Oczywista, przegadana, rozcieńczona w treści, co sprawia, że staje się wybitnie nudna. Zero konkretów, metafory mocno rozmyte.

Oczywista, przegadana, rozcieńczona w treści, co sprawia, że staje się wybitnie nudna. Zero konkretów, metafory mocno rozmyte.

Trzecia książka Lindsay C. Gibson traktująca o niedojrzałych emocjonalnie rodzicach i ich dzieciach – tutaj jest zdecydowanie więcej o dzieciach, książka nastawiona jest na samorozwój i dojrzewanie emocjonalne. Ja czytałam je po kolei i myślę, że tak jest lepiej, jeśli chce się podejść do tematu poważnie.

Jak sama autorka pisze, pozycja ta jest zbiorem refleksji, króciutkich, najczęściej 3-stronicowych a'la felietonów, z których dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców mogą dowiedzieć się rzeczy, których tacy rodzice nie przekazali oraz próbować zmienić lub chociaż zdobyć świadomość o rzeczach, których zostały nauczone błędnie. Są to pewne prawdy i naturze świata, stosunków międzyludzkich i pojedynczego człowieka, które pomagają nakierować się na lepsze postawy i myślenie o wielu sprawach.

Myślę, że ta książka jest po prostu mądra i jakieś 95% ludzi może skorzystać na jej przeczytaniu, bo prawie nikt nie miał do końca zdrowych rodziców.

Trzecia książka Lindsay C. Gibson traktująca o niedojrzałych emocjonalnie rodzicach i ich dzieciach – tutaj jest zdecydowanie więcej o dzieciach, książka nastawiona jest na samorozwój i dojrzewanie emocjonalne. Ja czytałam je po kolei i myślę, że tak jest lepiej, jeśli chce się podejść do tematu poważnie.

Jak sama autorka pisze, pozycja ta jest zbiorem refleksji,...

Straty z dzieciństwa.

Jeśli dorosły człowiek nie potrafi poprawnie nawiązywać relacji, bywa wycofany i najczęściej deprecjonuje sam siebie oraz neguje własne potrzeby i uczucia, to zazwyczaj coś jest w przypadku takiego człowieka nie w porządku. Istnieje spora szansa na to, że obecne w jego życiu na co dzień deficyty mają swoje źródło w dzieciństwie oraz w sposobie wychowania, który był uskuteczniany przez rodziców borykających się z ich własnymi problemami. Na przykład z niedojrzałością emocjonalną. W jaki sposób tak wychowane dziecko, będące obecnie dorosłym, może nadrobić braki emocjonalne wynikające ze sposobu wychowania przez niedojrzałych emocjonalnie rodziców? Tego dowiemy się z książki Lindsay C. Gibson.

Zacząć wypada od tego, czym jest i czym może się objawiać niedojrzałość emocjonalna oraz jakie mogą być jej skutki dla dziecka, które doświadcza braków wychowawczych (rzutujących w fatalny sposób na dorosłe życie). Przyczyn i negatywnych reperkusji może być tutaj wiele, jednak można je sprowadzić do kilku uniwersalnych mianowników.

Dzięki książce dowiemy się, że z reguły jest tak, iż rodzice niedojrzali emocjonalnie oczekują, że to właśnie ich osobę dziecko będzie stawiało na pierwszym miejscu. Nie dbają o zaspokojenie dziecięcych potrzeb, ignorują jego uczucia, nie szanują jego granic. Dzieci takich rodziców wyrastają na ludzi wycofanych, których przepełniają wstyd, gniew i lęk. Na ludzi, którzy nie mają dostępu do swojej intuicji i do swoich emocji, szukają aprobaty zamiast prawdziwej relacji i zawsze stawiają siebie na ostatnim miejscu.

Pozycja autorstwa Gibson skupia się przede wszystkim na dorosłych, którzy niegdyś byli źle wychowywanymi dziećmi. Być może słowo "źle" nie jest do końca adekwatne (wszak z całą pewnością rodzice wychowujący niegdyś dziecko nie chcieli źle, popełnili jednak poważne błędy),jednak, jako uproszczenie, jest jak najbardziej na miejscu. Podstawowym efektem "złego" wychowania (przez niedojrzałych emocjonalnie rodziców) jest bowiem to, że niegdysiejsze dziecko, a dziś dorosły, tłumi własne potrzeby, emocje, odczucia i najczęściej stawia innych wyżej od siebie, żyjąc w przekonaniu, że tak musi być. W końcu tak zawsze w życiu tego dziecka (a dziś dorosłego) było - kiedyś w centrum jego życia stawiane było nie ono same, lecz jego rodzic, więc dziś, czerpiąc z doświadczeń dzieciństwa, taki dorosły stawia w centrum znów nie siebie, a inne osoby.

