Jeden z lepszych reportaży, jakie miałam przyjemność czytać.

Sięgając po tą pozycję nie byłam pewna, czego się spodziewać, a tu miłe zaskoczenie.

Po raz pierwszy spotkałam się z Izbicą. Nie miałam pojęcia, ile Żydów tam mieszkało, ile mieszka obecnie. Nie wiedziałam, co wojna zrobiła z miasteczkiem.

Jeden z lepszych reportaży, jakie miałam przyjemność czytać.

Sięgając po tą pozycję nie byłam pewna, czego się spodziewać, a tu miłe zaskoczenie.

Po raz pierwszy spotkałam się z Izbicą. Nie miałam pojęcia, ile Żydów tam mieszkało, ile mieszka obecnie. Nie wiedziałam, co wojna zrobiła z miasteczkiem.

Pierwsza połowa książki jest nieco chaotyczna, bo narracja nie jest chronologiczna, skacze po wydarzeniach i osobach. Zdecydowanie lepiej byłoby, gdyby autor postanowił przejść od opisu wydarzeń sprzed wojny, przez okres okupacji do czasów współczesnych, zwłaszcza że już na samym początku pada mnóstwo nazwisk, które potem mi się mieszały. Na szczęście druga połowa książki jest znacznie lepsza, chronologiczna.

Pierwsza połowa książki jest nieco chaotyczna, bo narracja nie jest chronologiczna, skacze po wydarzeniach i osobach. Zdecydowanie lepiej byłoby, gdyby autor postanowił przejść od opisu wydarzeń sprzed wojny, przez okres okupacji do czasów współczesnych, zwłaszcza że już na samym początku pada mnóstwo nazwisk, które potem mi się mieszały. Na szczęście druga połowa książki...

Izbica-niewielkie miasteczko na Lubelszczyźnie, przed wojną zamieszkałe głównie przez Żydów. W czasie okupacji prawie cała ludność Izbicy wyznania mojżeszowego została wymordowana , tylko nielicznym osobom udało się przeżyć .
Losy izbickich Żydów są tematem książki Rafała Hetmana ,,Izbica, Izbica ". To bardzo dobry reportaż, autor obiektywnie potraktował ten trudny temat, nie kryjąc faktu,że Polacy ratowali Żydów, ale byli i tacy, którzy wydawali ich w ręce Niemców. Książka ciekawa, poruszająca, zdecydowanie warto ją przeczytać .

Izbica-niewielkie miasteczko na Lubelszczyźnie, przed wojną zamieszkałe głównie przez Żydów. W czasie okupacji prawie cała ludność Izbicy wyznania mojżeszowego została wymordowana , tylko nielicznym osobom udało się przeżyć .
Losy izbickich Żydów są tematem książki Rafała Hetmana ,,Izbica, Izbica ". To bardzo dobry reportaż, autor obiektywnie potraktował ten trudny temat,...

Na tyle dobra zeby nie porzucic w polowie. Niestety reportaz w stylu: siedzi chlop pod plotem i duma (i tak przez caly rozdzial) nie sa tym moim ulbionym gatunkiem.

Na tyle dobra zeby nie porzucic w polowie. Niestety reportaz w stylu: siedzi chlop pod plotem i duma (i tak przez caly rozdzial) nie sa tym moim ulbionym gatunkiem.

97/2023 (audiobook 60/2023)
Kolejna z książek bezcennych.
Trudna, bolesna, rozdzierająco smutna.
I przerażająco aktualna – bo jestem przekonany, że gdyby historia zatoczyła koło: opisywane przez Autora fakty oraz zjawiska towarzyszące im przed, w trakcie i po – dziś zaistniałyby w podobnym lub wręcz takim samym stopniu.

Izbica to jedno z wielu miejsc, które połączył ten sam los.
Odwieczna koegzystencja sąsiedzka, polsko – żydowska, chrześcijańsko – żydowska, przerwana brutalnie przez wojnę i “politykę” nazistów wobec przedstawicieli wyznania mojżeszowego oraz tych reprezentujących grupę etniczną, bez związku z religią.
Prześladowania, terror, wreszcie metodyczna zagłada, przepadek majątków. A w tym wszystkich rola odwiecznych sąsiadów – z jednej strony z narażeniem życia ratujących prześladowanych, z drugiej – tropiących, donoszących, zdradzających lub wręcz własnoręcznie mordujących “po sąsiedzku”.
A na tym nie koniec – bo gdy umilkły niemieckie karabiny a polskie siekiery wróciły do drewutni, miejsca pochówków ofiar masowych egzekucji zaczęto rozkopywać w celu poszukiwań wszelakich kosztowności, za które potem dokonywano m. in. remontów zagrabionych domów.

“Izbica” to książka o pamięci i niepamięci.
To książka cenna i ważna, dla tych, którzy chcą pamiętać i/lub wiedzieć oraz książka niewygodna dla tych, którzy nie chcą pamiętać a tym bardziej wiedzieć.

