Książki psychologiczne powinny skupiać się nie tylko na objaśnianiu co z czego wynika, ale i jak sobie z tym radzić - ta książka to spełnia. Mimo, że do większości rozwiązań doszłam sama, to i tak warto było sobie uświadomić, że to własnie takie osoby tak należy określać. Tak jak w książce jest wspomniane, to nie tylko dotyczy niedojrzałych emocjonalne rodziców, ale i z takich rodzin rodzą się niedojrzałe emocjonalnie dzieci, które mogą tymi rodzicami w przyszłości być, także warto spojrzeć czy obok siebie nie mamy kogoś takiego.

Książki psychologiczne powinny skupiać się nie tylko na objaśnianiu co z czego wynika, ale i jak sobie z tym radzić - ta książka to spełnia. Mimo, że do większości rozwiązań doszłam sama, to i tak warto było sobie uświadomić, że to własnie takie osoby tak należy określać. Tak jak w książce jest wspomniane, to nie tylko dotyczy niedojrzałych emocjonalne rodziców, ale i z...

Wspaniała. Bolesna. Otwierająca oczy. Pokazująca jak bardzo można ranić własne dziecko wmawiając mu, że to z miłości. I to nie będąc macochą... Narcyzm ukryty...
Dobrze, że dotarłam do tej książki. Szkoda, że tak późno zrozumiałam dlaczego tak mi było źle, ale lepiej późno niż wcale. Zaczęłam od tej, drugiej części. Bardziej skupia się na rozwiązaniach i nowym życiu.

Wspaniała. Bolesna. Otwierająca oczy. Pokazująca jak bardzo można ranić własne dziecko wmawiając mu, że to z miłości. I to nie będąc macochą... Narcyzm ukryty...
Dobrze, że dotarłam do tej książki. Szkoda, że tak późno zrozumiałam dlaczego tak mi było źle, ale lepiej późno niż wcale. Zaczęłam od tej, drugiej części. Bardziej skupia się na rozwiązaniach i nowym życiu.

Gdyby ta książka ukazała się jakieś 15 lat temu, moje życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej. Podczas czytania słyszałam w głowie 'brzęk tłuczonego szkła', o wielu kwestiach myślałam zupełnie inaczej, teraz więcej sobie uświadamiam i czuję się spokojniejsza. Zdecydowanie warto sięgnąć.

Gdyby ta książka ukazała się jakieś 15 lat temu, moje życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej. Podczas czytania słyszałam w głowie 'brzęk tłuczonego szkła', o wielu kwestiach myślałam zupełnie inaczej, teraz więcej sobie uświadamiam i czuję się spokojniejsza. Zdecydowanie warto sięgnąć.

Bardzo pomocna pozycja. Daje wskazowki co zmienic, zeby zaczac zyc pelnia zycia. Nie tylko w kontekscie kontaktow z rodzicami. Podpowiada jak zbudowac zdrowa relacje z samym soba i pomaga pozbyc sie wielu falszywych przekonan. Zdradza skad bierze sie nieuzasadnione poczucie winy i niektore toksyczne zachowania, ktore dotad uwazalismy za normalne. Warto przeczytac i wykonac wszystkie proponowane cwiczenia.

Bardzo pomocna pozycja. Daje wskazowki co zmienic, zeby zaczac zyc pelnia zycia. Nie tylko w kontekscie kontaktow z rodzicami. Podpowiada jak zbudowac zdrowa relacje z samym soba i pomaga pozbyc sie wielu falszywych przekonan. Zdradza skad bierze sie nieuzasadnione poczucie winy i niektore toksyczne zachowania, ktore dotad uwazalismy za normalne. Warto przeczytac i wykonac...

Książka świetna.
Dużo praktycznych porad jak radzić sobie w relacjach z niedojrzałymi emocjonalnie rodzicami, oraz jak wzmocnić "swoje ja" by zwiększyć odporność na wpływ, który mają nad swoimi dziećmi.

Książka świetna.
Dużo praktycznych porad jak radzić sobie w relacjach z niedojrzałymi emocjonalnie rodzicami, oraz jak wzmocnić "swoje ja" by zwiększyć odporność na wpływ, który mają nad swoimi dziećmi.