Skutkiem jest to, że neguje się własne potrzeby, stale przesuwa się własne granice (na rzecz innych),ulega się presji otoczenia, obniża się stale poczucie własnej wartości. Konsekwencją mogą być częste okresy poczucia smutku, wstydu, gniewu i przeświadczenie, że nie warto mieć swojego zdania. Poczucie, że artykułowanie własnych potrzeb to egoizm, który nie powinien mieć miejsca. To niesamowicie smutna perspektywa...

Możliwe jest jednak inne podejście do życia – takie, które pozwala umiejętnie troszczyć się o siebie w każdej sytuacji. Dbanie o siebie nie oznacza egoizmu, lecz szanowanie siebie i życie zgodnie ze swoim wewnętrznym głosem. Czas postawić na pierwszym miejscu siebie, bo zdecydowanie na to zasługujesz! - taki przekaz kieruje do odbiorców Lindsay C. Gibson. I przekonuje, że wdrożenie w życie tych nowych, zdrowych zasad, jest możliwe.

Nie będzie to oczywiście łatwe. Dzieło "przedarcia się" we własnej głowie przez toksyczne przeinaczenia emocjonalne z okresu dzieciństwa to żmudna praca, która wymaga cierpliwości i systematyczności. Nie jest ona także łatwa, łączy się z nią bowiem trudny bagaż emocjonalny, który od lat towarzyszy człowiekowi niczym betonowy balast dźwigany we własnej głowie.

Gibson pokazuje jednak, że można z tego wszystkiego wyjść. Podstawa to odbudowanie własnej wartości i postawienie na własne potrzeby, emocje, odczucia i na własne zdanie, które nie mogą być dłużej negowane i spychane na drugi plan. Jeśli to się uda, to cała reszta będzie czymś, co uda się wypracować.

Deficyty emocjonalne z czasów dzieciństwa to trudny temat i fakt pojawienia się na rynku kolejnej dotyczącej go książki może jedynie cieszyć. Takie tematy trzeba przepracowywać, a później naprawiać szkody i budować na gruzach coś dobrego - inaczej nie uda się nie tylko zaznać w życiu szczęścia, ale także nie sposób będzie właściwie funkcjonować. Książka Gibson może być dla wielu pierwszym krokiem ku czemuś lepszemu i jako taka pozycja ma naprawdę wielką (i to nie tylko książkową) wartość.

Polecam!

Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne - dziękuję.

#wychowaniprzezniedojrzalychemocjonalnierodzicow #lindsaycgibson #emocje #deficytemocjonalny #niedojrzaloscemocjonalna #gwp #gdańskiewydawnictwopsychologiczne #cosnapolce #bookstagram #bookreview #czytamksiazki #recommendedbooks #bookstagrampolska

https://cosnapolce.blogspot.com/2023/01/wychowani-przez-niedojrzaych.html

Straty z dzieciństwa.

Jeśli dorosły człowiek nie potrafi poprawnie nawiązywać relacji, bywa wycofany i najczęściej deprecjonuje sam siebie oraz neguje własne potrzeby i uczucia, to zazwyczaj coś jest w przypadku takiego człowieka nie w porządku. Istnieje spora szansa na to, że obecne w jego życiu na co dzień deficyty mają swoje źródło w dzieciństwie oraz w sposobie...

Dojrzałość emocjonalna to umiejętność rozpoznawania, wyrażania i kontrolowania własnych emocji, przy jednoczesnej zdolności do empatii i reagowania na emocje innych.




