„Dziewczyna, która klaszcze” to dość klasyczny horror, bazujący na motywie dziwnej osady i wydarzeniach okraszonych paranormalnym tchnieniem grozy.

To historia trochę obyczajowa, a trochę nawet kryminalna – cały koszmar zbudowany jest bowiem wokół tajemniczych, krwawo zakończonych procederów, mających miejsce kilkadziesiąt lat wcześniej w posiadłości, do której przeznaczenie i zła wola ściągają jednego z głównych bohaterów. W powieści podobała mi się jej konstrukcja i z wolna coraz bardziej zagęszczająca się akcja. Epilog w formie klamry związanej z niektórymi wydarzeniami świetnie zwieńczył całość.

Bardzo podobał mi się styl językowy autora. Nieliczne wulgaryzmy nie raziły po oczach, a wypowiedzi poszczególnych bohaterów podbijały ich stan emocjonalny. Naprawdę wyobrażałam sobie różne sytuacje, które ich spotykały i potrafiłam zwizualizować te reakcje na dane słowa czy zdarzenia.

Brakowało mi trochę głębi i może jakiegoś szerszego rozpisania niektórych postaci, nawet przez krótkie scenki z wizjami przeszłości. Tak naprawdę nie dowiadujemy się za wiele nawet o samej postaci Mirka – jednego z głównych bohaterów. Nie uznaję tego za wielki minus, bowiem mogło być tak, że autor po prostu chciał skupić się na tragedii mrocznej posiadłości i jej mieszkańców.

Nie jest to horror, który przeraził mnie na wskroś. Prawdę mówiąc praktycznie w ogóle mnie nie wystraszył, ale jestem dość odporna na tego typu motywy i ten rodzaj grozy (czysto paranormalna) nieszczególnie potrafi mnie poruszyć. Wciągnęła mnie natomiast sama tajemnica i muszę przyznać, że do końca nie była pewna, jaka prawda stoi za historią dziewczyny, która przyklaskuje rozgrywającym się dookoła dramatom, a może mimo ich.

Nie jest to must be, ale nie zmarnujecie przy tej książce czasu, o ile oczekujecie zagmatwanej opowieści o ludziach i ich zbrodniach, a nie dreszczy, które wywrócą wasze emocje do góry nogami.

„Dziewczyna, która klaszcze” to dość klasyczny horror, bazujący na motywie dziwnej osady i wydarzeniach okraszonych paranormalnym tchnieniem grozy.

To historia trochę obyczajowa, a trochę nawet kryminalna – cały koszmar zbudowany jest bowiem wokół tajemniczych, krwawo zakończonych procederów, mających miejsce kilkadziesiąt lat wcześniej w posiadłości, do której...

Na podstawie książki powstałby dobry horror.
Na początku było nudno, później zaczęło się robić ciekawiej.
Jedyne co mnie irytowało, to słowo "ano" użyte chyba ze 20 razy.
Ogólnie całość na plus.

Na podstawie książki powstałby dobry horror.
Na początku było nudno, później zaczęło się robić ciekawiej.
Jedyne co mnie irytowało, to słowo "ano" użyte chyba ze 20 razy.
Ogólnie całość na plus.

"Dziewczyna, która klaszcze" przeczytałam w ramach akcji #czytajzmalborkiem. Nie jest to mój ulubiony gatunek literacki.
Jest to historia lekarza, jego psychicznie chorej córki, różnych eksperymentów i nadprzyrodzonych sił. Wyobraźnia się rozszalała i klaskanie dziewczyny z zaświatów dało się słyszeć 😁 Dlaczego nawiedzała stary szpital i mieszkańców wioski? Jaki miała na nich wpływ? Musicie przeczytać i się dowiedzieć. Dodam tylko że zakończenie zaskakuje

"Dziewczyna, która klaszcze" przeczytałam w ramach akcji #czytajzmalborkiem. Nie jest to mój ulubiony gatunek literacki.
Jest to historia lekarza, jego psychicznie chorej córki, różnych eksperymentów i nadprzyrodzonych sił. Wyobraźnia się rozszalała i klaskanie dziewczyny z zaświatów dało się słyszeć 😁 Dlaczego nawiedzała stary szpital i mieszkańców wioski? Jaki miała na...

