formie sprawił mi trudną do opisania przyjemność. Pewnie gdyby nie Paweł Huelle, to jeszcze...