Dojrzałość emocjonalna i inteligencja emocjonalna obejmują samoświadomość, empatię i samoregulację emocjonalną, a także świadomą komunikację, współpracę, kreatywne rozwiązywanie problemów i skuteczne rozwiązywanie konfliktów. Posiadanie rodzica, który jest niedojrzały emocjonalnie, może być bardzo frustrujące i powodować kwestionowanie poczucia własnej wartości i postrzegania rzeczywistości. Według psychologa klinicznego, Lindsay C. Gibson, istnieją cztery typy niedojrzałych emocjonalnie rodziców: zmotywowany rodzic, rodzic bierny, rodzic emocjonalny oraz odrzucający rodzic. Bardzo jasno opisuje je w książce „Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców". Następnie wyjaśnia, jak dorosłe dzieci manifestują skutki tego rodzicielstwa.


Chociaż na różne sposoby wywołują u swoich dzieci poczucie niepewności, wszyscy niedojrzali emocjonalnie rodzice mają ograniczoną empatię, zawodne wsparcie emocjonalne i brak wrażliwości. Ich niekonsekwentne zachowanie nie wzbudza w ich dzieciach zaufania ani bezpieczeństwa. Ważne jest, aby zidentyfikować oznaki i symptomy niedojrzałości emocjonalnej, aby móc je rozpoznać i zobaczyć wpływ, jaki miały na dziecko. Ważne jest również opracowanie strategii radzenia sobie, aby zachować dobre samopoczucie psychiczne i spokój oraz skutecznie radzić sobie z różnymi konfliktami w życiu.


Autorka oferuje swoje doświadczenie i badania jako psycholog kliniczny, aby pomóc już dorosłym dzieciom; a celem nie jest zmiana rodziców, ale odnalezienie przez dorosłe dzieci wolności i uzdrowienia. Gibson prezentuje dobrą równowagę między analizowaniem przeszłości i patrzeniem w przyszłość, w tym historiami z życia wziętymi i ćwiczeniami, które przekształcają wiedzę teoretyczną w osobiste i praktyczne przeżycia.


„Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców” ten niezbędny przewodnik zawierający codzienne wskazówki i narzędzia, które pomogą czytelnikowi leczyć niewidzialne rany spowodowane dorastaniem z niedojrzałymi rodzicami. Czytelnicy dowiedzą się, jak pielęgnować samopoznanie, jak zaufać swoim emocjom i przestać stawiać potrzeby innych ponad własne, aby móc poprawić swoje relacje i zbudować pewność siebie w radzeniu sobie z wyzwaniami życiowymi.


Praca dr Gibsona jest dokładnie zbadana, przejrzysta i pełna pomocnych przykładów i praktycznych wskazówek. Pomaga czytelnikowi pogodzić się i zaakceptować to, co może być emocjonalnie niesatysfakcjonującą relacją z rodzicami. Opisuje, jak poprawić dynamikę relacji. Daje wskazówki, jak rozpoznawać, identyfikować i reagować na interakcje z rodzicami w sposób, który daje największą wolność emocjonalną.


Ta książka może być źródłem uzdrowienia dla dorosłych dzieci, których rodzice byli niedostępni — szczególnie dla młodych dorosłych. Jest również badawcza dla psychologów, terapeutów, przyjaciół i każdego, kto pracuje, troszczy się i wspiera ludzi opisanych w tej książce. Zawodowe doświadczenie autorki pozwala jej przewidywać ludzkie emocje i powściągliwość – i delikatnie zachęcać ich do działania. Jest to również bardzo dobra książka dla każdego, kto ma rodziców, którzy mogą wydawać się powściągliwi, chłodni lub zdystansowani, albo tacy, którzy mogą wydawać się egocentryczni lub narcystyczni.


Książka ostatecznie pokazuje, jak nawiązać z rodzicami taki rodzaj relacji, jakiego zawsze pragnęliśmy; taki, w którym w końcu będziemy czuć się swobodnie, przebywając w ich towarzystwie. Największym dowodem na jakikolwiek wysiłek samorealizacji jest to, że pozostajemy w kontakcie ze sobą bez względu na to, w co ktoś inny próbuje nas wciągnąć.

Dojrzałość emocjonalna to umiejętność rozpoznawania, wyrażania i kontrolowania własnych emocji, przy jednoczesnej zdolności do empatii i reagowania na emocje innych.




Dojrzałość emocjonalna i inteligencja emocjonalna obejmują samoświadomość, empatię i samoregulację emocjonalną, a także świadomą komunikację, współpracę, kreatywne rozwiązywanie problemów i skuteczne...