Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po „Wegetariance” nie byłam jakoś specjalnie zainteresowana kolejną książką tej autorki, ale kilka pozytywnych opinii tu i ówdzie nt. „Nie mówię żegnaj” sprawiły, że jednak sięgnęłam po książkę Han Kang. Tym razem mamy historię ludobójstwa na wyspie Czedżu z 1948 roku przeplataną z opowieścią o przyjaźni dwóch kobiet. Książka rozpoczyna się od snu i to nas wprowadza w oniryczny klimat pełen wrażliwości głównej bohaterki. Tytuły poszczególnych części to metafory tego, co dzieje się w życiu Kyong-ha. Lektura jest bardzo spokojna i melancholijna, autorka dużą uwagę przywiązuje do emocji - to one tu poniekąd prowadzą fabułę. Momentami książka wydaje się chaotyczna, ale to tylko pozory - wszystko jest tu dobrze przemyślane. Zwłaszcza widać to w części „Noc”, gdzie do głosu dochodzi strumień świadomości - pourywane fragmenty wspomnień, myśli kontrastują z uporządkowaną historią zbrodni. „Nie mówię żegnaj” to refleksyjna, osobista powieść o traumie i bólu, ale też o miłości. Historia zbrodni jest tu tylko luźno zarysowana, a mimo to odbija się zauważalnym echem na teraźniejszości. Dobrze się ją czytało i przekonała mnie, by spróbować jeszcze z innym tytułem tej autorki.