ciekawe

ciekawe

Znakomicie czytało się te eseje Jasienicy. Co dosyć zabawne jest to de facto książka o książkach. Jasienica przedstawia swoje zdanie na temat wielu publikacji nawiązujących do rozmaitych tematów m.in czasów starożytnych, rzymskich czy wreszcie do naszych rodzimych np. Trylogia, Balladyna itd. Autor pisze w sposób niezwykle inteligentny, a czytanie jego przemyśleń to czysta przyjemność. Miejscami książka jest trudna, bo dzisiaj w roku 2021 ciężko jednoznacznie rozszyfrować wszystkie nawiązania do losów ówczesnej dla Jasienicy Polski. W pewnych fragmentach znowu mamy pochwałę dla socjalizmu m.in. rzecz o kompleksach naukowych, które wg autora są lepiej prowadzone w ZSRR aniżeli te w kapitalistycznym USA. Bardzo ciekawa była również lektura z czasów wojennych - o polskich, angielskich, francuskich, niemieckich i radzieckich dyplomatach i o sposobach prowadzenia przez nich polityki zagranicznej swoich państw. Odnajdziemy w niej również sprawę kresów wschodnich, średniowieczną sztukę wojny i wiele wiele innych ciekawych tematów, których rozpisanie tutaj zajęłoby bardzo dużo miejsca. Na pewno nie jest to książka nudna. Jasienica swoje przemyślenia wyraża w sposób zrozumiały i logiczny. Bardzo rzadko decyduje się na jednoznaczne osądzanie bohaterów czy tematów przez niego poruszanych, przez co książka nie jest pretensjonalna. Tytuł "Tylko o historii" jest nieco przewrotny bo w książce znajdziemy niemało o ludziach, o zwyczajach, o polityce. Myślę, że lektura tej książki to bardzo dobry czas. Szczególnie polecam ją osobom, które interesuje historia. Paweł Jasienica wraz z przeczytaniem kolejnej książki bardzo zyskuje w moich oczach.

Znakomicie czytało się te eseje Jasienicy. Co dosyć zabawne jest to de facto książka o książkach. Jasienica przedstawia swoje zdanie na temat wielu publikacji nawiązujących do rozmaitych tematów m.in czasów starożytnych, rzymskich czy wreszcie do naszych rodzimych np. Trylogia, Balladyna itd. Autor pisze w sposób niezwykle inteligentny, a czytanie jego przemyśleń to czysta...

Zbior esejow, artykulow i recenzji, mozna polecic wylacznie dla “hardcorowych” milosnikow Jasienicy. Tych, ktorzy musza przeczytac wszystko. Ksiazka te nie wnosi wiele do tematyki. Ksiazek i prac naukowych omawianych (recenzowanych) w zbiorze nikt juz chyba nie czyta, argumenty stawiane zas przez autora sa w wiekszosci powtorzeniem, tych z innych, bardziej znanych prac Jasienicy.
Jednym esejem, ktory przykul moja uwage to ten traktujacy o obrazie nacjonalizmu w “Ogniem i mieczem” Sienkiewicza. Jest nabardziej orginalny i, wydaje mi sie, zachowal sporo aktualnosci. Drugi, choc przeczytalem juz mniej uwaznie, to rozwazania o Powstaniu Styczniowym, ktorego rocznice obchodzona w zeszlym roku (2013).

Zbior esejow, artykulow i recenzji, mozna polecic wylacznie dla “hardcorowych” milosnikow Jasienicy. Tych, ktorzy musza przeczytac wszystko. Ksiazka te nie wnosi wiele do tematyki. Ksiazek i prac naukowych omawianych (recenzowanych) w zbiorze nikt juz chyba nie czyta, argumenty stawiane zas przez autora sa w wiekszosci powtorzeniem, tych z innych, bardziej znanych prac...

