Przyznam szczerze , że to moje pierwsze spotkanie z czeską literaturą i jestem Główna bohaterka tej opowieści, emerytka, mieszka w kamienicy i jej głównym zajęciem jest obserwacja ludzi. W jej głowie powstają niezwykłe historie dotyczące sąsiadów. Zna ich przyzwyczajenia, kto z kim i dlaczego. Choć nie koniecznie to ma poparcie w rzeczywistości. Często też wraca myślami do swojej przeszłości, do tego co już przeminęło. W sposób szczególny kobieta wciąż zamartwia się o córkę, nie pijącą alkoholiczkę. Choć jest ona już dorosłą kobietą, to matka nie potrafi się o nią nie martwić. Kobieta już niczego niespodziewa się od życia, żyje rutyną dnia codziennego. Aż pewnej nocy..

Ta książka to nie jest lekka, przyjemna powieść na jeden wieczór. Choć dość cienka, to warto karmić się nią każdego dnia po kawałku. Daje do myślenia głębią zawartą w fabule. Zostaje na długo w pamięci. Porusza uśpione pragnienia, tęsknoty, głód życia.
Bohaterka ,to kobieta w której może odnaleźć się nie jedna czytelniczka. Jej postać zmusza do zatrzymania się, zastanowienia nad swoim życiem, spojrzeniem na siebie samą. Bo nie jedna z nas zamyka się na życie, nie dostrzega w sobie piękna, skupia uwagę na przemijaniu. A przecież nigdy nie jest za późno na to, by żyć własnym życiem, pójść za marzeniami, docenić siebie.
Autorka ilustrując życie stworzonej przez nią postaci, przez jej przemyślenia, monolog jaki prowadzi ze sobą, chce przekazać czytelnikowi prostą prawdę, że nie ważne co było kiedyś, ważne co jest teraz. Wystarczy się obudzić do życia.

Polecam wam tę książkę, szczególnie jeśli szukacie głębokiej, inteligentnej literatury. Naprawdę warto !!!

Przyznam szczerze , że to moje pierwsze spotkanie z czeską literaturą i jestem Główna bohaterka tej opowieści, emerytka, mieszka w kamienicy i jej głównym zajęciem jest obserwacja ludzi. W jej głowie powstają niezwykłe historie dotyczące sąsiadów. Zna ich przyzwyczajenia, kto z kim i dlaczego. Choć nie koniecznie to ma poparcie w rzeczywistości. Często też wraca myślami do...

Tytułowa kamienica to swego rodzaju centrum dowodzenia głównej bohaterki- wdowy, matki byłej alkoholiczki. Ze swojego mieszkania obserwuje innych mieszkańców, zna ich przyzwyczajenia, kto o co może się kłócić. Analizuje przez to siebie, wraca wspomnieniami do młodości, ale najbardziej obawia się o córkę. Bardzo chciałaby, żeby znalazła sobie męża i miała dzieci, chyba nawet bardziej niż jej córka. Jedna sytuacja sprawia, że jeszcze bardziej zastanawia się nad własnym życiem, nad starością i przemijaniem.

W tej książce jest coś takiego, co chwyta za serce. Choć główna bohaterka dużo narzeka, dzisiaj mogłabym też nazwać ją overthinkerem (nadmiernie myślącą?),to czytelnik przekonuje się, że nigdy nie jest za późno i mimo poczucia starzenia się, można zawalczyć o siebie, żyć pełną piersią.

Tytułowa kamienica to swego rodzaju centrum dowodzenia głównej bohaterki- wdowy, matki byłej alkoholiczki. Ze swojego mieszkania obserwuje innych mieszkańców, zna ich przyzwyczajenia, kto o co może się kłócić. Analizuje przez to siebie, wraca wspomnieniami do młodości, ale najbardziej obawia się o córkę. Bardzo chciałaby, żeby znalazła sobie męża i miała dzieci, chyba nawet...

Pragnienie szczęścia wobec swoich dzieci chyba nigdy nie ulega przedawnieniu. Bohaterka „Kamienicy”, sześćdziesięcioletnia kobieta, pomimo, że córka jest już dorosła, nadal chce dla niej jak najlepiej. Doskonale pamięta marzenia córki o pozostaniu projektantką. Rozmyśla nad jej losem. Bowiem córka ma już 40 lat, połowę życia za sobą, a ostatnie 10 lat spędziła na walce z bezlitosnym przeciwnikiem – alkoholem. Bohaterka podczas swoich rozmyślań, buduje różne historie, lubi obserwować ludzi, swoich sąsiadów i układać różne scenariusze. Kiedy nie ma już siły na ciągle piętrzące się w głowie pytania i myśli: co by było gdyby, że chciała tylko dobrego życia, męża, i pracy dla córki, staje przed dylematem. Czy kolejny raz pomóc już dorosłej córce czy może zacząć wreszcie myśleć o sobie? Kiedy nadchodzi ten moment, że człowiek dorasta do tego, by zająć się sobą? Nie chodzi o czysty egoizm, a o pielęgnację tego, co w nas najlepsze. O ciało, duszę, o wizerunek. Czy da się polubić siebie, kiedy życie stało się stagnacją i nużącą rutyną? Śniadanie, zakupy, kawa, tylko we własnej kuchni. Gdzie pragnienia rozmowy i spędzania czasu z innymi? Możliwość wyjścia do teatru i wypicia z przyjacielem lampki wina, zjedzenia bajaderki w kawiarni?
Czy można tak przekreślać siebie i wychodzić z założenia, że nic już nas w życiu nie czeka?
Alžběta Bublanovą opowiada powoli, serwując nam zwykłą codzienność, lecz w taki sposób, że chcemy ją chwycić, przy okazji uruchamia pasmo refleksji nad własnym życiem.
Jak to zwykle bywa, jedno zdarzenie w niejednej historii zmienia bieg, wyprowadza z równowagi i zakłóca codzienność. Takiego momentu doświadczyła również bohaterka pewnej nocy. Dzięki niemu zaczęła patrzeć na otaczający ją świat pod innym kątem. Przypomniała sobie, że istnieje, dojrzała do tego, by stanąć przed sobą i spojrzeć na siebie obiektywnie.
Ta wyjątkowa proza jest dla wszystkich. To nietypowa podróż, która zmusza do zadawania wielu pytań. Jaka ja będę na starość? Czy skupię się na własnym życiu czy może poświęcę je w imię szczęścia swoich dzieci?

