Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„W ciszy” Alžbety Bublanovej to książka wymagająca i na pewno przesycona emocjami. Opowiada o młodej dziewczynie, każdy rozdział to kolejny rok jej życia. Adéla ucieka i szuka. Ucieka od dorosłości i wydaje się jej, że chce być dorosła. Stara się być odpowiedzialna i nie popełniać błędów swoich rodziców jednocześnie robiąc rzeczy niedojrzałe. Ucieka do baru Cisza. Popada w nałogi, spotyka się z różnymi mężczyznami, zaklina rzeczywistość tkwiąc w niej i jej nie tolerując. Ma marzenia, jak to nastolatka, młoda kobieta. Chce żyć dobrze , założyć rodzinę. Tutaj przyjdzie jej łamać schematy, jak zresztą wielu ludziom, których dzieciństwo nie było idealne. Musi walczyć, ale się nie poddaje. Czasem jest ciężko, ale się podnosi. Nawet jak już nie ma sił. Jest wytrwała i próbuje wciąż na nowo, choć właściwie nie ma nadziei na to, że będzie dobrze. Biegnie w tym kołowrotku i walczy ze swoimi uczuciami i emocjami, jaskrawymi i wzburzonymi jak fale podczas sztormu. Próbuje się wpasować w ramy społeczne, chociaż z góry jest skazana na niepowodzenie. Książkę czytam z wielkim napięciem. Nie wiem dlaczego tak się dzieje. Chyba polubiłam tę wciąż zagubioną dziewczynę. Jej bogate życie, jej skomplikowaną duszę. Jest mi bliska. Dochodzę do wniosku, że najbardziej gniecie ją samotność. Taka samotność, którą rozumieją tylko Ci, którzy jej doświadczyli. Która nie daje spokoju, miota nami od środka, nie pomaga w niczym i jest na dłuższą metę destrukcyjna. Myślę, że właśnie to najbardziej uwiera, nie pozwala pofrunąć, choćby unieść się i spojrzeć łaskawiej na siebie i swoje jestestwo. Syl autorki jest ciekawy. Czyta się szybko te krótkie rozdziały, właśnie przez to jak są skonstruowane. Proste myśli, szybkie dialogi, krótkie zdania nadają powieści dynamiki. Bardzo mi się to podoba. Również to jak autorka wchodzi w duszę człowieka. Pokazuje go od środka, bez kompromisów, bez upiększeń. Pokazuje porażki i małe sukcesy oraz to, że niestety czasem trzeba zweryfikować swoje oczekiwania wobec życia żeby utrzymać się na powierzchni podczas sztormu.