Szkoda czasu na lekturę - przeczytałem na fali fascynacji Krajem Basków po wspaniałej postaci "Patria" (i bardzo dobrym serialu będącym jej ekranizacją). Książka jest bardzo chaotyczna, często mało interesująca, a na dodatek razi przekonanie autorki, że bez znajomości języka baskijskiego nie warto nawet próbować zrozumieć Basków.

Szkoda czasu na lekturę - przeczytałem na fali fascynacji Krajem Basków po wspaniałej postaci "Patria" (i bardzo dobrym serialu będącym jej ekranizacją). Książka jest bardzo chaotyczna, często mało interesująca, a na dodatek razi przekonanie autorki, że bez znajomości języka baskijskiego nie warto nawet próbować zrozumieć Basków.

Bardzo ciekawy początek poznawania obyczajowości Kraju Baskow. Polecam.

Bardzo ciekawy początek poznawania obyczajowości Kraju Baskow. Polecam.

Gdyby oceniać tylko warstwę jakości opisywanych historii - może ocena byłaby nieco lepsza, ale książkę zabija wiele nietłumaczonych wtrąceń baskijskich powiedzeń, których po pierwsze jest za dużo, a po drugie nawet nie wiadomo, jak je czytać. Druga rzecz - to często brak dogłębnego wyjaśnienia poruszanych wątków i jak dla mnie - brak chronologii poruszanych tematów, częste powtórzenia wcześniej poruszanych kwestii. Spodziewałem się czegoś lepszego.

Gdyby oceniać tylko warstwę jakości opisywanych historii - może ocena byłaby nieco lepsza, ale książkę zabija wiele nietłumaczonych wtrąceń baskijskich powiedzeń, których po pierwsze jest za dużo, a po drugie nawet nie wiadomo, jak je czytać. Druga rzecz - to często brak dogłębnego wyjaśnienia poruszanych wątków i jak dla mnie - brak chronologii poruszanych tematów, częste...

o Baskonii wiele się z tej książki nie można dowiedzieć, bo pisana jest przez panią zamroczoną swoją miłością do Basków. Sporo bzdur kompromitujących autorkę jako naukowca-antropologa od Baskonii (np. o terminie Euskalerria, który jakoby wymyślono na pohybel Euzkadi; faktycznie było raczej odwrotnie). Niektóre akapity kompromitują autorkę po prostu jako człowieka (np. gdy nie może zdecydować się, czy współczuć z mordercami z ETA czy raczej z ich ofiarami). Polecam natomiast książkę tym, którzy interesują się wygibasami współczesnej poprawności politycznej. Wiadomo: nacjonalizm jest zły. A tutaj mamy bojową panią od postępu (vide jej wrażliwość na prawa wegan, LGBT oraz imigrantów w Baskonii),która pisze wielki pean na temat nacjonalizmu. Jak to możliwe? No właśnie, kto chce się dowiedzieć, niech kupi. Pozostałym serdeczne odradzam.

o Baskonii wiele się z tej książki nie można dowiedzieć, bo pisana jest przez panią zamroczoną swoją miłością do Basków. Sporo bzdur kompromitujących autorkę jako naukowca-antropologa od Baskonii (np. o terminie Euskalerria, który jakoby wymyślono na pohybel Euzkadi; faktycznie było raczej odwrotnie). Niektóre akapity kompromitują autorkę po prostu jako człowieka (np. gdy...

Książka chaotyczna, niechlujna, pełna powtórzeń, napisana naiwnym stylem szkolnej rozprawki. Trudno uwierzyć, że przeszła jakąś redakcję, w dodatku w aspirującym do wytyczania reportażowych standardów Czarnym... Wprawcie porusza kilka bardzo ciekawych wątków jednak są one podane w tak niestrawny sposób, że odbiera to lekturze wszelki smak. Zaskakująco wysoka ocena chyba podyktowana przyzwyczajeniem do serii Sulina, od której "Gure" boleśnie jednak odstaje.

Książka chaotyczna, niechlujna, pełna powtórzeń, napisana naiwnym stylem szkolnej rozprawki. Trudno uwierzyć, że przeszła jakąś redakcję, w dodatku w aspirującym do wytyczania reportażowych standardów Czarnym... Wprawcie porusza kilka bardzo ciekawych wątków jednak są one podane w tak niestrawny sposób, że odbiera to lekturze wszelki smak. Zaskakująco wysoka ocena chyba...

Temat niezwykle ciekawy. Niestety książka literacko na niskim poziomie. Nawet historie „skradzionych dzieci” bardziej przypominają zeznanie złożone na komisariacie niż wciągającą historię rodzin. Trochę się czyta jak pamiętnik studentki z wycieczki - dużo chaosu mało historii ludzi.
Moze warto poprawić. Na dziś książka nie jest warta swojej ceny.

