Gustaw Herling – Grudzieński w książce „Inny świat” powiedział, że człowiek jest ludzki w ludzkich warunkach, w warunkach nieludzkich zaś zwierzęceje.

Zastanawia mnie, jaka naprawdę jest więc kobieta, która wydała na świat czworo dzieci, dwoje z nich wychowywała przez kilkanaście lat, a potem postanowiła odebrać im wolność, nadzieję i w końcu życie. Czy byłaby wciąż kochającą matką, gdyby los ją oszczędził? Czy człowiek, który z natury jest dobry, potrafi zmienić się w zimnego, wyrachowanego mordercę z powodu słabości charakteru i braku silnej woli? Bo przecież ona sama o sobie mówi: „Tak łatwo się poddaję”, jakby tymi słowami pragnęła wytłumaczyć swoje postępowanie.


Kiedy ją poznajemy jest dobrą i kochającą matką dla swoich dzieci, wierną żoną dla męża i piękną kobietą otoczoną przyjaciółmi. Los jej nie oszczędza: najpierw traci kontakt z rodzicami, zostaje wydziedziczona z ogromnej fortuny, a gdy po wielu latach ginie jej mąż, kobieta musi zająć się potomstwem, rozliczyć się z bankami, w których zaciągnęła pożyczki, a następnie udźwignąć na swoich barkach ciężar odpowiedzialności, jakim jest macierzyństwo.

Przez cały czas, gdy czytałam powieść pani Virgini, zastanawiało mnie nie to, co działo się na poddaszu, gdzie dwunastoletnia dziewczynka i niewiele starszy od niej brat rozpoczęli niebezpieczną dla nich grę w zastępowanie rodziców dwójki maluchów, a dla siebie stali się jak małżeństwo; lecz to, co naprawdę wydarzyło się w ciemnych, bogatych lecz zakurzonych pokojach domu rodziny Dallangengerów.

Ksiązka postawiła przede mną szereg trudnych pytań o brak miłości, o jej potrzebę, o zwierzęcenie w nieludzkich warunkach. Sytuacja dzieci zamkniętych na poddaszu jest dla mnie o wiele łatwiejsza niż zrozumienie postępowania ich matki. Chłopiec po długim czasie niewoli krzyknął do swojej babci: „Zamknęłaś nas w jednym pokoju, więc jak mamy na siebie nie patrzeć?” I w tym jednym zdaniu zawarł całą swoją bezsilność i ból. Na niewielkiej przestrzeni pokoju dojrzewał, a jego młodsza siostra rozkwitała. Niezaspokojone tęsknoty nastolatków, codzienne unikanie widoku własnych ciał i bliskość, która w pewnym momencie stała się torturą, doprowadziła do sytuacji, która w innych warunkach być może nigdy nie miałaby miejsca.

Zamykam powieść pełna emocji, których nie uciszy nic poza karą na winnych tragedii dzieci. W głowie mam tysiące kłębiących się myśli, które mogłabym dalej i dalej przelewać na papier. Pani Wirginia C. Andrews wykonała kawał dobrej roboty, który nie dewaluuje się mimo mijających lat. Dawno temu wstrząsnął mną film. Dzisiaj głęboko porusza mnie ta naprawdę świetna, choć bezlitosna dla czytelnika książka.

Recenzja opublikowana na www.warda.bloog.pl

Gustaw Herling – Grudzieński w książce „Inny świat” powiedział, że człowiek jest ludzki w ludzkich warunkach, w warunkach nieludzkich zaś zwierzęceje.

Zastanawia mnie, jaka naprawdę jest więc kobieta, która wydała na świat czworo dzieci, dwoje z nich wychowywała przez kilkanaście lat, a potem postanowiła odebrać im wolność, nadzieję i w końcu życie. Czy byłaby...