Dziewczyna, która klaszcze - to horror w klimacie małego miasteczka ze straszną tajemnicą oraz mieszkańcami, którzy prawdy unikają jak ognia. Główny bohater igra na granicy prawdy i jawy, sam już nie wie co jest rzeczywistością, a co snem. Stara się poznać życie swojej biologicznej matki, swojej własnej przeszłości, a to zadanie do prostych nie należy. Napisane jest to w dobry sposób, czytelnicy wraz z główną postacią powoli poznają prawdę, ten zabieg jest naprawdę świetny. Choć możemy domyślić się już wcześniej końca historii, to i tak jesteśmy niepewni w tym aż do zakończenia książki. Polecam jeżeli ktoś lubi takie klimaty.

Dziewczyna, która klaszcze - to horror w klimacie małego miasteczka ze straszną tajemnicą oraz mieszkańcami, którzy prawdy unikają jak ognia. Główny bohater igra na granicy prawdy i jawy, sam już nie wie co jest rzeczywistością, a co snem. Stara się poznać życie swojej biologicznej matki, swojej własnej przeszłości, a to zadanie do prostych nie należy. Napisane jest to w...

DZIEWCZYNA, KTÓRA KLASZCZE to horror w klimacie małomiasteczkowego zamkniętego środowiska i nawiedzonego domu.

Książka bardzo długo leżała i czekała na odpowiedni moment, abym ją przeczytała. I w końcu nadszedł ten czas. Zimowy, ciemny późny wieczór, więc klimat w sam raz. Zatem czy historia wbiła mnie w fotel? Nie. Czy wywołała lęk i strach, który powinien być odłączonym elementem takich pozycji? Również nie, tylko gdzieniegdzie towarzyszył mi lekki niepokój, ale w momentach, gdy słuchałam tej pozycji w audio. Szkoda, bo pomysł na fabułę autor miał niezły, uwielbiam horrory o duchach i nawiedzonych domach, jednak coś poszło nie tak z wykonaniem. Akcja w niektórych momentach nużyła, na mój gust zbyt przegadana, co odbierało uczucie lęku. Jednak samo zakończenie zadowoliło mnie.

No cóż, to pierwszy horror Tomasza Kozioła, więc liczę że jego pióro się rozwinie w tym gatunku.

DZIEWCZYNA, KTÓRA KLASZCZE to horror w klimacie małomiasteczkowego zamkniętego środowiska i nawiedzonego domu.

Książka bardzo długo leżała i czekała na odpowiedni moment, abym ją przeczytała. I w końcu nadszedł ten czas. Zimowy, ciemny późny wieczór, więc klimat w sam raz. Zatem czy historia wbiła mnie w fotel? Nie. Czy wywołała lęk i strach, który powinien być odłączonym...

Nie była zła. Nie była bardzo dobra. Warto się zapoznać

Nie była zła. Nie była bardzo dobra. Warto się zapoznać

Lubię czasami zgłębić się w psychodelicznym świecie pisarskich fantazji. Dla mnie to dobry przerywnik resetujący emocje między mocniejszymi treściami dramatycznymi literatury pięknej czy literatury faktu, czy nawet thrillerami. Co prawda trzeba przyznać, że niektórzy prawdziwej traumy doświadczają pomiędzy stronami rażącymi grozą (albo co gorsze jej brakiem w przypadku literatury do tego stworzonej) niż podczas zapoznawania się z faktami dotyczącymi prawdziwych wydarzeń.

Tym razem książka nowicjusza na polu literackim, natomiast temat koneserom dobrze znany. Oto mamy bliżej nie określoną wieś i jej zaskakującą społeczność żyjącą na pograniczu życia i śmierci, snu i jawy, wszystko stare, zaniedbane, jak z innej epoki i perełka, czyli nie byle jaka posesja. Cel podróży dwóch przyjaciół i naszej przygody. Nie ważne ile by było horrorów w temacie domów z historią zawsze chce się sięgną po kolejną z niecierpliwością oczekując nowego smaczku. Tomasz Kozioł też daje odczuć ten szczególny dreszcz emocji na początku swojej książce. Jednak to co się dzieje z opowieścią gdzieś około połowy zaczyna działać na niekorzyść całej przemyślanej inscenizacji.

Zbyt wiele przemyśleń dwóch mężczyzn, którzy tu praktycznie wypełniają kadry najważniejszych scen. Pewne informacje są powielane, ponieważ Mirek co jakiś czas reasumuje zdarzenia. Niby ma to dawać oparcie i poczucie realności przyjacielowi, ale dla odbiorcy staje się nużącym filozofowaniem na tematy związane z zaświatami, chęcią spokojnego spoczynku lub dokonania zemsty zza grobu. Przekombinowane, bo tak naprawdę nie ma czego odkrywać, jakieś dziewięćdziesiąt procent jest jasne na początku. Należało postawić na zbudowanie klimatu, a nie urzeczywistnianie duchowo-fizycznego nawiedzania. Przebieg akcji rozczarowuje, tak samo jak dialogi prowadzone przez dwudziestoparolatków.