Linię tego podziału wyraźnie widać choćby w komentarzach na portalu “Lubimy czytać”.
Ja wiedzieć i pamiętać chcę, potrzebuję i muszę.
Wiele lat temu “magistrowałem się” z literatury Holocaustu analizując twórczość Henryka Grynberga w powiązaniu z jego okupacyjnym życiorysem.
W jego słynnej “Żydowskiej wojnie” pojawia się jedno z najbardziej wstrząsających zdań w polskiej literaturze:
- “Niech będzie pochwalony, panie Śliwa, przyszliśmy do was Żydów szukać”.

Książki wysłuchałem w wersji audio, w przejmującej interpretacji Andrzeja Ferenca.

97/2023 (audiobook 60/2023)
Kolejna z książek bezcennych.
Trudna, bolesna, rozdzierająco smutna.
I przerażająco aktualna – bo jestem przekonany, że gdyby historia zatoczyła koło: opisywane przez Autora fakty oraz zjawiska towarzyszące im przed, w trakcie i po – dziś zaistniałyby w podobnym lub wręcz takim samym stopniu.

Izbica to jedno z wielu miejsc, które połączył ten...

Po lekturze tej książki można odnieść wrażenie, że Polakom podczas okupacji to żyło się całkiem fajnie, a ich głównym zajęciem było picie wódki, szaber kosztowności i znęcanie się nad biednymi, całkowicie niewinnymi Żydami. Tylko czasem Niemcy kogoś tam zastrzelili, ale to w sumie przypadkiem i rzadko. I tak, to pada wprost w książce. Poziom tego infantylnego reportażu podsumuję cytatem z niego:

„Mnie się zawsze różnorodność podobała i nawet kiedyś szukałem w swoich korzeniach Żydów, ale nic nie znalazłem. Szukałem potem innych obcych nazwisk, ale też nic. Wszystko typowo polskie. Nuda. Więc tylko sobie myślę o tych Ukraińcach, że to są nasi współcześni Żydzi, że jak są, to fajnie, bo nam robią taki przedwojenny miszmasz. Można się poczuć jak w latach dwudziestych.”

''Fajny miszmasz''. To jest tak ojkofobicznie durne, że nie wiem, jak to skomentować. Chyba tylko tym, że wydawnictwo czarne dalej utrzymuje swój poziom - dna.

Po lekturze tej książki można odnieść wrażenie, że Polakom podczas okupacji to żyło się całkiem fajnie, a ich głównym zajęciem było picie wódki, szaber kosztowności i znęcanie się nad biednymi, całkowicie niewinnymi Żydami. Tylko czasem Niemcy kogoś tam zastrzelili, ale to w sumie przypadkiem i rzadko. I tak, to pada wprost w książce. Poziom tego infantylnego reportażu...

Kolejna z serii Sulina wyd. Czarne na mojej półce. Reportaż o mieście które istnieje w całkowicie innym kształcie niż przez wojną. Historia o mieszkańcach, po których pozostały jedynie duchy.
Autor przeszukuje archiwa , rozmawia ze starszymi przedstawicielami Izbicy, a z uzyskanych efektów tka historię o żydowskiej tożsamości opisywanego miejsca.
Z jednej strony cieszę się , że miałem okazję wzbogacić wiedzę odnośnie poruszanego tematu, z drugiej to była bardzo poruszająca i nieprawdopodobnie smutna historia.
Czytanie dokumentu o nienawiści, wygnaniach, gwałtach i Holocauście nie jest na jesienne wieczory.

Kolejna z serii Sulina wyd. Czarne na mojej półce. Reportaż o mieście które istnieje w całkowicie innym kształcie niż przez wojną. Historia o mieszkańcach, po których pozostały jedynie duchy.
Autor przeszukuje archiwa , rozmawia ze starszymi przedstawicielami Izbicy, a z uzyskanych efektów tka historię o żydowskiej tożsamości opisywanego miejsca.
Z jednej strony cieszę...

Jak większość reportaży z serii Sulina - świetny. Poruszająca historia o świecie, którego już nie ma.

Jak większość reportaży z serii Sulina - świetny. Poruszająca historia o świecie, którego już nie ma.

Bardzo ładna książka. Dobra opowieść, choć smutna. Warto znać takie historie. Bez względu na trudną historię. Ona po prostu jest i nie jest czarno-biała, co jest bardzo ważne w kontekście lektury traktującej o wojnie.

Bardzo ładna książka. Dobra opowieść, choć smutna. Warto znać takie historie. Bez względu na trudną historię. Ona po prostu jest i nie jest czarno-biała, co jest bardzo ważne w kontekście lektury traktującej o wojnie.

Ciekawa choć forma reportażu jako surowe fakty zero emocji nie przemawia do mnie.

Ciekawa choć forma reportażu jako surowe fakty zero emocji nie przemawia do mnie.