Spokojny, refleksyjny snuj o czasach, wydawałoby się, bezpowrotnie minionych. Prawdziwego znaczenia i wartości nabiera wyłącznie czytany z przedmową autora.

Spokojny, refleksyjny snuj o czasach, wydawałoby się, bezpowrotnie minionych. Prawdziwego znaczenia i wartości nabiera wyłącznie czytany z przedmową autora.

Klasyka literatury angielskiej, opowiadająca o świecie, którego nie ma: wiejskie posiadłości, bale, polowania, rozmowy o literaturze, sztuce, teatrze. Piękne stroje i wnętrza. Ale pod tą warstwą blichtru kryje się niepokój, dwuznaczność, cynizm, pozorność zachowań, przeczucie zmierzchu cywilizacji.

W gruncie rzeczy to opowieść o tęsknocie za tym, czego nie możemy mieć, co jest poza naszym zasięgiem, co zostaje utracone w wyniku wojny. Ale też o dorastaniu, dojrzewaniu, wpływie religii na człowieka.

Można docenić ironię, angielski humor. Czasem chaotyczna, nieuporządkowana, pewne wątki zaczynają się, by po chwili zostać wygaszone, narracja niespieszna, co może być nużące.

Dla miłośników literatury angielskiej.

Klasyka literatury angielskiej, opowiadająca o świecie, którego nie ma: wiejskie posiadłości, bale, polowania, rozmowy o literaturze, sztuce, teatrze. Piękne stroje i wnętrza. Ale pod tą warstwą blichtru kryje się niepokój, dwuznaczność, cynizm, pozorność zachowań, przeczucie zmierzchu cywilizacji.

W gruncie rzeczy to opowieść o tęsknocie za tym, czego nie możemy mieć, co...

Rozumiem, że fabuła i narracja "Znowu w Brideshead" mogła być dla współczesnych autorowi wciągająca, ale dziś to ramotka bez znaczenia.

Rozumiem, że fabuła i narracja "Znowu w Brideshead" mogła być dla współczesnych autorowi wciągająca, ale dziś to ramotka bez znaczenia.

Przez pierwsze 300 stron chciałam dać tej książce osiem gwiazdek. Niestety ostatnie około sto stron bardzo mi tę opinię popsuło. Na początku zachwycałam się lekkością i rześkością stylu, początkami XX wieku, innym czasem zaklętym w słowach. Wzdychałam, że dzisiaj nie ma już takich książek - zdanie, które nader często ostatnio powtarzam.

W "Powrocie do Brideshead" głównym bohaterem jest arystokratyczna rodzina Flyte'ów, a Charles, nasz narrator, jest przyjacielem tej rodziny. Zaczyna się od poznania w Oxfordzie Charlesa i Sebastiana - młodszego syna hrabiego.

Przypuszczam, że nie każdemu może podobać się specyfika brytyjskiej arystokracji, gdzie ciężko uniknąć snobizmu czy ignorancji. Tutaj jednak nie chodziło o lubienie, a raczej o obserwacje tej szczególnej rodziny, relacji w tej grupie społecznej i ich stylu życia. Zjawisko całkowicie odrealnione, szczególnie w dzisiejszych czasach. I za to ta powieść powinna być ceniona. Świetne przedstawienie postaci, ich wzajemnych relacji i problemów. Smutek, jaki nimi targał i ostateczne człowieczeństwo.

Powrócę jeszcze do tych nieszczęsnych ostatnich stu stron. Po opisywaniu życia Charles'a i Sebastiana autor nagle jakby zmienia front, Sebastian znika, mamy przeskok dziesięciu lat i nagle Charles ma rodzinę, a obok pojawia się Julia, siostra Sebastiana. Od tej pory jest mdło, nijako. Można to interpretować po prostu dorosłością. Czyż życie zazwyczaj wtedy nie traci trochę na natężeniu barw? Około trzydziestki zmienia się podejście do życia, my się zmieniamy pod wpływem doświadczeń, a upływający czas przemienia nasze myślenie. Tak było tutaj i stąd może ta nuda, którą odczuwałam. Stwierdzam, że najlepsza jest pierwsza część powieści - studenckie lata na Oxfordzie.

Zakończenie ni to smutne, ni to nijakie. Jednak myślę, że ta książka na długo zostanie mi w pamięci.

Przez pierwsze 300 stron chciałam dać tej książce osiem gwiazdek. Niestety ostatnie około sto stron bardzo mi tę opinię popsuło. Na początku zachwycałam się lekkością i rześkością stylu, początkami XX wieku, innym czasem zaklętym w słowach. Wzdychałam, że dzisiaj nie ma już takich książek - zdanie, które nader często ostatnio powtarzam.