Temat niezwykle ciekawy. Niestety książka literacko na niskim poziomie. Nawet historie „skradzionych dzieci” bardziej przypominają zeznanie złożone na komisariacie niż wciągającą historię rodzin. Trochę się czyta jak pamiętnik studentki z wycieczki - dużo chaosu mało historii ludzi.
Moze warto poprawić. Na dziś książka nie jest warta swojej ceny.

Bardzo sympatyczna książka o kraju Basków. Przemyślenia autorki, która zna euskerę i pomieszkiwała w Baskonii wielokrotnie. Mocno subiektywne, ale wypełnione ciekawymi spostrzeżeniami.

Bardzo sympatyczna książka o kraju Basków. Przemyślenia autorki, która zna euskerę i pomieszkiwała w Baskonii wielokrotnie. Mocno subiektywne, ale wypełnione ciekawymi spostrzeżeniami.

Dużo sobie obiecywałam po tym tytule, ale się zawiodłam. Autorka snuje bardzo powierzchowną opowieść, w której prześlizguje się po różnych tematach a w ramach każdego z nich co chwilę zbacza w zupełnie inne wątki, po których też prześlizguje się jednym lub dwoma zdaniami. Wszystko to sprawia, że trudno poczuć klimat, dowiedzieć czegoś o kulturze czy historii. Bohaterowie nie mają nawet szansy zaistnieć na łamach książki (nawet Elena Arzak, której wyjątkowo autorka poświęca nieco więcej uwagi),czytamy co chwilę "poszłam do", "pojechałam tam", "mówił mi"... ale brakuje tych miejsc i ludzi. I w ten sposób robi się z tego książka o niczym. A największe rozczarowanie i złość poczułam gdy po przeczytaniu 66% (czytam na czytniku, więc mówię o %) trafiłam na... Podziękowania. Tak. Tuż po przeczytaniu połowy książki trafiamy na koniec. Ponad 1/3 zajmują bibliografia, źródła i przypisy. Te ostatnie w formie wtrynianych nie wiadomo po co jednozdaniowych anegdotek, które w większości przypadków znów niczego ciekawego nie opowiadają. Czytanie "Gure" to lizanie historii z Kraju Basków przez szybę. Pancerną.

Dużo sobie obiecywałam po tym tytule, ale się zawiodłam. Autorka snuje bardzo powierzchowną opowieść, w której prześlizguje się po różnych tematach a w ramach każdego z nich co chwilę zbacza w zupełnie inne wątki, po których też prześlizguje się jednym lub dwoma zdaniami. Wszystko to sprawia, że trudno poczuć klimat, dowiedzieć czegoś o kulturze czy historii. Bohaterowie...

Trochę to dziwne, że książka tego typu stała się elementem serii Sulina. Nie jest porywająca, czasami (przepraszam Autorkę za określenie) nieco naiwna, chwalebna, usilnie usprawiedliwiająca bohaterów (grupę, społeczność). Dużo w niej tłumaczonych na język baskijski słów, zdań, właściwie to w połowie bliżej tej pozycji do przewodnika turystycznego i za wyjątkiem rozdziałów dot. Franco, umieściłbym ją w dziale Turystyka.

Nie za ambitnie, przeciętnie językowo, bez polotu.

PS. Tytuł "Gure. Historie z Kraju Basków" wskazuje raczej na "historie", których tutaj zabrakło. Szkoda, bo temat wdzięczny, a region ten zasługuje na lepszą pozycję książkową poświęconą jego realiom i historii.

Trochę to dziwne, że książka tego typu stała się elementem serii Sulina. Nie jest porywająca, czasami (przepraszam Autorkę za określenie) nieco naiwna, chwalebna, usilnie usprawiedliwiająca bohaterów (grupę, społeczność). Dużo w niej tłumaczonych na język baskijski słów, zdań, właściwie to w połowie bliżej tej pozycji do przewodnika turystycznego i za wyjątkiem rozdziałów...

Temat ciekawy, realizacja niezwykle chaotyczna. Nie znalazłam dla siebie żadnego punktu zaczepienia, który pozwoliłby mi "poczuć" tę książkę, a w efekcie i baskijskość.

Ani w niej naukowego zacięcia, ani porywającej opowieści o niezależnym duchu Basków, ani plastycznego opisu obyczajów, krajobrazu, jedzenia... Jest za to dużo ETA (ale bez emocji),dużo baskijskiego języka (Autorka często podkreśla, że zna ten język),dużo prób spojrzenia na kulturę Basków z feministycznego punktu widzenia (nic nie wnoszących).

Takie luźne felietony z podróży, owszem, kreślące jakiś obraz tej nieoczywistej dla Polaka krainy, ale w mętnej, niezachęcającej formie.

Temat ciekawy, realizacja niezwykle chaotyczna. Nie znalazłam dla siebie żadnego punktu zaczepienia, który pozwoliłby mi "poczuć" tę książkę, a w efekcie i baskijskość.

Ani w niej naukowego zacięcia, ani porywającej opowieści o niezależnym duchu Basków, ani plastycznego opisu obyczajów, krajobrazu, jedzenia... Jest za to dużo ETA (ale bez emocji),dużo baskijskiego języka...