Virginia Woolf, poza powieściami wpisujących się do modernizmu, pozostawiła po sobie dzienniki, które pisała od 1915 roku do swojej samobójczej śmierci w 1941 roku. Co w nim możemy znaleźć?
Na pewno opisy dnia codziennego pisarki, spotkania z przyjaciółmi, i wzmianki o pracy nad poszczególnymi książkami oraz kłótniach ze służącą. Jednak dla mnie istotna jest zmiana atmosfery towarzysząca prowadzeniu dziennika.
Pierwsze zeszyty Virginia Woolf zaczęła zapisywać tuż po przebytej chorobie i ich charakter wydaje się optymistyczny, pełen nadziei na przyszłość. Im dalej, tym coraz bardziej widzimy, jak ewoluuje charakter pisarki - z radosnej, pełnej życia kobiety staje się osobą, która nie widzi sensu swojej pracy i ma pełną świadomość, że pogrąża się w chorobie psychicznej, ale stara się żyć tak, jak inni.
Przez to rozumiem tytuł 'Chwile wolności' jako moment (godzinka lub dwie), kiedy Virginia znajduję dla siebie czas, aby odpocząć od przyjęć, pisania, korekty i zapisać to, co naprawdę widnieje pod maską popularnej autorki oraz feministki.
Virginia Woolf ukazała mi się jako normalna kobieta, mająca swoje pasje, marzenia, obawy, ale też jej dzienniki są idealnym obrazem jej choroby, czasem sprytnie ukrywanej pod 'bolącą głową' oraz życia grupy Bloomsbury, do której zaliczali się m.in. E.M. Forster czy siostra pisarki, Vanessa Bell.
Osobiście polecam lekturę tej książki, ale od razu zaznaczam, że nie wszyscy mogą przebrnąć przez te siedemset stron - czasem o niczym, czasem o czymś ważnym (I i II wojna światowa) albo o tym co Virginia myśli. Przecież o to chodzi w prowadzeniu dziennika, nieprawdaż?

Virginia Woolf, poza powieściami wpisujących się do modernizmu, pozostawiła po sobie dzienniki, które pisała od 1915 roku do swojej samobójczej śmierci w 1941 roku. Co w nim możemy znaleźć?
Na pewno opisy dnia codziennego pisarki, spotkania z przyjaciółmi, i wzmianki o pracy nad poszczególnymi książkami oraz kłótniach ze służącą. Jednak dla mnie istotna jest zmiana...