W "Powrocie do Brideshead" głównym...

Z powieści Evelyn Waugh bije ogromna nuta nostalgii. Rozumiem krytyczne opinie na temat tej książki- czasem narracja bywa chaotyczna, a akcja powieści nie płynie wartko. Mnie jednak to nie przeszkadzało. W pewnym stopniu czułam bliskość z głównym bohaterem i potrafiłam z łatwością wyczuć nutę tęsknoty za minionymi dniami. Evelyn Waugh stworzył grono barwnych postaci, niewielka liczba istotnych dla powieści bohaterów spowodowała, że ich sylwetki zostały nakreślone w dokładny sposób. Nie wiem, czy "Powrót do Brideshead" zasługuje ma miano klasyka, ja jednak odczuwałam sporą przyjemność podczas lektury,.

Z powieści Evelyn Waugh bije ogromna nuta nostalgii. Rozumiem krytyczne opinie na temat tej książki- czasem narracja bywa chaotyczna, a akcja powieści nie płynie wartko. Mnie jednak to nie przeszkadzało. W pewnym stopniu czułam bliskość z głównym bohaterem i potrafiłam z łatwością wyczuć nutę tęsknoty za minionymi dniami. Evelyn Waugh stworzył grono barwnych postaci,...

Wstęp działa mocno zachęcająco - Autor przyznaje, że inspiracją dla powstania powieści była jego wojenna kontuzja. Zimą 1943 po (nie do końca udanym) skoku spadochronowym został on ranny i, dzięki przychylności dowódcy, który dbał, by żołnierz pozostał bez przydziału, mógł napisać tę powieść. Sentymentalną, pełną tęsknoty za czasem minionym, niemożliwym do odzyskania, pełnym kwiecistego języka, dandysowatych osobowości, przepychu w jedzeniu, piciu i rautach. Powraca on do czasów, gdy w majątkach dokonywano przeglądów sfory, wakacyjne miesiące spędzano we włoskim Lido, zaś podróże automobilem przerywano na rozlewanie kolejnych butelek szampana. Dekadenckie, przesadzone, niejednokrotnie zepsute arystokratyczne środowisko tym bardziej wybrzmiewa mocno, gdy zestawimy je z sytuacją pisarza, człowieka głodującego i rannego, żołnierza z frontu II wojny, który dla utrzymania człowieczeństwa, pisze.

Tyle dobrego. Później jest gorzej. Nie wiem czy to wina przekładu, który jest dość drewniany, nużący, nijak nie oddający tego schyłkowego, szalonego okresu arystokratycznych wybryków i możliwości. A może to tempo, które przecież wcale nie jest konieczne do utrzymania uwagi czytelnika rozsmakowanego lub też ceniącego tego rodzaju literaturę. Więc jednak przekład pozbawił tę powieść ducha.

Od początku język nie przyciąga uwagi, skoro fabuła opiera się na obserwacjach i przeżyciach głównego bohatera, trudno mówić też o szaleńczym porywającym tempie, a jednak konstrukcje zdaniowe, porównania i zestawienia słowne po prostu są, bez literackiego zacięcia i mocy. Do tego powtórzenia w hurtowych, nieznośnych ilościach.

Odczytuję je jak komunikaty, nie jak literaturę piękną, a to dyskwalifikuje książkę. Szkoda czasu.

Wstęp działa mocno zachęcająco - Autor przyznaje, że inspiracją dla powstania powieści była jego wojenna kontuzja. Zimą 1943 po (nie do końca udanym) skoku spadochronowym został on ranny i, dzięki przychylności dowódcy, który dbał, by żołnierz pozostał bez przydziału, mógł napisać tę powieść. Sentymentalną, pełną tęsknoty za czasem minionym, niemożliwym do odzyskania,...

Ta książka jest o miłości, o wierze, o Anglii z lat dwudziestych i trzydziestych, o alkoholiźmie, o trudnych i nieco skomplikowanych relacjach między ludźmi. Czyta się to dobrze, choć często trzeba się domyślać co autor miał na myśli i głównie dlatego odradzam opisy tej książki, bo ciekawe jest dochodzenie do wniosków samemu. Dla mnie druga połowa okazała się ciekawsza, akcja nieco nabrała tempa, była bardziej angażująca. Kto powinien sięgać po tę powieść? Fani klasyki oraz literatury z tej epoki, ci którzy lubią historie o ludziach z duszą artysty, osoby szukajace myśli filozoficznych, ci którzy lubią poczuć kształt książki po jej zakończeniu.

