Kontynuując pracę z dziewczynami Fallen From Zero, teraz poznajemy powody, dla których Lark stale używa rękawiczek, gdy spotyka Ryana, który jest głuchy w salonie tatuażu Reedsów. Lark zmaga się z depresją po wypadku, który spowodował śmierć jej rodziców. Ma blizny fizyczne i emocjonalne, a te fizyczne chce zakryć i tak trafia na Ryana, który specjalizuje się w zakrywaniu blizn tatuażami.
To jest czarujący mężczyzna, który wydaje się myśleć, że dzielące ich różnice nigdy nie pozwolą, aby ich życie dobrze do siebie pasowało. Ryan przez całe swoje życie był przekonany, że osoba słysząca nie jest w stanie zrozumieć ani dopasować się do jego kultury osób niesłyszących. Dopóki nie pozna dziewczynę, która zaintryguje go i rzuci mu wyzwanie na tyle, by zakwestionować jego przekonania
Natychmiast mają tę iskrę. Uwielbiałam ich przekomarzanie się, uwielbiam ich „czapkę zakładnika”, uwielbiam sposób, w jaki Lark staje się podatna na Ryana. Te postacie stają się czymś więcej niż to, czy słyszą, czy nie słyszą.
Uwielbiam to, jak Tammy nadal buduje tę serię z troskliwą, wspierającą i zgraną grupą mężczyzn i kobiet, których nie mam dość. I chociaż książka braci Reed nie jest kompletna bez jednego lub kilku z nich, to zawsze obecne poczucie rodziny Tammy było realizowane z siostrami Zero i ich rodzicami. Tak, Melio ma w moim sercu specjalne miejsce. Ten facet jest najwspanialszym ojcem na świecie dla swoich pięciu dziewczynek.

Kontynuując pracę z dziewczynami Fallen From Zero, teraz poznajemy powody, dla których Lark stale używa rękawiczek, gdy spotyka Ryana, który jest głuchy w salonie tatuażu Reedsów. Lark zmaga się z depresją po wypadku, który spowodował śmierć jej rodziców. Ma blizny fizyczne i emocjonalne, a te fizyczne chce zakryć i tak trafia na Ryana, który specjalizuje się w zakrywaniu...

To chyba moja ulubiona część jeśli chodzi o siostry z zespołu. Lark była już ciekawą postacią na początku, zwłaszcza z tych chowaniem się za rękawiczkami. To jaka historia się za tym kryła ciekawiła nas wszystkich. Trudno się czytało kiedy opowiadała to Rynowi. Ale podobało mi się, że była wojowniczką. I nie chciała, żeby to okropne przeżycie ją definiowało. Z początku nie wierzyłam w tą cała kulturę głuchych Ryana…myślę, że więcej za tym stało niepewności oraz chronienia siebie przed zranieniem. Plus rodzice, którzy także tego nie akceptowali. Trochę współczułam bratu Ryana – Mickowi…to musiało być ciężkie dla niego, być jedynym, który słyszy. Podobało mi się to, że akcja szła dosyć szybko, było zabawnie i jednocześnie były momenty bolesne, ale też pozwoliła zwłaszcza Lark uwolnić się trochę od tego cierpienia i bólu i pozwolić sobie na szczęście. Zwłaszcza, że ma za sobą próbę samobójczą. Świetny motyw z ukradnięciem czapki i trzymaniem jej jako zakładnika 😊 fajnie czytało się ich przekomarzania przez smsy, ale również rodzącą fascynację i uczucie. Dodajmy do tego dramatyczną byłą, która poszła o 2 korki za daleko na koniec książki: pozwolić matce Ryana zjeść orzechy, chociaż wiedziała, że ma na nie uczulenie oraz sprzedać historię Lark do mediów. Bardzo podobało mi się jak Lark sobie z tym poradziła: odwróciła uwagę od swojej osoby na sam problem depresji. Świetne! Na koniec mamy ostatnią siostrę – Wren, która też ma przed sobą ciekawą historię. Super się czytało, chociaż trochę brakowało mi większości braci Reed (Paul i Friday są najmniej lubianą parą przeze mnie) – ale nie powiem, ich rozmowy w siłowni były przezabawne 😊

To chyba moja ulubiona część jeśli chodzi o siostry z zespołu. Lark była już ciekawą postacią na początku, zwłaszcza z tych chowaniem się za rękawiczkami. To jaka historia się za tym kryła ciekawiła nas wszystkich. Trudno się czytało kiedy opowiadała to Rynowi. Ale podobało mi się, że była wojowniczką. I nie chciała, żeby to okropne przeżycie ją definiowało. Z początku nie...