Opowiedział ŚP pan profesor smutną historię o pokoleniach ideologów z kręgosłupami potrzaskanymi XVIII-wieczną klęską. Wlokący się do dziś korowód parających się polityką i myśleniem o niej, dzięki któremu Polacy zyskali markę najlepszych polityków wśród poetów (co w niniejszej książce doskonale potwierdzają spiżowe postaci Norwida i Krasińskiego) oraz najwybitniejszych poetów wśród polityków (zaświadczona płodami umysłów całej, przedstawionej tu reszty). I tak dobrze znany nam refren naszych elit o tym, że tylko możny i omnipotentny protektor zewnętrzny może uchronić nas przed samymi sobą.

Plus Książe Adam Czartoryski, polityk w historii Polski unikatowy, uparcie trwoniący swój czas w poczekalniach (głównie francuskich) przywódców swoich czasów promując uparcie sprawę kolejnych powstań niezależnie od sympatii do ich przywódców i wiary w zwycięstwo.

Opowiedział ŚP pan profesor smutną historię o pokoleniach ideologów z kręgosłupami potrzaskanymi XVIII-wieczną klęską. Wlokący się do dziś korowód parających się polityką i myśleniem o niej, dzięki któremu Polacy zyskali markę najlepszych polityków wśród poetów (co w niniejszej książce doskonale potwierdzają spiżowe postaci Norwida i Krasińskiego) oraz najwybitniejszych...

Gdy zaczynałem studia wydano pierwsze oficjalne opozycyjne pismo – miesięcznik „Res Publica”. Redaktorem naczelnym był zmarły wczoraj Marcin Król. Jakiś czas potem kupiłem w antykwariacie jego książkę dotyczącą polskiej myśli politycznej XIX wieku. Później historia pognała do przodu, a książka doczekała się lektury kilka lat później.
Książka nie jest „przyjazna” dla czytelnika. Aby odczuwać przyjemność z jej czytania trzeba się interesować historią omawianego okresu, znać fakty i wydarzenia oraz ich interpretacje. Do tego jeszcze jest to historia idei, czyli omówienie twórczości poszczególnych osób czy kręgów politycznych, a nie ich czynów czy życiorysów.
I tu jest pies pogrzebany. Otóż konserwatyzm to prąd, który – z małymi wyjątkami - tworzy swoją doktrynę post factum. Nigdy nie jest masowy i zawsze oczekuje opieki bądź to władzy (rząd, król) bądź potężnej organizacji religijnej, w zamian za co nie może ich krytykować. W kraju, który utracił niepodległość a instytucje społeczne i ludność podlegały wynarodowieniu trudno było być konserwatystą, a raczej trudno było uzasadnić racjonalnie taką postawę, z reguły bardziej lub mniej ocierającą się o kolaborację z zaborcą. Wydaje mi się, że niektórzy z omawianych konserwatystów (Wielopolski, Stańczycy) nie mogli przy tym pisać prawdy o swoich wartościach i intencjach, albowiem – szczególnie ten pierwszy – stąpali po grząskim gruncie. Nie mogli np. głośno artykułować postulatu niepodległości, z drugiej strony walcząc o polski język i polskie instytucje życia społecznego.
Książka świetnie to prezentuje aczkolwiek, poza Hotelem Lambert i Stańczykami, polska myśl konserwatywna XIX wieku nie robi dobrego wrażenia. Trzeba natomiast przyznać, że działalność wspomnianych Stańczyków czy Wielopolskiego była bardzo korzystna dla rozwoju polskiego społeczeństwa i umożliwienia w przyszłości budowania niepodległego kraju. Ich czyny okazały się lepszymi owocami niż twórczość.

Gdy zaczynałem studia wydano pierwsze oficjalne opozycyjne pismo – miesięcznik „Res Publica”. Redaktorem naczelnym był zmarły wczoraj Marcin Król. Jakiś czas potem kupiłem w antykwariacie jego książkę dotyczącą polskiej myśli politycznej XIX wieku. Później historia pognała do przodu, a książka doczekała się lektury kilka lat później.
Książka nie jest „przyjazna” dla...