Ta książka jest o miłości, o wierze, o Anglii z lat dwudziestych i trzydziestych, o alkoholiźmie, o trudnych i nieco skomplikowanych relacjach między ludźmi. Czyta się to dobrze, choć często trzeba się domyślać co autor miał na myśli i głównie dlatego odradzam opisy tej książki, bo ciekawe jest dochodzenie do wniosków samemu. Dla mnie druga połowa okazała się ciekawsza,...

Klasyka ma to do siebie, że wypada ją czytać. Niekiedy zachwyca potwierdzając swą jakość innym razem kończy się pytaniem ale jak to?

"Powrót do Brideshead" mnie zachwycił, porwał wyjątkowymi retrospekcjami do przeszłości, pełnymi sentymentu i tęsknoty za tym co było. Fakt miejscami historia mi się dłużyła, mnogość wątków oraz postaci i powolny styl narratora wpisywały się w minusy. Jednak na to wszystko mogłam przymknąć oko przy podsumowaniu.

Charles Ryder opowiada swoją historię gdy trafia do Brideshead jako żołnierz w czasach II wojny światowej. Otwiera drzwi przeszłości i wspomina wszystko to co działo się w tym miejscu w całkiem innych okolicznościach.

W 1923 r. Charles rozpoczyna naukę w Oxfordzie, zaprzyjaźnia się z Sebastianem i odwiedza jego rodzinę w Brideshead. Tych dwóch młodych mężczyzn dzieli bardzo dużo, fakt oboje pochodzą z arystokratycznych rodzin ale dzieli ich status finansowy oraz religia. Charles był katolikiem a w kościele anglikańskim katolicyzm traktowany był jako religia drugiej kategorii.

"Powrót do Brideshead" to klasyk literatury angielskiej. Historia o marzeniach i rozczarowaniach, relacjach damsko-męskich, nieudanych małżeństwach. To historia bogatych rodzin arystokratycznych w latach 20. To powrót do wspomnień i tęsknota za tym co było. To retrospekcja młodości, podróż pełna sentymentów.

Klasyka ma to do siebie, że wypada ją czytać. Niekiedy zachwyca potwierdzając swą jakość innym razem kończy się pytaniem ale jak to?

"Powrót do Brideshead" mnie zachwycił, porwał wyjątkowymi retrospekcjami do przeszłości, pełnymi sentymentu i tęsknoty za tym co było. Fakt miejscami historia mi się dłużyła, mnogość wątków oraz postaci i powolny styl narratora wpisywały się...

Dylematy egzystencjalne. Poszukiwanie własnych ścieżek, przyjaźń, zmiana, religijność.

Dylematy egzystencjalne. Poszukiwanie własnych ścieżek, przyjaźń, zmiana, religijność.

Trudno oceniać klasykę literatury w odniesieniu do współczesnych realiów. Nie będę przecież dyskutować z tym, dlaczego książka została uznana za jedną z najważniejszych klasycznych brytyjskich powieści, ponieważ nie czuję, aby było to w moich kompetencjach. To jest typ literatury który albo się lubi i czuje, albo nie.

Przenosimy się do Anglii lat 20. i 30. Akcja jest powolna, nostalgiczna i melancholijna. Poznajemy ją z perspektywy Karola, który rzucony na front podczas !! Wojny Światowej trafia do znanego z młodzieńczych lat Brideshead. I tak trafiamy do Oxfordu, gdzie bohater poznaje Sebastiana, który otwiera przed nim drzwi do swojego osobliwego świata pełnego znajomych i nietuzinkowej rodziny. I tu zaczyna się długa sentymentalna podróż, podczas której czuć zapach cygar, słońce na twarzy podczas leniwego poranku i smak whisky popijanej wieczorami.

Początek bardzo mnie wciągnął, ale potem pojawiały się momenty znużenia, powodowane zbyt drobiazgowymi opisami… Głównymi obszarami, wokół których kręci się fabuła to dorastanie, przyjaźń, miłość, skomplikowane relacje rodzinne, znaczenie religii. Czuć tu też przedwojenny niepokój, pewien bunt i tęsknotę za przeszłością.


Dla mnie zdecydowanie jest to książka warta odkrycia i poznania, ale nie mogłabym czytać tylko takiej literatury.

Trudno oceniać klasykę literatury w odniesieniu do współczesnych realiów. Nie będę przecież dyskutować z tym, dlaczego książka została uznana za jedną z najważniejszych klasycznych brytyjskich powieści, ponieważ nie czuję, aby było to w moich kompetencjach. To jest typ literatury który albo się lubi i czuje, albo nie.

Przenosimy się do Anglii lat 20. i 30. Akcja jest...