Pragnienie szczęścia wobec swoich dzieci chyba nigdy nie ulega przedawnieniu. Bohaterka „Kamienicy”, sześćdziesięcioletnia kobieta, pomimo, że córka jest już dorosła, nadal chce dla niej jak najlepiej. Doskonale pamięta marzenia córki o pozostaniu projektantką. Rozmyśla nad jej losem. Bowiem córka ma już 40 lat, połowę życia za sobą, a ostatnie 10 lat spędziła na walce z...

Gdy wracam do książki, do jej mądrości, cytatów, za każdym razem utwierdzam się w przekonaniu, że takie historie są potrzebne na polskim rynku. Nie jest to łatwa opowieść, nie jest to powieść, którą wchłoniesz w jeden wieczór. Jest to książka, która zostanie w Tobie na długo, ponieważ to Twoje podejście będzie się zmieniać wraz z kolejnymi stronami. Kamienica jest idealna do delektowania się literaturą, smakowania każdego słowa osobno, doczytywania fragmentów, przemyśleń, a przede wszystkim… Do nauki wiary w siebie.

Doceniasz siebie?
Ile razy, patrząc w lustro, mówisz sobie, że wypadałoby coś tu poprawić, och, i to, i to i jeszcze to… Wpadamy w błędne koło. Podglądamy tych, co na Instagramie, idealne życie, idealne figury, sami ich oceniamy, sami pragniemy mieć takie życie jak oni. Zaczynamy grać w teatrze cieni, tworzymy w głowie scenariusze, kim kto jest, czy jest szczęśliwy i czy na pewno na ów szczęście zasługuje. Bo Ty na pewno nie zasługujesz. I czasami masz odwagę mówić o tym głośno, w inne dni tylko szepczesz do tego odbicia w lustrze…

Z podobnymi problemami boryka się bohaterka Kamienicy.
Monolog bohaterki pokazuje nam początkowo jej niedoskonałości, ułomności, starsza kobieta nie widzi w sobie kobiecości, piękna. Ma się wrażenie, że zamknęła się na życie, że brak „większych osiągnięć” sprawił, że dla siebie i dla innych jest nikim, cieniem samej siebie, cieniem, który podgląda mieszkańców kamienicy i ocenia, tworzy scenariusz ich życia.

To nie tylko opowieść o starzeniu się, walki z chorobą alkoholową córki. To także historia o odrodzeniu się kobiecości, odkrywaniu samej siebie. Nieważne, ile masz lat, zawsze masz prawo powstać z popiołów i napisać nowy rozdział.

Nie patrząc na innych mieszkańców Kamienicy, nie snując już scenariuszy, zaczynasz po prostu żyć.
Każdego dnia możesz walczyć o marzenia. Główna bohaterka to symbol każdego z nas, tego, co nie wie, co się dobre, a co złe, czy coś wypada, czy lepiej przemilczeć. To także opowieść o macierzyństwie. Bo dla każdej matki dziecko będzie zawsze małe, zawsze będzie chciała je przytulić do piersi i szeptać: będzie dobrze maleństwo, mama jest przy Tobie.

Kamienica to zdecydowanie „must read”, ponieważ nie tylko zmusza czytelnika do przemyśleń. Książka nakłania też do zmian, do walki o własne szczęście. Nagle się okazuje, że każdy z nas mieszka w przysłowiowej Kamienicy, ale to my decydujemy o własnym losie. Nie gramy w teatrze cieni. To my walczymy o swoje marzenia.

Więc co, wierzysz w siebie? Zawalczysz o marzenia?

Gdy wracam do książki, do jej mądrości, cytatów, za każdym razem utwierdzam się w przekonaniu, że takie historie są potrzebne na polskim rynku. Nie jest to łatwa opowieść, nie jest to powieść, którą wchłoniesz w jeden wieczór. Jest to książka, która zostanie w Tobie na długo, ponieważ to Twoje podejście będzie się zmieniać wraz z kolejnymi stronami. Kamienica jest idealna...

Z ,,Kamienicą" spędzisz mnóstwo długich wieczorów. Choć książka wygląda niepozornie, przebrnięcie przez nią zajmuje wiele dni (mi samej przeczytanie jej zajęło prawie 2 tyg.).
Zdecydowanie jest to proza psychologiczna, w trakcie której pojawia się nam od groma egzystencjalnych pytań i myśli.
Jeśli lubisz wymagającą literaturę i masz ochotę zatrzymać się na chwilę, by zastanowić się nad własnym życiem - ta pozycja jest dla ciebie.
Pamiętaj, nigdy nie jest za późno na spełnianie marzeń!

Z ,,Kamienicą" spędzisz mnóstwo długich wieczorów. Choć książka wygląda niepozornie, przebrnięcie przez nią zajmuje wiele dni (mi samej przeczytanie jej zajęło prawie 2 tyg.).
Zdecydowanie jest to proza psychologiczna, w trakcie której pojawia się nam od groma egzystencjalnych pytań i myśli.
Jeśli lubisz wymagającą literaturę i masz ochotę zatrzymać się na chwilę, by...