Oj, oj...
Spodziewałem się bezpośredniej kontynuacji „Dorosłych dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców”, jak sam blurb wskazuje. Myślałem, że w drugiej części ciężar z teorii zostanie przeniesiony na praktykę. Niestety „Jak wyzwolić się…” sprawia wrażenie, jakby szła nieco obok poprzedniczki. Jest zdecydowanie mniej zniuansowana, w sporych partiach wręcz jednostronna. Podejrzewam, iż początkowym zamysłem było, aby część pierwsza pomagała zidentyfikować „niedojrzałych emocjonalnie rodziców” [dalej NER], a druga skupiła się już tylko na praktycznej taktyce wobec poprawnie zidentyfikowanych osobników, jednak druga część niemal w ogóle nie nawiązuje bezpośrednio do pierwszej części (wspomina o niej tylko raz!). Kompletnie pominięto zróżnicowaną typologię NER i można odnieść wrażenie, że każdy rodzic, który nie tyle zakazuje, ale tylko wyraża krytyczną uwagę czy dezaprobatę jest zły i niedojrzały emocjonalnie. Momentami miałem wrażenie, że przez osoby niedojrzałe emocjonalnie autorka ma na myśli osoby nie ulegające/nie kierujące się emocjami, lub tzw „chłodne”. Gdybym nie czytał świetnej poprzedniczki, umieściłbym Gibson między totalnie jednostronną Susan Forward („Toksyczni rodzice”),a modnymi i naiwnymi (bzdurnymi) pozycjami z nurtu „psychologii pozytywnej”. „Słuchaj własnych uczuć, możesz myśleć po swojemu, kieruj się własnym rozumem…” Jeśli ta pozycja wpadnie w ręce rozwydrzonej Karyny, jedyne co zrozumie, to: „Co mi dziadersy będą mówiły, że narkotyki są złe, a przygodny seks nieodpowiedzialny, skoro całą sobą czuję, że właśnie tego chcę i właśnie to jest dla mnie dobre. Gibson dobrze mówi, posłucham swojego wnętrza i nie dam się zawłaszczać emocjonalnie”. Lindsay zakłada, że jej czytelnicy są uporządkowani, inteligentni i dojrzali, że właściwie mają wiedzę, lecz brakuje im odwagi, by podjąć działania… ale chyba nie takie osoby są klientami jej kliniki? Podejrzewam, że w codziennej praktyce jednak musi swoim pacjentom bardziej drobiazgowo wszystko tłumaczyć, nakierowywać ich na właściwe tory, czy wręcz prowadzić za rączkę. Książka jest mocno ogólnikowa, a momentami wręcz banalna.

Można tu znaleźć garstkę (naprawdę małą) użytecznych porad, ale większość z nich zna i stosuje lwia część w miarę ogarniętych dorosłych (raczej nie będą zaskakujące).

Nie jest to zła pozycja, ale bez odpowiedniego przygotowania można się nią nieumiejętnie posłużyć. Coś jak z tą radą Gibson, aby „kierować się własnym rozumem” – wpierw trzeba ten rozum rozwinąć, zadbać o odpowiednią higienę myślenia i wyposażyć się w odpowiednie narzędzia poznawcze. „Własny rozum” ma też Głupek, ale owa rada raczej nie przyniesie dobra w jego przypadku.

Jest jeszcze przystępniej niż poprzednio (zrozumiałe nawet dla nastolatka),ale utracono dużo istotnej treści.
Bardziej jako lekkie uzupełnienie do „Dorosłych dzieci…”, ale niekonieczne, żeby nie powiedzieć: niepotrzebne.
Polecam sięgnąć po wcześniejszy tytuł i dopiero wtedy zastanowić się nad powyższym.

----------------------------

„Czy pozwolono twojemu rodzicowi rozwinąć poczucie własnego „ja”?
W minionych pokoleniach powszechnie kierowano się zasadą, że „dzieci i ryby głosu nie mają”. Dorastając w takim klimacie społecznym, twój rodzic prawdopodobnie nie otrzymał wsparcia w rozwinięciu dostatecznie silnej świadomości emocjonalnej, by zyskać poczucie własnego „ja”.
To bardzo poważna kwestia, ponieważ poczucie własnego „ja” stanowi emocjonalną podstawę naszej wizji samego siebie. Bez tego poczucia nie czujemy się kompletni, wartościowi ani autentycznie pewni siebie, dlatego swoją tożsamość budujemy na podstawie tego, jak postrzegają nas inni. Wielu niedojrzałych emocjonalnie rodziców lekceważy lub tłumi swoje przeżycia wewnętrzne tak bardzo, że poczucie bezpieczeństwa czerpie jedynie z zewnątrz. Jednostka pozbawiona autentycznego poczucia własnej wartości i tożsamości musi wydzierać namiastki ze świata zewnętrznego oraz domagać się ich od innych ludzi.
Dopiero rozwinąwszy własne „ja”, zyskujemy samoświadomość i zdolność do autorefleksji, które umożliwiają nam obserwację samych siebie oraz monitorowanie tego, jak nasze zachowania oddziałują na innych ludzi. Bez poczucia własnego „ja” rozbudzanego w dzieciństwie ludzie nie są zdolni do autorefleksji, dlatego nie mają szans na to, by psychicznie się rozwijać i zmieniać. Wówczas pozostaje im obwinianie innych i oczekiwanie od nich, że to oni się zmienią”.

