Nie jest to moja bajka, nie moja wrażliwość. Na plus niewątpliwie piękna okładka.
Niektóre myśli w tych krótkich formach dziwne......"Gdy po zakupach wraca do domu, ukryte na dnie torby białe ziarenka surowego ryżu są ciche i spokojne."
Przeczytane, ale bardzo szybko będzie zapomniane.

Nie jest to moja bajka, nie moja wrażliwość. Na plus niewątpliwie piękna okładka.
Niektóre myśli w tych krótkich formach dziwne......"Gdy po zakupach wraca do domu, ukryte na dnie torby białe ziarenka surowego ryżu są ciche i spokojne."
Przeczytane, ale bardzo szybko będzie zapomniane.

Jest to bez wątpienia piękna, bardzo subtelna proza. Jednak mam wrażenie, że wnikająca tylko w samą autorkę. Mam świadomość, że pisanie ma też działanie autoterapełtyczne, ale wydanie książki powinno też uwzględniać czytelnika. Tu mi tego zabrakło. Czy autorka napisała " Białą elegię" tylko dla siebie?

Jest to bez wątpienia piękna, bardzo subtelna proza. Jednak mam wrażenie, że wnikająca tylko w samą autorkę. Mam świadomość, że pisanie ma też działanie autoterapełtyczne, ale wydanie książki powinno też uwzględniać czytelnika. Tu mi tego zabrakło. Czy autorka napisała " Białą elegię" tylko dla siebie?

Refleksyjna,ujmująca,ulotna jak śnieżne płatki.

Refleksyjna,ujmująca,ulotna jak śnieżne płatki.

proza, która ujmuje swą poetycką prostotą - piękna, smutna, uniwersalna

proza, która ujmuje swą poetycką prostotą - piękna, smutna, uniwersalna

Myśl o powstaniu tej poetyckiej książki zakiełkowała w autorce już w Seulu, gdzie mieszkała. Po przyjeździe do Warszawy i obcowaniu z miastem, książka powoli zaczęła układać się w jej głowie. Po obejrzeniu filmu w Muzeum Powstania Warszawskiego, przedstawiającego Warszawę całkowicie zniszczoną po wojnie, Han Kang, zdała sobie sprawę, że jej nieżyjąca siostra jest do niego podobna. Jak na ruinach, powstaje nowe miasto, jest rekonstruowane, tak jej siostra także nie chce być zapomniana i obrócić się w pył.
Han Kang pisze tę książkę użyczając swojego życia i ciała starszej siostrze, której nigdy nie było dane doświadczyć niczego poza słowami mamy, których nie rozumiała „nie umieraj, błagam, nie umieraj”.
Kang snuje opowieść o bieli, która na przekór światu, pozostaje nieskazitelna i którą chce ofiarować siostrze, składając jej hołd tą książką. Jednoczenie ma świadomość, że „(…) gdybyś Ty żyła, mnie by nie było. Skoro ja żyję, Ty nie możesz”.

#hankang#białaelegia#whitebook#koreanliterature#asianliterature#literaturakoreańska#polishblog#lisicaczyta#bookstagram#polishbookstagram#wydawnictwowab

Myśl o powstaniu tej poetyckiej książki zakiełkowała w autorce już w Seulu, gdzie mieszkała. Po przyjeździe do Warszawy i obcowaniu z miastem, książka powoli zaczęła układać się w jej głowie. Po obejrzeniu filmu w Muzeum Powstania Warszawskiego, przedstawiającego Warszawę całkowicie zniszczoną po wojnie, Han Kang, zdała sobie sprawę, że jej nieżyjąca siostra jest do niego...

Dość długo zbierałam się do przeczytania "Białej elegii", bo rzadko sięgam po inne formy niż fabularne i reportażowe, ale jednak nie żałuję tego, że po nią sięgnęłam. Han Kang w tych krótkich, niemalże poetyckich fragmentach opisuje przeżywanie traumy, bólu i żałoby, noszenie ze sobą jej piętna, które nigdy nie pozwala o sobie zapomnieć. Każda biała rzecz, przedmiot, zjawisko pogodowe, element kultury kraju, z którego pochodzi, biały, ale każdy w inny sposób, idealnie przedstawia to, jak wszystko dookoła daje znać o tym, co tak bardzo chciałoby się zostawić za sobą. Po wielu z tych wpisów musiałam zamknąć na chwilę książkę i zastanowić się, co ja w nich rozumiem, czemu mimo bycia tak osobistymi dla autorki, również we mnie poruszają pewne emocje, które wydawało się, że już przepracowałam i zapomniałam? Nie każdy z nich zrozumiałam, ale i tak dały mi do myślenia. Krótka i pozornie zwyczajna, jestem pewna, że "Biała elegia" zostaje ze mną na dłużej.

