Opowiadania, które jednak z prozą niewiele mają wspólnego, to albo poezja pisana prozaicznie, albo memuary, luźne strzępy wspomnień. Wydają się bardzo kobiece, wyjątkowo mocno osadzone w kobiecym odbiorze świata (no, w ostatnich latach trzy czwarte produkcji literackiej można tak określić),a, o dziwo, teksty tłumaczyło trzech panów (co prawda bez łódki i bez psa). Powtórzę to, co pisałem na temat wierszy Bishop - to jest wyraźnie antykonfesyjne, autorka robi, co może, żeby nie pokazać czytelnikowi swojego wnętrza, choć na pozór opisuje siebie i swoje przypadki życiowe. Proszę przyjrzeć się tekstowi o Marianne Moore - długie to, a o Marianne dowiadujemy się bardzo niewiele, nawet chyba mniej niż o jej matce. No tak, widzimy, jak się ubierała, jak się zachowywała w tej czy innej sytuacji, ale co tam się naprawdę działo? Czy Marianne była przyjaciółką autorki, mentorką, koleżanką po fachu, kochanką, wszystkim tym po trochu? Rozumiem, że można nie chcieć przekraczać granic intymności, ale EB nie przekracza tu żadnych granic, nie zdradza prawie niczego, mimo wielu słów NA POZÓR służących ukazaniu faktów.
Proszę mnie źle nie zrozumieć, to nie jest zarzut, tylko moje odczytanie tej osobowości, i moje odczytanie tej prozy. Opowieści o osobowości, nieśmiałej, schowanej, może nawet dążącej do pokazania siebie światu, nie potrafiącej jednak temu podołać. I to jest tu najciekawsze. I dlatego warto.

Opowiadania, które jednak z prozą niewiele mają wspólnego, to albo poezja pisana prozaicznie, albo memuary, luźne strzępy wspomnień. Wydają się bardzo kobiece, wyjątkowo mocno osadzone w kobiecym odbiorze świata (no, w ostatnich latach trzy czwarte produkcji literackiej można tak określić),a, o dziwo, teksty tłumaczyło trzech panów (co prawda bez łódki i bez psa). Powtórzę...

Świetne opowiadania. Momentami lepsze niż jej wiersze. Spokojne. Nastrojowe. Głębokie.

Świetne opowiadania. Momentami lepsze niż jej wiersze. Spokojne. Nastrojowe. Głębokie.

Proza wybitnej amerykańskiej poetki wydana w Polsce po niemal czterdziestu latach, ale nic nie straciła ze swojej wartości. Zwłaszcza opowiadania autobiograficzne o dzieciństwie przywodzą na myśl opowiadania Flannery O’Connor i Alice Munro, , piękny esej- wspomnienie o poetce Marianne Moore pt. „Starania czułości” ( brzmi znajomo i aktualnie) i wreszcie ”Amerykańska Szkoła Pisania” to wspomnienie jej pracy redaktorki/recenzentki korespondencyjnych kursach pisania literackiego . Młoda absolwentka uniwersytetu podjęła pracę w dość marnej firmie w której „objawiła mi się po raz pierwszy tajemnicza, zdumiewająca potęga słowa pisanego”. Bishop z pewnością potrafiła ją wykorzystać. Znakomita forma graficzna okładki.

Proza wybitnej amerykańskiej poetki wydana w Polsce po niemal czterdziestu latach, ale nic nie straciła ze swojej wartości. Zwłaszcza opowiadania autobiograficzne o dzieciństwie przywodzą na myśl opowiadania Flannery O’Connor i Alice Munro, , piękny esej- wspomnienie o poetce Marianne Moore pt. „Starania czułości” ( brzmi znajomo i aktualnie) i wreszcie...

Świetna książka. Myślę, że można jej używać jako podręcznika pisania opowiadań. Bishop, moja ulubiona poetka, okazała się mistrzynią detalu, postaci, budowanego napięcia i niebanalnych zakończeń.

Świetna książka. Myślę, że można jej używać jako podręcznika pisania opowiadań. Bishop, moja ulubiona poetka, okazała się mistrzynią detalu, postaci, budowanego napięcia i niebanalnych zakończeń.