jest trochę dłużyzn, ale mimo wszystko mnóstwo wspaniałego

jest trochę dłużyzn, ale mimo wszystko mnóstwo wspaniałego

dziwne. spodziewałam się więcej, jako wielbicielka w równym stopniu Woolf i dzienników. dla porównania, Plath w swoich dziennikach jest dużo ciekawsza i mam wrażenie że prawdziwsza.

dziwne. spodziewałam się więcej, jako wielbicielka w równym stopniu Woolf i dzienników. dla porównania, Plath w swoich dziennikach jest dużo ciekawsza i mam wrażenie że prawdziwsza.

Moja ulubiona pisarka. Wspaniała książka. Piękny styl. Pasjonujące życie artystki gwarantuje, że jej dziennik spisywany w "chwilach wolności" od innych zajęć jest wspaniałą i wciągającą lekturą.
Poznajemy proces twórczy Virginii. Każdy rok to proces powstawania kolejnej wspaniałej książki. Do tego dochodzą obowiązki towarzyskie. Virginia jest Brytyjką, więc obowiązkowo często bywa na herbatkach, kolacjach, przyjęciach, publicznych wykładach i wspólnych wypadach na wieś albo na oglądanie zaćmienia. Przez dziennik przewijają się największe nazwiska Jej epoki: T.S. Elliot, Ruth Draper, H. G. Wells, Maynard Keynes, Robert Graves,Lytton Strachey, Dora Carrington, artyści stylu Omegi itd. itp.
Jest o rosnących nakładach i sukcesie finansowym, kolejnych domach i wyjazdach na kontynent.
Jest też o XX wieku: wojny, pacyfizm, Komunizm, feminizm, emancypacja, toalety w domach, gramofon, telefon, samochód, radio, artyści=ikony LGBT.
Jest o nawracających depresjach i fascynacji ukochanymi kobietami.
Wszystko napisane wspaniałym językiem, szczerze i w świetnym stylu.

Moja ulubiona pisarka. Wspaniała książka. Piękny styl. Pasjonujące życie artystki gwarantuje, że jej dziennik spisywany w "chwilach wolności" od innych zajęć jest wspaniałą i wciągającą lekturą.
Poznajemy proces twórczy Virginii. Każdy rok to proces powstawania kolejnej wspaniałej książki. Do tego dochodzą obowiązki towarzyskie. Virginia jest Brytyjką, więc obowiązkowo...

Doszłam do około 200 strony - z trudem. Z opisu wynikało, ze książka dobra dla osób nieznających twórczości pani Woolf. I okrojona do maksimum możliwości, jak przyznaje redaktorka - ucięła 4/5 i wydaje mi się, ze z najciekawszych fragmentów. Dziennik składa się głównie z krótkich opisów znajomych i niewiele mówiących mi faktów. Styl pisania jest bardzo przyjemny ale zawartość wydawała mi się po prostu nudna. Wolałabym przeczytać więcej opisów życia podczas wojny czy anegdotek z życia pani Woolf albo opisów znajomych - informacje typu "byłam na przyjęciu spotkałam się z x i y" nie wydaja mi się zbyt pociągające. Dawno się tak nie zawiodłam. Do dzienników postaram się wrócić - ale na pewno nie w okrojonej wersji.

Doszłam do około 200 strony - z trudem. Z opisu wynikało, ze książka dobra dla osób nieznających twórczości pani Woolf. I okrojona do maksimum możliwości, jak przyznaje redaktorka - ucięła 4/5 i wydaje mi się, ze z najciekawszych fragmentów. Dziennik składa się głównie z krótkich opisów znajomych i niewiele mówiących mi faktów. Styl pisania jest bardzo przyjemny ale...

Cudowna rzecz, ale jakże nużąca, jak wyczerpująca!

Cudowna rzecz, ale jakże nużąca, jak wyczerpująca!

Spedziłam z Virginią i jej Dziennikami 2 tygodnie, co jak na mnie jest bardzo długo. To jej materialistyczne podejście do życia zaskoczyło mnie. Po co było jej to szarpanie? Drugą zaskakującą rzeczą było to, że jednak była bardzo mało asertywna i ciągle obracała się wśród ludzi, z którymi nie miała ochoty przebywać, a nie umiała odmówić. Czuć było jej zmęczenie. Poza tym odczuwała permamentny brak czegoś, pustkę w środku, poczucie bezsensowności, jakby brakowało jej wiary (w Boga?). Myślę, że to mogłoby być to.

