Trochę brak szczegółów ale kierunki rozwoju fajnie przedstawione

Trochę brak szczegółów ale kierunki rozwoju fajnie przedstawione

Opisywani przez Gacyk ludzie dzięki specjalnym urządzeniom zyskują zdolność echolokacji, czyli możliwość znajdowania przedmiotów czy omijania przeszkód bez użycia wzroku? Inne przykłady: wmontowany w potylicę implant pozwalający „usłyszeć” kolory daltonistom albo krople do oczu umożliwiające widzenie w podczerwieni.
Ale Gacyk pisze nie tylko o cyborgach. Pokazuje również świat, w którym wiara i postęp mogą rozwiązać najtrudniejsze problemy ludzkości, włącznie z wyeliminowaniem śmieci. Jednak każda, nawet najlepsza nowa technologia może być wykorzystana zarówno w szczytny, jak i zły sposób. Choćby na rynku pracy widzimy, że pojawiają się urządzenia np. wszczepiane pod skórę mikrochipy, które mają z pozoru ułatwiać pracownikom wykonywanie prostych czynności. Jednak przy okazji otwierają one furtkę do jeszcze ściślejszego ich kontrolowania i wyciskania z nich coraz więcej w imię dyktatu wyższej wydajności. Na efekty wykorzystania nowych technologii należy więc patrzeć przez pryzmat nie tylko tego, jakie i komu przynoszą korzyści. A także z perspektywy tych osób, które ostatecznie ich używają.

Opisywani przez Gacyk ludzie dzięki specjalnym urządzeniom zyskują zdolność echolokacji, czyli możliwość znajdowania przedmiotów czy omijania przeszkód bez użycia wzroku? Inne przykłady: wmontowany w potylicę implant pozwalający „usłyszeć” kolory daltonistom albo krople do oczu umożliwiające widzenie w podczerwieni.
Ale Gacyk pisze nie tylko o cyborgach. Pokazuje również...

Bardzo przyjemnie spędziłam cżas, chowając powoli dekoracje bożonarodzeniowe i słuchając tego audiobooka, czytanego przez samą autorkę.
Nie uświadamiałam sobie dotąd, ile części zamiennych już można wmontować w człowieka. Codziennością stały się rozruszniki i zastawki serca, sztuczne stawy, implanty zębowe. Dziecko koleżanki ma implanty ślimaków usznych (należy je wstawiać do drugiego roku życia dziecka, bo jak się nauczy języka migowego, nie będzie chciało uczyć się normalnej mowy – przyp. mój). Inna koleżanka ma wszczepiony rozrusznik mózgu – pozbyła się w ten sposób silnego drżenia głowy, które uniemożliwiało jej normalne życie. Podobne rozruszniki wszczepia się też przy silnym Parkinsonie albo zespole Tourette´a. Autorka przytacza też wiele indywidualnych przypadków, kiedy ludzie wszczepiają sobie różne elementy, np. zamiast pierścionka zaręczynowego implant brylantu w palec. Pokazuje też jak przydatne mogą być różne techniczne gadżety na codzień -opaski biometryczne ofiar doprowadziły do ujęcia zabójców. Osobiście przeraża mnie ta ilość metalu, jaką możemy sobie wszczepić w organizm i jej wpływ na ludzkie zdrowie.
Grylowane owady jako wizja odżywiania w przyszłości pojawiły się też w pobliskim supermarkecie i były tematem dyskusji na facebooku - jeść czy nie. Nie kupiłam i nie spróbowałam. Dotychczas jeżeli przyniosłam coś takiego z mąką ze sklepu, to tępiłam je zawzięcie.Może powinnam je następnym razem usmażyć na patelni i spróbować?
Autorka omawia też pasjonatów - w języku potocznym nazwalibyśmy ich narkomanami – eksperymentujących z substancjami chemicznymi, zmieniającymi biochemię w organiźmie. Trudno tę książkę nazwać naukową bądź solidnym reportażem, ale jest to opis ciekawych eksperymentów z różnych dziedzin, które - jeżeli się sprawdzą, zostaną wprowadzone do powszechnego użytku. W końcu każde przełomowe odkrycie poprzedzało wiele prób.
Interesująca pozycja, polecam.

Bardzo przyjemnie spędziłam cżas, chowając powoli dekoracje bożonarodzeniowe i słuchając tego audiobooka, czytanego przez samą autorkę.
Nie uświadamiałam sobie dotąd, ile części zamiennych już można wmontować w człowieka. Codziennością stały się rozruszniki i zastawki serca, sztuczne stawy, implanty zębowe. Dziecko koleżanki ma implanty ślimaków usznych (należy je wstawiać...

Bardzo ciekawa tematyka, ale niestety nadaje się bardziej na reportaż niż książkę popularnonaukową. Autorka ucieka w potoczny język, w stylizowanie różnych wypowiedzi, a do tego nie dodaje nic od siebie, tzn. po prostu opisuje napotkane osoby, bez dodatkowych refleksji, badań itd.

Bardzo ciekawa tematyka, ale niestety nadaje się bardziej na reportaż niż książkę popularnonaukową. Autorka ucieka w potoczny język, w stylizowanie różnych wypowiedzi, a do tego nie dodaje nic od siebie, tzn. po prostu opisuje napotkane osoby, bez dodatkowych refleksji, badań itd.