To moja pierwsza książka tego autora. Wybrałam ją spośród innych tytułów z premedytacją – bardzo lubię wędrować po górach więc byłam ciekawa czy góry Grombelardu oczarują mnie tak samo jak na przykład Alpy.

Na początku pozytywy: świat fantasy, stworzony przez Kresa, miał swoje uroki. Polubiłam kocura gadba, Rdbita, żałując jedynie że nie miał jakiś czworonożnych kompanów do towarzystwa, rozumne Sępy które nie tylko potrafiły zaatakować człowieka ale też go zahipnotyzować, niebezpieczne mgły i czarodziejów. Góry okazały się bardzo prawdziwe: niebezpieczne i trudne do poskromienia. Tak jak ludzie którzy po nich wędrowali.

Jednak główną bohaterką tych pięciu opowiadań wydaje się być łuczniczka Karenira. Poznajemy ją jako świeżo upieczoną panią podsetnik w armii Grombelardzkiej, wysłaną w góry z odziałem żołnierzy i prostym zadaniem które się paskudnie komplikuje. Po ataku sępów Karenira zaczyna żyć na własną rękę, będąc raz myśliwym który poluje na te wredne ptaszyska, raz przewodniczką, raz rozbójnikiem i zyskując przydomek „Pani Gór”, nie do końca zasłużony. W końcu Kara wychodzi za mąż za magnata z Dartanu, Baylaya, tylko po to by stwierdzić że luksusy kłują w nos, jej mąż to ‘nudziarz’, cokolwiek by to miało oznaczać, więc musi powrócić w góry z których tak bardzo chciała się wyrwać. Marudna, jak to kobieta, prawda? Nieprawda.

No i właśnie w tym momencie trafił mnie szlag. Mówiąc szczerze Karenira jest powodem dla którego być może więcej do książek Kresa nie wrócę. Czytając jej historię miałam cały czas wrażenie że czytam o mężczyźnie. Ten sposób myślenia, ta agresja, tolerancja na brud, opilstwo, brak wyobraźni… no ciężko mi było to przełknąć. Może jestem niesprawiedliwa ale wydaje mi się że autor poszedł na skróty i stworzył Karenirę tak jakby tworzył kolejny męski charakter, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Jechało od niej testosteronem na odległość, poziom estrogenów zaś był zerowy, prawie jakby była zawodniczką na nielegalnym dopingu. Ok, ja rozumiem, góry i armia to dwa środowiska wymagające twardego charakteru, świetnej kondycji fizycznej, odporności psychicznej oraz umiejętności radzenia sobie w niesprzyjających okolicznościach. Zdarzają się kobiety które tam wręcz kwitną ale, moim skromnym zdaniem, wcale nie musi to znaczyć że zamieniają się w ‘babochłopów’ tak jak Karenira.

Teraz zostaje mi zagadka do wyjaśnienia: czemu większość polskich pisarzy fantasy nie umie stworzyć bohaterek silnych i skomplikowanych ale ciągle kobiecych? Umiejętność walki i mięśnie to jedno, ale zachowanie i sposób myślenia to drugie…

To moja pierwsza książka tego autora. Wybrałam ją spośród innych tytułów z premedytacją – bardzo lubię wędrować po górach więc byłam ciekawa czy góry Grombelardu oczarują mnie tak samo jak na przykład Alpy.

Na początku pozytywy: świat fantasy, stworzony przez Kresa, miał swoje uroki. Polubiłam kocura gadba, Rdbita, żałując jedynie że nie miał jakiś czworonożnych kompanów...