„Dostrzeganie powiązań pomiędzy następującymi po sobie wydarzeniami w życiu jest niezbędne do zrozumienia, na czym polegają relacje pomiędzy przyczyną a skutkiem. Osoby niedojrzałe emocjonalnie żyją jednak bieżącymi momentami emocjonalnymi, dlatego mogą nie mieć świadomości istnienia ciągów przyczynowo-skutkowych w czasie. Zamiast postrzegać rzeczywistość jak oś czasu, doświadczają wydarzeń jak pojedynczych błysków niepowiązanych ze sobą. Z tego powodu trudno im przewidywać przyszłe wydarzenia albo uczyć się na błędach. Ignorowanie sekwencyjnej rzeczywistości czasu pozwala im mówić i robić zupełnie zadziwiające rzeczy: nie odczuwają potrzeby zachowania logicznej konsekwencji względem swoich wcześniejszych wypowiedzi czy działań. Na przykład mogą nie zdawać sobie sprawy, że swoim niedawnym zachowaniem zrazili kogoś do siebie. Nie potrafią zrozumieć, dlaczego ich stosunki z tą osobą nie wracają do normalności, gdy oni sami są już gotowi na wznowienie interakcji.
Zamiast analizować swoje błędy, myślą: Tamto było wtedy; to jest teraz. Są znani ze swojej filozofii „zostawiania tego, co było, za sobą” oraz innych form niewyciągania lekcji z przeszłych zdarzeń. Nie łączą kropek, by zobaczyć całościowy obraz przedstawiający trajektorię własnego życia, dlatego nie widzą, że powtarzają swoje błędy z przeszłości i nie potrafią się skierować ku innej przyszłości”.

„Gdy czytasz o rodzicielskiej niedojrzałości emocjonalnej, możesz zacząć zastanawiać się, czy sam nie bywasz czasami niedojrzałym emocjonalnie rodzicem dla swojego dziecka. Wydaje się to zrozumiałe, ponieważ każdy z nas czasem czuje się niezainteresowany, nadmiernie zajęty, zazdrosny, wzburzony czy niekonsekwentny. Różnica polega na tym, że u osób zaangażowanych emocjonalnie są to stany przejściowe, które nie zakłócają ich zdolności do tworzenia relacji”.

Oj, oj...
Spodziewałem się bezpośredniej kontynuacji „Dorosłych dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców”, jak sam blurb wskazuje. Myślałem, że w drugiej części ciężar z teorii zostanie przeniesiony na praktykę. Niestety „Jak wyzwolić się…” sprawia wrażenie, jakby szła nieco obok poprzedniczki. Jest zdecydowanie mniej zniuansowana, w sporych partiach wręcz jednostronna....

Bardzo dobra kontynuacja książki o niedojrzałych emocjonalnie rodzicach. Odejmuję 2 gwiazdki za to, że początkowo książka jest w dużej mierze powtórzeniem treści przedstawionych w I części książki, przez co "wieje nudą". Na szczęście po przebrnięciu powtórek, rozpoczynają się bardzo ważne treści. Po tym jak w I części, autorka ukazuje z czego wynika niedojrzałość emocjonalna, rozkłada osobowość ludzi charakteryzujących się tą cechą na czynniki pierwsze; w II części przedstawia jak radzić sobie z takimi osobami. W przystępny sposób ukazuje zarówno teorię, przykłady z życia jej pacjentów, jak i konkretne propozycje radzenia sobie z niedojrzałymi emocjonalnie osobami. Po lekturze pozostaje do przemyślenia wiele ważnych treści, które warto wdrożyć w życie z niedojrzałymi emocjonalnie osobami. Książka warta polecenia każdemu, nie tylko dzieciom niedojrzałych rodziców, ponieważ takie osoby są wśród nas również w pracy, w szkole, na ulicy i warto wiedzieć, jak z nimi postępować, by jednocześnie nie tracić własnego zdrowia psychicznego.

Bardzo dobra kontynuacja książki o niedojrzałych emocjonalnie rodzicach. Odejmuję 2 gwiazdki za to, że początkowo książka jest w dużej mierze powtórzeniem treści przedstawionych w I części książki, przez co "wieje nudą". Na szczęście po przebrnięciu powtórek, rozpoczynają się bardzo ważne treści. Po tym jak w I części, autorka ukazuje z czego wynika niedojrzałość...

Nie wystawiam oceny z tego względu, że ostatecznie mnie problem nie dotyczy, ale z pewnością wiele osób odnajdzie odpowiedzi na swoje pytania sięgając po tę pozycję.

Nie wystawiam oceny z tego względu, że ostatecznie mnie problem nie dotyczy, ale z pewnością wiele osób odnajdzie odpowiedzi na swoje pytania sięgając po tę pozycję.

Doskonała książka, będąca świetnym uzupełnieniem terapii lub pierwszym momentem, by w ogóle wziąć pod uwagę takie rozwiązanie. W niektórych przypadkach sama lektura i korzystanie ze wskazówek zawartych w książce może okazać się wystarczającą formą pomocy.

Doskonała książka, będąca świetnym uzupełnieniem terapii lub pierwszym momentem, by w ogóle wziąć pod uwagę takie rozwiązanie. W niektórych przypadkach sama lektura i korzystanie ze wskazówek zawartych w książce może okazać się wystarczającą formą pomocy.

Bardzo dobra książka, jedna z nielicznych które widziałem z tak praktycznymi wskazówkami i dająca wsparcie prawie niczym terapia. Mi pomogła niesamowicie w trudnej relacji z rodzicami.

Bardzo dobra książka, jedna z nielicznych które widziałem z tak praktycznymi wskazówkami i dająca wsparcie prawie niczym terapia. Mi pomogła niesamowicie w trudnej relacji z rodzicami.