Trochę za dużo lekkości a za mało konkretu. Ale milło się czytało.

Trochę za dużo lekkości a za mało konkretu. Ale milło się czytało.

Potwierdzam inne opinie - żart z małpami nadal pojawia się często jednak mnie trochę śmieszy, do tego jestem w stanie rozumieć dlaczego Skippi go używa.

Co do fabuły to rzeczywiście, dużo podróży, ekspedycja na obcej planecie i trochę walk. Razi mnie jednak ilość niesamowitych pomysłów na jakie wpadał Joe, a nie wpadła prastara superpotężna sztuczna inteligencja. Trochę tego za dużo, żeby wyglądało wiarygodnie. Wydaje mi się, że SI też się uczy, więc na logikę, na podstawie pomysłów ludzi powinna rozwinąć swoje zdolności nieszablonowego myślenia. Ta ułomność Skippiego w tym tomie najbardziej mi przeszkadzała.

Potwierdzam inne opinie - żart z małpami nadal pojawia się często jednak mnie trochę śmieszy, do tego jestem w stanie rozumieć dlaczego Skippi go używa.

Co do fabuły to rzeczywiście, dużo podróży, ekspedycja na obcej planecie i trochę walk. Razi mnie jednak ilość niesamowitych pomysłów na jakie wpadał Joe, a nie wpadła prastara superpotężna sztuczna inteligencja. Trochę...

Generalnie więcej tego samego co w pierwszym tomie. Trochę więcej podróżowania, ale główny wątek niewiele ruszony...

Generalnie więcej tego samego co w pierwszym tomie. Trochę więcej podróżowania, ale główny wątek niewiele ruszony...

Jeden z lepszych cyklów s-f typu space-opera jakie "czytałem". Autor ma mnóstwo pomysłów i to zwykle zaskakujących. Książka nabiera dodatkowego poziomu od chwili, gdy pojawia się pewna SI. Dużo dobrego humoru i świetnego sarkazmu. Ponieważ książkę odsłuchałem, to mogę powiedzieć, że interpretacja Wojtka Masiaka jest REWELACYJNA. Dzięki niemu książka nabrała dodatkowej wartości.

Jeden z lepszych cyklów s-f typu space-opera jakie "czytałem". Autor ma mnóstwo pomysłów i to zwykle zaskakujących. Książka nabiera dodatkowego poziomu od chwili, gdy pojawia się pewna SI. Dużo dobrego humoru i świetnego sarkazmu. Ponieważ książkę odsłuchałem, to mogę powiedzieć, że interpretacja Wojtka Masiaka jest REWELACYJNA. Dzięki niemu książka nabrała dodatkowej...

Wbrew pozorom ciesze się, że sięgnąłem po 2 tom powieści Craiga Alansona, który obala tezę: sztuczna inteligencja jest lepsza od naturalnej głupoty. Z lektury wynika, że nie jest.
Natomiast autor książek, porywający się na umieszczenie w swojej powieści  prastarej, sztucznej inteligencji o ogromnych możliwościach, może się okazać sztucznie inteligentnym pisarzem. Sztuczna inteligencja pradawnych, będąca głupsza nie tylko od ludzi występujących w historii ale także, a może przede wszystkim, głupsza niż większość czytelników, to się w pale nie mieści, co sie dzisiaj wydaje. Nie dziwię się, że nagle "Prastarzy" zniknęli skoro ich szczytowym osiągnięciem był Skippy - zabiła ich własna głupota! "- Eeee, nie dasz rady zagrać w bilard czarnymi dziurami..... - Ja nie dam rady?! Potrzymaj mi piwo!" - Tak to mogło mniej więcej wyglądać.
Ale wracając do meritum: toż autorowi, pewnie zaślepionemu własną megalomanią, nie chciało się nawet poszukać synonimów słów: małpa, neandertalczyk, człowiek pierwotny, ameba, prymityw, koczkodan, bakteria, matoł, kretyn, debil, idiota, a istnieje tyle pięknych porównań w internecie który w całości skopiował Skippy do własnej pamięci! I stać go jedynie na w kółko powtarzane jedne i te same porównania z przeogromnego spektrum potencjalnych możliwości? Zaprawdę powiadam Ci autorze: jesteś tak inteligentny jak biennale subtelnych transformatorów!

