Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cała seria cały czas trzymała poziom a zakończenie ładnie zamyka wątki. Podoba mi się pomysł umieszczenia akcji ostatniego tomu w innym kraju przez co mogliśmy spojrzeć na bohaterów z trochę innej perspektywy a sami bohaterowie w końcu mogli dojrzeć. W kategorii urban fantasy naprawdę dobra seria.

Cała seria cały czas trzymała poziom a zakończenie ładnie zamyka wątki. Podoba mi się pomysł umieszczenia akcji ostatniego tomu w innym kraju przez co mogliśmy spojrzeć na bohaterów z trochę innej perspektywy a sami bohaterowie w końcu mogli dojrzeć. W kategorii urban fantasy naprawdę dobr...

Rozwiń

Zwiń

Świetny klimat, wciągnęłam się bardzo. Nie ma w tej historii wiele zaskoczeń ale znane schematy są świetnie połączone z wątkami ze znanych baśni.
Fabula była przyjemna i stanowiła raczej podbudowę do kolejnych części. Pomimo dość niewielkiej ilości stron przedstawionych zostało dość dużo wątków i bohaterów ale niestety dość mało przedstawienia świata.
Jedyna rzecz która mi przeszkadzała w stylu pisania są ciągle powtórzenia informacji które autorka uważa za ważne.
Już za drugim razem dotarło do mnie w pełni że Antek to były Jagody, Sonia ma nadopiekuńcza matkę a Joanny Wilczek się nie lubiły. Powtarzanie tego co chwilę jak dla mnie trochę ujmuje inteligencji czytelnikowi.

Przed główną serią powstało opowiadanie a nie wiedziałam o tym przed rozpoczęciem serii. Wszystkie potrzebne informacje są podane w tym tomie jednak trzeba zaznaczyć że często może pojawiać się uczucie że czyta się drugi tom a nie pierwszy.

Serię o Jagodzie oceniam w kategorii czystej rozrywki a tą, mimo kilku niedociągnięć, dostarcza mi w pełni. Bawiłam się świetnie i nie nudziłam ani chwili więc dla osób szukających przyjemnego urban fantasy polecam przeczytać.

Świetny klimat, wciągnęłam się bardzo. Nie ma w tej historii wiele zaskoczeń ale znane schematy są świetnie połączone z wątkami ze znanych baśni.
Fabula była przyjemna i stanowiła raczej podbudowę do kolejnych części. Pomimo dość niewielkiej ilości stron przedstawionych zostało dość dużo ...

Rozwiń

Zwiń

Z jednej strony było to wspaniale przeżycie i jestem zachwycona jaką Lem ma wyobraźnię i jak potrafi pisać o ludzkiej psychice ale z drugiej strony trochę mnie męczyła i gdzieś od połowy moje zainteresowanie historią spadło. Z książek Lema od Solaris bardziej podobał mi się Niezwyciężony.
Myślę że mimo wszystko jeszcze kiedyś wrócę do tej książki bo w tej historii jest jeszcze wiele do odkrycia.

Z jednej strony było to wspaniale przeżycie i jestem zachwycona jaką Lem ma wyobraźnię i jak potrafi pisać o ludzkiej psychice ale z drugiej strony trochę mnie męczyła i gdzieś od połowy moje zainteresowanie historią spadło. Z książek Lema od Solaris bardziej podobał mi się Niezwyciężony.
...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobra książka. s-f gdzie ludzie nie umierają i tytułowi kosiarze muszą "zbierać" ludzi aby uniknąć przeludnienia. Ciekawa wizja i przedstawiona dosyć sprawnie.

Cała historia toczy się wokół tematu śmierci a konkretniej ludzi którzy dokonują zbiorów i podoba mi się że pokazane to zostało z wielu perspektyw. Każdy kosiarz ma inny pomysł na to jak wykonywać swoje obowiązki oraz inny pogląd na moralność. Główni bohaterowie mają 16 lat ale wiele czasu poświęcone jest również ich mentorom oraz osobom wokół nich co daje szerszy wachlarz osób z różnym doświadczeniem.
Jest to młodzieżówka i pomimo poważnej tematyki książka dostosowana jest do odbiorcy. Opisy zbiorów są oszczędne i każdy w zależności od doświadczeń czy dojrzałości wyobrazi je sobie po swojemu. Historia jest też wyważona pod względem akcji i czyta się ją bardzo dobrze.

Największym minusem w historii jest wątek romansu. Jego rozwinięcie prawie nie istnieje ale główni bohaterowie się w sobie zakochują bo tak musi być w każdej młodzieżowej książce. Gdyby ten wątek zniknął fabuła nie zmieniłaby się ani trochę i mam nadzieję że w kolejnych częściach nie będą parą. Za każdym razem gdy Citra czy Rowan mówią coś o miłości brzmi to źle i nie wiadomo skąd się wzięło. Jest to tym bardziej dziwne że już interakcje pomiędzy innymi bohaterami, nawet bardzo bliskie czy romantyczne, są już przeprowadzone dużo lepiej. Moim ulubionym wątkiem jest relacja Rowana i Volty. Wyglądała autentycznie i mógłby być z tego lepszy romans niż z tego co wyszło z Citrą. Chociaż dla tej książki najlepiej by było nie wprowadzać żadnego.

Z mniejszych mankamentów brakowała mi budowania świata poza wątkiem Kosodomu. Z jednej strony podoba mi się że autor skupił się na jednym aspekcie, bo wątków o zasadach działania społeczności kosiarzy jest i tak sporo, jednak te bardzo szczątkowe informacje o tym jakim cudem społeczeństwu na całym świecie udaje się tak funkcjonować trochę mi przeszkadzały i mam nadzieję że zostaną bardziej rozwinięte później. Niestety, ale powiedzenie że AI pilnuje wszystkiego więc wszystko jest dobrze a w Kosodomie nie pilnuje więc nie wszystko jest dobrze mnie nie satysfakcjonuje. Pojawiło się też kilka dziur logicznych ale na tyle nieinwazyjnych że zdążyłam szybko o nich zapomnieć.

Na koniec i tak stwierdzam że nawet jak tej książce brakuje troszeczkę do ideału to jest na tyle blisko że może być jedną z moich ulubionych. Pozytywnie się zaskoczyłam że autor wie do jakiej grupy docelowej pisze i udaje mu się dobrze przekazać podobne wartości.

Bardzo dobra książka. s-f gdzie ludzie nie umierają i tytułowi kosiarze muszą "zbierać" ludzi aby uniknąć przeludnienia. Ciekawa wizja i przedstawiona dosyć sprawnie.

Cała historia toczy się wokół tematu śmierci a konkretniej ludzi którzy dokonują zbiorów i podoba mi się że pok...

Rozwiń

Zwiń