Jasienica należy do tej grupy historyków, których nazywam publicystami historycznymi. Bardzo lubię tego typu pisanie: żywe, ciekawe, dalekie od sztampy i nudy. Tematyka "Tylko o historii" bardzo szeroka - od starożytności po II wojnę światową. Podstawą każdego z esejów jest albo świeżo wydana (przełom lat 50/60) książka (w tym np. "Zielone oczy" Stanisława Cata Mackiewicza, którą ostatnio "opiniowałem"),albo jeden ze znanych, klasycznych utworów literackich (Balladyna, Ogniem i mieczem).

Na marginesie tego ciekawego zbioru, kilka refleksji:
1. Czytając takiego erudytę jak Jasienica trudno nie uświadomić sobie sporych luk we własnej wiedzy (smuteczek).
2. Co prawda w posłowiu wspomniano o pewnej liczbie ingerencji cenzorskich, ale podobno niezbyt dużej. Jeżeli tak, to zaskakująco wiele rzeczy zostało "puszczonych", w szczególności w oryginalnych tekstach publikowanych w "Twórczości" i "Przeglądzie Kulturalnym" (zdumienie).
3. W kilku esejach z neoficką gorliwością namawia Jasienica do zwiększenia nakładów wydawanych książek (w szczególności historycznych). Kontrastuje to z jednej strony z ówczesną sytuacją pisarzy za granicami Polski (u nas nakłady bywały całkiem solidne) - pisze o tym m.in. Wańkowicz w swojej relacji z podróży po Ameryce, z drugiej zaś - z naszą sytuacją aktualną. W czasach gdy 56% Polaków nie otwiera nawet jednej książki rocznie, a "istniejąca od zawsze" księgarnia MDM (na Koszykowej w Warszawie) na swoich witrynach wystawia plakat "W LIKWIDACJI" - człowieka ogrania (żałość).

Jasienica należy do tej grupy historyków, których nazywam publicystami historycznymi. Bardzo lubię tego typu pisanie: żywe, ciekawe, dalekie od sztampy i nudy. Tematyka "Tylko o historii" bardzo szeroka - od starożytności po II wojnę światową. Podstawą każdego z esejów jest albo świeżo wydana (przełom lat 50/60) książka (w tym np. "Zielone oczy" Stanisława Cata Mackiewicza,...

W miarę ciekawy zbiór esejów. Niektóre z nich są bardzo ciekawe, lecz część jest jednak bardzo przeciętna. Dla fanów historii może być to bardzo wartościowa pozycja przedstawiająca punkt widzenia i opinie wybitnego historyka. Zawiera sporo ciekawostek, które mogą zaskoczyć i zaciekawić.

W miarę ciekawy zbiór esejów. Niektóre z nich są bardzo ciekawe, lecz część jest jednak bardzo przeciętna. Dla fanów historii może być to bardzo wartościowa pozycja przedstawiająca punkt widzenia i opinie wybitnego historyka. Zawiera sporo ciekawostek, które mogą zaskoczyć i zaciekawić.

Książka raczej dla miłośników historii, czyta się ją dość dobrze chociaż bywają fragmenty nie co przynudzające. Styl jest typowy dla Jasienicy, dużo anegdot i dygresji także często odchodzi od głównego tematu przez co jednak książka jest ciekawsza bo porusza wiele historycznie ciekawych kwestii. Same eseje pozbierana przede wszystkim z "Twórczości" naznaczone są już śladem czasu, ale nadal czyta się to dość dobre jednak
polecam miłośnikom Jasienicy i historycznych ciekawostek !

Książka raczej dla miłośników historii, czyta się ją dość dobrze chociaż bywają fragmenty nie co przynudzające. Styl jest typowy dla Jasienicy, dużo anegdot i dygresji także często odchodzi od głównego tematu przez co jednak książka jest ciekawsza bo porusza wiele historycznie ciekawych kwestii. Same eseje pozbierana przede wszystkim z "Twórczości" naznaczone są już śladem...