Kolejne części sobie daruję i nieustanne aluzje z bananami których autor zapewne jest miłośnikiem ;-)

Wbrew pozorom ciesze się, że sięgnąłem po 2 tom powieści Craiga Alansona, który obala tezę: sztuczna inteligencja jest lepsza od naturalnej głupoty. Z lektury wynika, że nie jest.
Natomiast autor książek, porywający się na umieszczenie w swojej powieści  prastarej, sztucznej inteligencji o ogromnych możliwościach, może się okazać sztucznie inteligentnym pisarzem. Sztuczna...

Sięgając po kontynuację Dnia Kolumba obawiałem się wtórności charakterystycznej dla serii tego gatunku. Nic bardziej mylnego. Przede wszystkim jest śmieszniej, zwłaszcza w kontekście kolejnych upokorzeń pułkownika Bishopa. Do tego akcja prze do przodu od pierwszej strony i nie zatrzymuje się aż do ostatniej. Ale i tak największym plusem powieści jest Skippy i w zasadzie każda jego interakcja z ludźmi z załogi. Zdecydowanie polecam.

Sięgając po kontynuację Dnia Kolumba obawiałem się wtórności charakterystycznej dla serii tego gatunku. Nic bardziej mylnego. Przede wszystkim jest śmieszniej, zwłaszcza w kontekście kolejnych upokorzeń pułkownika Bishopa. Do tego akcja prze do przodu od pierwszej strony i nie zatrzymuje się aż do ostatniej. Ale i tak największym plusem powieści jest Skippy i w zasadzie...

Bardzo ciekawa kontynuacja przygód porucznika Bishopa i jego wesołej bandy piratów ze skippim na czele. Skippy dalej irytujący ale już jakby mniej. Niektóre żarty bardzo śmieszne, inne z kolei drażniące. Ale jeśli chceę z marszu czytać kolejną część znaczy że książka dobra.

Bardzo ciekawa kontynuacja przygód porucznika Bishopa i jego wesołej bandy piratów ze skippim na czele. Skippy dalej irytujący ale już jakby mniej. Niektóre żarty bardzo śmieszne, inne z kolei drażniące. Ale jeśli chceę z marszu czytać kolejną część znaczy że książka dobra.

Ponieważ pierwsza powieść z cyklu Expeditionary Force stworzonego przez amerykańskiego współczesnego pisarza i dramaturga Craiga Odella (znanego głównie pod pseudonimem Craig Alanson) i zatytułowana Dzień Kolumba przypadła mi do gustu, więc postanowiłem sięgnąć po i drugą odsłonę serii, czyli po SpecOps.

Niestety, ten tom już nie powala oryginalnością tak, jak poprzedni. To po prostu kontynuacja historii Joe Bishopa, amerykańskiego kaprala, jak się wydaje protagonisty całego cyklu Expeditionary Force. Mamy nowe przygody Bishopa i jego przyjaciół walczących z wrogimi kosmitami, ale co tu ukrywać – zarówno w ogólnej konstrukcji uniwersum Expeditionary Force, jak w innych aspektach, nie widać nie tylko żadnych zaskakujących, ale choćby nowych elementów, żadnego rozwoju. Nic nie ewoluuje w psychologii postaci, i tak mocno okrojonej, w kosmicznej polityce, po prostu nowe przygody w starym świecie. Przypomina mi to sequel młodzieżowej, czysto przygodowej powieści o piratach, a właściwie korsarzach, tyle że w konwencji space opera. Niestety język nie jest młodzieżowy.

