Po trzech latach próśb, Renata Czerwicka, redaktor naczelna chrześcijańskiego wydawnictwa, dostała pozwolenie na wywiad z Ks. Piotrem Pawlukiewiczem, który stał się zarazem jego pierwszą autobiografią.
Niestety towarzyszy im też pan parkinson, jak oboje określają chorobę, z którą Ks.Pawlukiewicz zmagał się przez ostatnie kilkanaście lat. To właśnie przez nią bohater gubi czasami wątek, robi długie pauzy, zawiesza się, patrząc gdzieś w dal.
Miał też problemy z pamięcią. Jak sam stwierdził, wielu rzeczy musiał za każdym razem uczyć się na nowo, jak chociażby dziesięć przykazań.
Częstokroć nie był w stanie dokończyć zaczętego wątku, nierzadko się wzruszał.

Odważny, szczery, nie bał się w swojej posłudze poruszać trudnych tematów.
Głosił kazania przez anegdoty, grę słów, metafory, dwuznaczność. Pod tym względem był legendą. Trafiał do ludzi poprzez abstrakcyjne poczucie humoru.
Niektóre anegdoty przytacza w książce, jednak część z nich jak twierdzi Renata Czerwicka, nie poszły w obieg i nie wypada ich również publikować.

Ks. Pawlukiewicz nie chciał, aby wywiad z nim był wywiadem rzeką, ale raczej strumykiem, w którym chciał się jedynie zanurzyć, a niekoniecznie głębiej wchodzić.
Był przyzwyczajony do swojego fenomenu, obawiał się powiedzieć więcej, żeby ludzie nie rozczarowali się jego osobą.

Jak sam wielokrotnie podkreślał, nie został wychowany w religii tradycyjnej. Jednak już w szóstej klasie szkoły podstawowej, zaznaczał, że pójdzie do seminarium.
Na początku niby dla szpanu, jednak jak pokazało życie, gdzieś w duszy jego powołanie się budziło.

Gdy wywiad dobiegł końca, Renata Czerwicka umówiła się z Ks. Pawlukiewiczem, by za jakiś czas razem popracować nad układem książki, rozdziałami. Miał być też c.d, drugi wywiad, być może już rzeka. Jednak nie zdążyli, kilka tygodni po rozmowie Ks. Pawlukiewicz zmarł.

Do tej pozycji trzeba podejść w indywidualny sposób. Dla mnie nie zawsze była zrozumiała. Może dlatego, iż bardziej czytałam głową aniżeli sercem. Ks. Pawlukiewicz był specyficzny. Czasami nie łapałam jego słów. Na pewno też choroba przyczyniła się do wielu niezrozumiałych dla mnie sformułowań.

Dla zwolenników, tych którzy w jakiś sposób byli bliżej Ks. Pawlukiewicza, chociażby poprzez kazania, na pewno wspomnienia te będą niezastąpione i wpadające do serca. Ja jego postać znam tylko z opowiadań innych.
Ktoś napisał, że ta książka nie powinna w ogóle powstać i ja z tą myślą po części się identyfikuję. Czuć ciężkości, umęczenie księdza chorobą. Zmiany osobowościowe wprowadzają chaos tematyczny. Być może w tym przypadku bardziej sprawdziłaby się biografia, aniżeli autobiografia. Jednak z drugiej strony prawda wymieszana byłaby z pochlebstwami i nieznośnymi domysłami.
Chyba pozostanę z mieszanymi odczuciami, a ci, którzy mają w planach przeczytanie tej książki, niech wyrobią sobie własne zdanie.

Po trzech latach próśb, Renata Czerwicka, redaktor naczelna chrześcijańskiego wydawnictwa, dostała pozwolenie na wywiad z Ks. Piotrem Pawlukiewiczem, który stał się zarazem jego pierwszą autobiografią.
Niestety towarzyszy im też pan parkinson, jak oboje określają chorobę, z którą Ks.Pawlukiewicz zmagał się przez ostatnie kilkanaście lat. To właśnie przez nią bohater gubi...

Przejmująca... W tej szczerości i prostocie, w tym już gdzieniegdzie splątaniu Księdza.

Przejmująca... W tej szczerości i prostocie, w tym już gdzieniegdzie splątaniu Księdza.

,,Trzeba czytać sercem"

,,Trzeba czytać sercem"

Ciekawa książka, można poznać wiele ciekawych faktów z życia ks. Pawlukiewcza i nie jest to typowa biografia. Można poczuć atmosferę rozmowy i pewnego "luzu" w wypowiedziach

Ciekawa książka, można poznać wiele ciekawych faktów z życia ks. Pawlukiewcza i nie jest to typowa biografia. Można poczuć atmosferę rozmowy i pewnego "luzu" w wypowiedziach

