Rok 1909, Anglia. Virginia pracuje nad swoją pierwszą powieścią. Wysyła fragmenty do pism i wydawnictw, ale ciągle nie może skończyć rozpoczętego tekstu. Rok wcześniej zerwała zaręczyny z Lyttonem Stracheyem i teraz doskwiera jej kompleks starej panny. Do tego wszystkiego dzieli mieszkanie ze swym uciążliwym bratem Adrianem. Rok 1909 nie był dobrym okresem w jej życiu…

…ale mimo wszystko, choć miała poczucie bezbarwności swej egzystencji, wciąż coś notowała, zapisywała wrażenia i obserwacje w swym dzienniku. Kilka z tych błysków rzeczywistości znalazło się w krótkim zbiorze - „Siedem szkiców”.

Rzecz wydaje się być nieco kuriozalna. Dwa wielkie nazwiska na okładce przyciągają uwagę- Virginia Woolf- autorka szkiców i Doris Lessing, która napisała wstęp do zbioru. Do towarzystwa obu paniom należy jeszcze dorzucić wybitnego specjalistę od literatury końca dziewiętnastego i początku dwudziestego wieku- Dawida Bradshawa, który zajął się wprowadzeniem czytelnika w meandry twórczości Woolf. Kuriozum polega na tym, że większość tekstów zawartych w książce nie jest autorstwa Virginii. Tytułowe siedem szkiców zajmuje bowiem tylko kilka stroniczek, pozostała część zbioru jest wypełniona objaśnieniami, zarysem biograficznym i interpretacją tych miniatur literackich. Stąd też „Siedem szkiców” to pozycja idealna dla czytelników, którzy dopiero rozpoczynają swoją przygodę z autorką „Pani Dalloway”. Eseistyczny wstęp Doris Lessing świetnie nakreśla wrażliwość Virginii. Wprowadzenie Dawida Bradshawa sytuuje prozę Woolf w odpowiednim kontekście historycznoliterackim, a nota wydawnicza odkrywa przeróżne smaczki redakcyjne.

Ale przyjrzymy się bliżej szkicom angielskiej pisarki. Wprawdzie to tylko siedem krótkich obrazków, migawek, ale stanowiących perfekcyjnie skonstruowane całości. To zadziwiające, że na tak niewielkiej przestrzeni tekstowej można zawrzeć istotę opisywanej rzeczy. Lessing we wstępie trafnie stwierdziła: „Wkład Virginii Woolf do literatury polegał na nieustannym eksperymentowaniu przez całe życie, na próbie uczynienia z powieści siatek do łapania tego, co uważała za subtelniejszą prawdę o życiu”. Wprawdzie w szkicach nie można jeszcze uchwycić charakterystycznych dla późniejszej twórczości Woolf eksperymentów formalno-językowych, ale są to jedynie wprawki literackie dla „oka i ręki”-jak to określała Virginia. Te miniatury są, więc swoistym lapidarium literackim, to niewielkich rozmiarów kamyki narracyjne, które stanowią potencjalne fundamenty pod budowę bardziej okazałych fabuł.

„Siedem szkiców” to również swoisty pamiętnik, pisany przez Virginię w 1909 roku (miała wtedy 27 lat). Pisarka przede wszystkim opisuje, z charakterystyczną dla siebie wrażliwością na detal, ludzi i miejsca, które odwiedziła. Ironiczne i zabawne są portrety znajomych autorki „Pokoju Jakuba”. Pod tym względem „Siedem szkiców” stanowi koherentną całość, jedynie dwa ostatnie teksty zdają się odstawać od reszty-

„Siedem szkiców” to jedynie przedsmak i zarazem zaproszenie do niesamowitej przygody, jaką może okazać się obcowanie z twórczością Virginii Woolf. Choć krótkie to formy, już można w nich zauważyć istotne dla jej pisarstwa cechy- umiłowanie detalu, cięta ironia, zaskakujące porównania i niezliczona ilość epitetów, a wszystko po to, by werbalnie jak najdokładniej oddać rzeczywistość.

Rok 1909, Anglia. Virginia pracuje nad swoją pierwszą powieścią. Wysyła fragmenty do pism i wydawnictw, ale ciągle nie może skończyć rozpoczętego tekstu. Rok wcześniej zerwała zaręczyny z Lyttonem Stracheyem i teraz doskwiera jej kompleks starej panny. Do tego wszystkiego dzieli mieszkanie ze swym uciążliwym bratem Adrianem. Rok 1909 nie był dobrym okresem w jej...