SpecOps wydaje się tak schematyczny, bowiem jest jedynie kontynuacją w miarę oryginalnego pomysłu, który został już wyeksploatowany w Dniu Kolumba. Dotyczy to również dosłownego powielania nawet takich elementów jak rodzaj humoru. Ciągłe przekomarzanki dwóch głównych postaci, które mogły jeszcze śmieszyć za pierwszym razem, teraz sprawiają wrażenie zestawu tekstów serwowanych w komputerowych grach RPG przez sztuczną inteligencję. Ich poziom jest, delikatnie mówiąc, niezbyt wysoki. To już nie humor, lecz momentami prostackie prześmiewki, które coraz bardziej nużą, a nawet z czasem zaczynają denerwować. Styl tłumaczenia też nie zachwyca, momentami rażą ewidentne błędy stylistyczne. Całe szczęście, że aspekty military fiction trzymają poziom, choć nawet tutaj jest do czego się przyczepić. Momentami miałem wrażenie, że autor sam się znudził swoim dziełem i chciał je dociągnąć do końca po najmniejszej linii oporu licząc na to, że czytelnik nie będzie uważał. Żołnierze na porannej zaprawie walą biegiem 30km(sic!) a potem w akcji mają zadyszkę po kilkuset metrach. Zhakowanie satelity umożliwia w czasie rzeczywistym tworzyć filmy z niczego, by zastąpić prawdziwy przekaz, itd. itp... Kilka razy wyglądało, jakby pisarz siadając do stworzenia kolejnego rozdziału zapominał, co napisał podczas poprzedniej sesji. Bohater, który kierował już wcześniej pewnym szczególnym pojazdem, później wsiadając do niego stwierdza, że jeszcze nigdy go nie prowadził. Bzdury!!! W dodatku słuchałem audiobooka, więc siłą rzeczy wiele baboli mogło mi umknąć - w końcu jesteśmy w 80% wzrokowcami, a ja jestem wzrokowcem do kwadratu.

Reasumując, bo nie ma się nad czym rozwodzić - jeśli podobał Wam się Dzień Kolumba, to SpecOps też ujdzie, choć choćby do takiej space opery jak Ekspansja, to mu tak daleko, jak październikowi do maja. Całe szczęście, że Wojciech Masiak jako lektor trzyma poziom. Być może kiedyś zatęsknię za Bishopem oraz jego bandą kosmicznych piratów i sięgnę po trzeci tom, ale polecać tej serii już nie mam sumienia. Jest tyle dobrych, oryginalnych dzieł do wyboru...

recenzja pierwotnie opublikowana na blogu, dokąd zapraszam na wymianę wrażeń z lektury i nie tylko https://klub-aa.blogspot.com/2022/06/specops-craig-alanson.html

Ponieważ pierwsza powieść z cyklu Expeditionary Force stworzonego przez amerykańskiego współczesnego pisarza i dramaturga Craiga Odella (znanego głównie pod pseudonimem Craig Alanson) i zatytułowana Dzień Kolumba przypadła mi do gustu, więc postanowiłem sięgnąć po i drugą odsłonę serii, czyli po SpecOps.

Niestety, ten tom już nie powala oryginalnością tak, jak poprzedni....

Dobra kontynuacja Dnia Kolumba tegoż autora. Zdecydowanym atutem tej książki jest humor, a konkretnie dialogi pomiędzy głównym bohaterem a SI.

Dobra kontynuacja Dnia Kolumba tegoż autora. Zdecydowanym atutem tej książki jest humor, a konkretnie dialogi pomiędzy głównym bohaterem a SI.

Ciągle nie mogę przekonać się do tej puszki piwa.
Te dowcipy o małpach były zabawne na początku a potem .... W niektórych momentach to te absurdy naprawdę ganiają same za sobą

Ciągle nie mogę przekonać się do tej puszki piwa.
Te dowcipy o małpach były zabawne na początku a potem .... W niektórych momentach to te absurdy naprawdę ganiają same za sobą