Natomiast dobrym punktem może być dobranie bohaterów, historia lekarza, jego psychicznie chorej córki i prowadzonych eksperymentów, a nawet siły, która zatrzymuje od lat mieszkańców we wsi i każdego dnia dokłada bólu ich egzystencji. Tragedia, jaka nawiedza miejscowość, kara spływająca na każdego jego mieszkańca, a nawet finał, do którego należało wciągnąć jeszcze kogoś z zewnątrz, niewtajemniczonego. Tyle, że pomiędzy tymi elementami brak sensownego wypełnienia dającego oczekiwany klimat, nastrój oraz napięcie, które dręczyło by nie tylko zmysły bohaterów, ale przede wszystkim czytelnika.

Nie wyszło. Fabuła rozłazi się na przeciągających rozmyślaniach bohaterów na temat co może uratować sytuację oraz tłumaczenia sobie wszystkich zaistniałych zdarzeń. To tak jakbyśmy jako widzowie obserwowali spektakl, a bohaterowie jeszcze to opisują ze swojego punktu widzenia. Spokojnie można było ograniczyć się przy tej historii o jakieś sto stron i wtedy być może powstałaby ciekawa esencjonalna treść, którą czytelnik zapamiętałby na długo, a tak pomiędzy pewnymi dobrymi klikami w opowieści hula nuda. A jak wiemy nuda i groza nie mają spójnych celów.
Ogromny żal, że tak to się potoczyło. Może następnym razem panie Kozioł?

Lubię czasami zgłębić się w psychodelicznym świecie pisarskich fantazji. Dla mnie to dobry przerywnik resetujący emocje między mocniejszymi treściami dramatycznymi literatury pięknej czy literatury faktu, czy nawet thrillerami. Co prawda trzeba przyznać, że niektórzy prawdziwej traumy doświadczają pomiędzy stronami rażącymi grozą (albo co gorsze jej brakiem w przypadku...

Książkę czytało mi się zaskakująco szybko. Nie jest to pierwszy horror z wątkami obyczajowymi jaki czytam, więc nie bałam się... Ale przyjemnie mi się czytało.
Klimat opuszczonej wsi, jakby jakiejś klątwy wiszącej w powietrzu... Tajemniczy budynek i historia sprzed lat, która czeka na odkrycie... I przetrwanie w ciężkich warunkach...
To wszystko składa się na taką opowieść, że nie dało się inaczej czytać niż z przerwami na konieczne obowiązki :D
Wg mnie dobra historia, warta przeczytania i dzięki temu, że szybko się czyta to jest świetna na rozruch czytelniczy. Dodam, że nie spodziewałam się takiego zakończenia...
Jak dla mnie super klimat i myślę, że byłaby świetna ekranizacja tej książki :) Autor ponoć pisze coś nowego, więc ustawiam się w kolejce :)
Polecam na ciemne mroczne wieczory!

Książkę czytało mi się zaskakująco szybko. Nie jest to pierwszy horror z wątkami obyczajowymi jaki czytam, więc nie bałam się... Ale przyjemnie mi się czytało.
Klimat opuszczonej wsi, jakby jakiejś klątwy wiszącej w powietrzu... Tajemniczy budynek i historia sprzed lat, która czeka na odkrycie... I przetrwanie w ciężkich warunkach...
To wszystko składa się na taką opowieść,...

Bardzo, bardzo, bardzo słaba. Nie polecam.

Bardzo, bardzo, bardzo słaba. Nie polecam.

Dziewczyna, która klaszcze mnie zaintrygowała, bo nie wiedziałam o co jej chodzi. Inne książki przyzwyczaiły mnie, że albo mamy doczynienia ze złym demonem, który nas dręczy, bo lubi, albo z duchem, który się mści. Przynajmniej takie są najczęstsze opcje. Tu jednak tak nie jest. I poznany powód jest szokujący. Naprawdę ci ludzie na to nie zasłużyli. A to często bywa najbardziej przerażające.

Dziewczyna, która klaszcze mnie zaintrygowała, bo nie wiedziałam o co jej chodzi. Inne książki przyzwyczaiły mnie, że albo mamy doczynienia ze złym demonem, który nas dręczy, bo lubi, albo z duchem, który się mści. Przynajmniej takie są najczęstsze opcje. Tu jednak tak nie jest. I poznany powód jest szokujący. Naprawdę ci ludzie na to nie zasłużyli. A to często bywa...