Dość długo zbierałam się do przeczytania "Białej elegii", bo rzadko sięgam po inne formy niż fabularne i reportażowe, ale jednak nie żałuję tego, że po nią sięgnęłam. Han Kang w tych krótkich, niemalże poetyckich fragmentach opisuje przeżywanie traumy, bólu i żałoby, noszenie ze sobą jej piętna, które nigdy nie pozwala o sobie zapomnieć. Każda biała rzecz, przedmiot,...

Przepiękna osobista opowieść spleciona w hołdzie zmarłej siostry autorki.
Pełna metafor podróż poprzez życie i śmierć, ukazująca kruchość i wielką wartość ludzkiego istnienia.

Nigdy nie zapomnę tych wszystkich odcieni bieli, przez jakie poprowadziła mnie ta książka.

Przepiękna osobista opowieść spleciona w hołdzie zmarłej siostry autorki.
Pełna metafor podróż poprzez życie i śmierć, ukazująca kruchość i wielką wartość ludzkiego istnienia.

Nigdy nie zapomnę tych wszystkich odcieni bieli, przez jakie poprowadziła mnie ta książka.

Zbiór krótkich form, "samotność, pełna spokoju cisza i odwaga" - myślę, że to jest właśnie całe sedno tej książki. Piękna poetycka opowieść, trochę oniryczna, która mocno złapała mnie za serce i która w pełni do mnie przemawia. Motywem przewodnim jest strata po śmierci dziecka, ale mamy też całą masę stop klatek, zatrzymujących czytelnika tu i teraz. Całość jest otoczona motywem bieli - ale poza kolorem przedmiotów czy śniegu mam wrażenie, że staje się też ona symbolem nowego początku, swoistej tabula rasy.

Zbiór krótkich form, "samotność, pełna spokoju cisza i odwaga" - myślę, że to jest właśnie całe sedno tej książki. Piękna poetycka opowieść, trochę oniryczna, która mocno złapała mnie za serce i która w pełni do mnie przemawia. Motywem przewodnim jest strata po śmierci dziecka, ale mamy też całą masę stop klatek, zatrzymujących czytelnika tu i teraz. Całość jest otoczona...

Nie chce zbytnio powielać wcześniejszych wpisów choć również i we mnie książka nie wzbudziła emocji i pewnie szybko zostanie przeze mnie zapomniana. Dodam tylko że kilkukrotnie czułam że przebiegam po treści i może dlatego nie mam czasu na refleksje. Jednak próby zatrzymania się nic nie zmieniły, bo koniec końców i tak nie miałam się nad czym zastanawiać.

Nie chce zbytnio powielać wcześniejszych wpisów choć również i we mnie książka nie wzbudziła emocji i pewnie szybko zostanie przeze mnie zapomniana. Dodam tylko że kilkukrotnie czułam że przebiegam po treści i może dlatego nie mam czasu na refleksje. Jednak próby zatrzymania się nic nie zmieniły, bo koniec końców i tak nie miałam się nad czym zastanawiać.

Nieco bałam się sięgnąć po tę książkę po rozczarowaniu, jakie zapewniła mi "Wegetarianka". Ten strach okazał się irracjonalny - "Biała elegia" jest hipnotyzująca i bardzo osobista. Nie każdemu przypadnie do gustu "rwana" forma, lecz pasuje ona do treści samej książki - podkreśla ulotność myśli autorki.

Nieco bałam się sięgnąć po tę książkę po rozczarowaniu, jakie zapewniła mi "Wegetarianka". Ten strach okazał się irracjonalny - "Biała elegia" jest hipnotyzująca i bardzo osobista. Nie każdemu przypadnie do gustu "rwana" forma, lecz pasuje ona do treści samej książki - podkreśla ulotność myśli autorki.