Kojarzę księdza Pawlukiewicza jako erudytę i charyzmatycznego kaznodzieję. Człowieka silnego Słowem. Co mogę więc pomyśleć po przeczytaniu tego wywiadu? Oto człowiek. Uchwycony w momencie zmagania się z nieuleczalną chorobą, świadomy własnego intelektualnego przygasania.
Może rzeczywiście tę ostatnią rozmowę powinien przeprowadzić z nim ktoś dojrzalszy, bardziej doświadczony. Ale jest jak jest. I tak niewiele ksiądz chciał powiedzieć, więc prawie nic nie powiedział, a autorce nie zawsze udało się przebić przez ogarniające go znużenie. Z drugiej strony, gdyby potrzebował pogłębionego, pompującego ego wywiadu, to by sobie taki załatwił.
Dotrze do tych, którzy przyjmą tę rozmowę jako fragment większej układanki. Jeśli dla kogoś będzie to pierwsze spotkanie z księdzem Pawlukiewiczem, może zostać niezrozumiany, znudzić, zirytować. Sama miałam pod koniec odczucie, że obserwuję jakąś niepotrzebnie przedłużaną drogę krzyżową.

Kojarzę księdza Pawlukiewicza jako erudytę i charyzmatycznego kaznodzieję. Człowieka silnego Słowem. Co mogę więc pomyśleć po przeczytaniu tego wywiadu? Oto człowiek. Uchwycony w momencie zmagania się z nieuleczalną chorobą, świadomy własnego intelektualnego przygasania.
Może rzeczywiście tę ostatnią rozmowę powinien przeprowadzić z nim ktoś dojrzalszy, bardziej...

ks. Piotr Pawlukiewicz zostanie zapamiętany jako rekolekcjonista, bardzo charyzmatyczny ksiądz, który nie raz poniósł słowem swoich słuchaczy.
W czasie tego wywiadu ksiądz odsłania tylko część siebie: trochę historii z przeszłości, z czego czerpał inspirację, a także już wpływ choroby Parkinsona, gdzie część myśli jest niedokończona.
Nie jest to autobiografia pełna niesamowitego humoru do którego przyzwyczaił nas ksiądz, tylko taka spokojna, refleksyjna rozmowa, której przyglądamy się z boku, skłaniamy do własnych refleksji, a jednocześnie pozostaje pewnien niedosyt.

ks. Piotr Pawlukiewicz zostanie zapamiętany jako rekolekcjonista, bardzo charyzmatyczny ksiądz, który nie raz poniósł słowem swoich słuchaczy.
W czasie tego wywiadu ksiądz odsłania tylko część siebie: trochę historii z przeszłości, z czego czerpał inspirację, a także już wpływ choroby Parkinsona, gdzie część myśli jest niedokończona.
Nie jest to autobiografia pełna...

Książka jest zapisem kilku spotkań autorki z ks. Piotrem. Jeśli czytelnik spodziewa się klasycznego wywiadu to nieco może się rozczarować. Mnie ta forma odpowiada w zupełności, ks. Piotr daje się poznać na tyle ile sam chciał. Jednym to wystarczy inni będą utyskiwać ze to za mało. Ja się zaliczam do tych pierwszych. Często zapominamy ze księża to tacy sami ludzie jak my, stawiamy ich na piedestałach oczekując bycia idealnymi. Ksiądz Piotr uchylił nieco drzwi do swojej codzienności, przeszłości, tego co go ukształtowało. Pokazał ze był zwyczajnym człowiekiem a jednocześnie skromnym kapłanem. Wielka szkoda ze już nie ma go z nami fizycznie, zostawił jednak setki jeśli nie tysiące kazan, katechez z których możemy czerpać. Pozycja warta przeczytania. Polecam!

Książka jest zapisem kilku spotkań autorki z ks. Piotrem. Jeśli czytelnik spodziewa się klasycznego wywiadu to nieco może się rozczarować. Mnie ta forma odpowiada w zupełności, ks. Piotr daje się poznać na tyle ile sam chciał. Jednym to wystarczy inni będą utyskiwać ze to za mało. Ja się zaliczam do tych pierwszych. Często zapominamy ze księża to tacy sami ludzie jak my,...

Nie jest to może książka, której się spodziewałam, ale bardzo miło było posłuchać człowieka, który był autentyczny

Nie jest to może książka, której się spodziewałam, ale bardzo miło było posłuchać człowieka, który był autentyczny

Nie jest to strumyk wartki, ale ładny. I smutny. I pouczający. Z odrobiną poezji.

Nie jest to strumyk wartki, ale ładny. I smutny. I pouczający. Z odrobiną poezji.

Rozmowa z człowiekiem o ogromnej wrażliwości. Z księdzem, przy którego naukach się rozwijałam, dojrzewałam. Utwierdza, że w tym wszystkim, co mówił i robił, był prawdziwy.

"W religii nie chodzi o zrozumienie Jezusa, tylko o pokochanie Jezusa" ❤

Rozmowa z człowiekiem o ogromnej wrażliwości. Z księdzem, przy którego naukach się rozwijałam, dojrzewałam. Utwierdza, że w tym wszystkim, co mówił i robił, był prawdziwy.

"W religii nie chodzi o zrozumienie Jezusa, tylko o pokochanie Jezusa" ❤