Spedziłam z Virginią i jej Dziennikami 2 tygodnie, co jak na mnie jest bardzo długo. To jej materialistyczne podejście do życia zaskoczyło mnie. Po co było jej to szarpanie? Drugą zaskakującą rzeczą było to, że jednak była bardzo mało asertywna i ciągle obracała się wśród ludzi, z którymi nie miała ochoty przebywać, a nie umiała odmówić. Czuć było jej zmęczenie. Poza tym...

http://zatytulowany.blogspot.com/2014/01/virginia-woolf-chwile-wolnosci-dziennik.html

http://zatytulowany.blogspot.com/2014/01/virginia-woolf-chwile-wolnosci-dziennik.html

dzienniki Virginii to dzieło monumentalne, przez które najlepiej przebrnąć fragmentami, z przerwami, tak by delektować się ich treścią. warto po nie siegnąć, bo przybliżają osobowość Virginii - często zaskakująco zwyczajnej, jeszcze częściej - błyskotliwej i uważnej. obrazują powolne krystalizowanie się własnego stylu pisarki, jej dojrzewanie twórcze, pojawianie się konkretnych pomysłów na kolejne powieści. dzięki nim chociażby chronologia powstawania następujących po sobie dzieł wydaje się zrozumiała, bo obserwujemy przyczyny, dla których Virginia sięgała po różne formy. sporo tu też życia XX-wiecznej Anglii - spotkań z pisarzami, twórcami, wykładowcami. śledzenie pierwszych reakcji na lekturę Joyce'a czy rozmowy z T.S. Eliota to dodatkowa gratka. dziennik umożliwia zaobserwowanie siatki rozległych kontaktów towarzyskich, a niektóre znajomości były doprawdy imponujące, choć wcale nie zaskakujące - w końcu Virginia była bez wątpienia jedną z najważniejszych pisarek swego czasu.

lektura obowiązkowa dla wszystkich miłośników twórczości pisarki!

dzienniki Virginii to dzieło monumentalne, przez które najlepiej przebrnąć fragmentami, z przerwami, tak by delektować się ich treścią. warto po nie siegnąć, bo przybliżają osobowość Virginii - często zaskakująco zwyczajnej, jeszcze częściej - błyskotliwej i uważnej. obrazują powolne krystalizowanie się własnego stylu pisarki, jej dojrzewanie twórcze, pojawianie się...

Lektura obowiązkowa dla fanów autorki. Oprócz kulis powstawania kolejnych powieści, opisy przyrody, ludzi, otoczenia.

Lektura obowiązkowa dla fanów autorki. Oprócz kulis powstawania kolejnych powieści, opisy przyrody, ludzi, otoczenia.

Virginia Woolf, poza powieściami wpisujących się do modernizmu, pozostawiła po sobie dzienniki, które pisała od 1915 roku do swojej samobójczej śmierci w 1941 roku. Co w nim możemy znaleźć?
Na pewno opisy dnia codziennego pisarki, spotkania z przyjaciółmi, i wzmianki o pracy nad poszczególnymi książkami oraz kłótniach ze służącą. Jednak dla mnie istotna jest zmiana atmosfery towarzysząca prowadzeniu dziennika.
Pierwsze zeszyty Virginia Woolf zaczęła zapisywać tuż po przebytej chorobie i ich charakter wydaje się optymistyczny, pełen nadziei na przyszłość. Im dalej, tym coraz bardziej widzimy, jak ewoluuje charakter pisarki - z radosnej, pełnej życia kobiety staje się osobą, która nie widzi sensu swojej pracy i ma pełną świadomość, że pogrąża się w chorobie psychicznej, ale stara się żyć tak, jak inni.
Przez to rozumiem tytuł 'Chwile wolności' jako moment (godzinka lub dwie),kiedy Virginia znajduję dla siebie czas, aby odpocząć od przyjęć, pisania, korekty i zapisać to, co naprawdę widnieje pod maską popularnej autorki oraz feministki.
Virginia Woolf ukazała mi się jako normalna kobieta, mająca swoje pasje, marzenia, obawy, ale też jej dzienniki są idealnym obrazem jej choroby, czasem sprytnie ukrywanej pod 'bolącą głową' oraz życia grupy Bloomsbury, do której zaliczali się m.in. E.M. Forster czy siostra pisarki, Vanessa Bell.
Osobiście polecam lekturę tej książki, ale od razu zaznaczam, że nie wszyscy mogą przebrnąć przez te siedemset stron - czasem o niczym, czasem o czymś ważnym (I i II wojna światowa) albo o tym co Virginia myśli. Przecież o to chodzi w prowadzeniu dziennika, nieprawdaż?

Virginia Woolf, poza powieściami wpisujących się do modernizmu, pozostawiła po sobie dzienniki, które pisała od 1915 roku do swojej samobójczej śmierci w 1941 roku. Co w nim możemy znaleźć?
Na pewno opisy dnia codziennego pisarki, spotkania z przyjaciółmi, i wzmianki o pracy nad poszczególnymi książkami oraz kłótniach ze służącą. Jednak dla mnie istotna jest zmiana...