"Dziedzictwo Izajasza", to opowieść, w której kontynuowane są wątki z poprzedniej części. Jest to również historia dziewczyny, która zostaje wykorzystana do dokonania zemsty i zdobycia władzy.
Meszulemet przyjeżdża do Jerozolimy z małej wioski, gdzie żyła ze swoim ojcem. Jej stryj, wykorzystując umiejętności dziewczyny do radzenia sobie z osobami autystycznymi (należy użyć tu tego współczesnego określenia) wkrada się w łaski króla Ezechiasza oraz królowej Chefsiby. Wkracza przy tym w życie młodego księcia Manassesa. Od tej pory życie Szule i Nassesa łączy się i diametralnie zmienia.
Dziewczyna, która była wierną wyznawczynią Jahwe, zostaje sprowadzona na drogę wiary w wielu bogów i poprzez swój wpływ na Nasses odciąga go od wiary Izraelitów. Po latach, gdy umiera Ezechiasz, a Manasses zostaje jedynym królem Judy, Szule staje się królową u jego boku. W tym momencie rozpoczyna się upadek wiary w królestwie. Młody, niedoświadczony władca, który czuje się pokrzywdzony przez Jahwę, odrzuca go jako swojego boga.
Lata rządów Nassesa, jego wybory i zachowanie kształtują serce Meszulemet. Wpływają na nią też codzienne kontakty z królową matką, która mimo kolejnych przeciwności losu nigdy nie wyrzeka się swojej wiary. Posłuszna woli Jahwe, pokłada nadzieję w słowach, które od niego otrzymała. Ta wiara, w ostateczności, prowadzić ma do odzyskania wiary przez syna i synową.
W tej części nadal obserwujemy, jak wielką, na miarę opisywanych czasów, kobietą jest Siba. Z godnością zmaga się z przeciwnościami, jakie stawia przed nią życie.
Także Szule jest to wielka kobieta. Inteligenta, chociaż w głębi duszy zagubiona. Kochająca i pragnąca miłości doświadczać. Stara się robić wszystko, by najbardziej kochane przez nią osoby były bezpieczne, jak jej ojciec czy mąż. Chociaż musi przy tym dokonywać poświęceń samej siebie.
To kolejna książka zawierająca opowieść o wierzę w Boga, ale mam wrażenie, że nie tylko o tym jest jej przesłanie. To historia rodziny królewskiej i ich poddanych, którzy zamieszkują Jerozolimę w czasach rządów Ezechiasza i Manassesa. Mamy tu opisaną historię miłości matki do dziecka, która nigdy nie znika, nawet gdy dziecko postępuje niezgodnie za wartościami matki. Zawarta jest też opowieść o trudnościach, z jakimi przychodzi się mierzyć osobom, z jakąś formą zaburzeń autystycznych. Tym bardziej, w świecie, który nie rozumie takich problemów. W końcu, a może przede wszystkim to opowieść o nadziei.
Autorka przedstawiając bohaterów, pokazuje, jak bardzo skrzywdzić innych możemy swoimi działaniami. Nawet jeśli nasze intencje są dobre, ich skutki mogą być dla nas nie do przewidzenia (jak w przypadku działań Szule). Ukazuje swoim czytelnikom też, że zawsze możemy zmienić swoje postępowanie i zacząć działać dobrze. Mnie wydaje się, że powieść ta jest przede wszystkim opisem wiary, nadziei i miłości, jaka jest w ludzkich sercach w każdych czasach.
To książka dla osób, które lubią opowieści historyczne o miłości, których akcja dzieje się w czasach starożytnych. Powtórzę, jak przy ocenie “Córki Izajasza”: Niech nie przeraża Was określenie opowieść biblijna, bo to powieść o ludziach, którzy starają się żyć w swoich czasach, według zasad, w które wierzą; bez względu na przeciwności.
Polecam :)

"Dziedzictwo Izajasza", to opowieść, w której kontynuowane są wątki z poprzedniej części. Jest to również historia dziewczyny, która zostaje wykorzystana do dokonania zemsty i zdobycia władzy.
Meszulemet przyjeżdża do Jerozolimy z małej wioski, gdzie żyła ze swoim ojcem. Jej stryj, wykorzystując umiejętności dziewczyny do radzenia sobie z osobami autystycznymi (należy użyć...