Samuel Pepys

Rok 1665 1 marca Wstałem, a że to dzień dawno danej przeze mnie obietnicy, iż dam żonie 20 funtów jak zwyczajnie na nowe szatki przed Wielkanocą (żeby pogodziła się ze mną, a ja z nią) i chociaż bardzo mi się nie chciało rozstawać z moim złotkiem, alem dał jej na koniec te pieniądze (…). (T. I. s. 523-524.) 15 czerwca (…) Zaraza szerzy się w mieście i ludzie są bardzo strwożeni. Ostatniego tygodnia zmarło z tej plagi 112 osób, gdy w zeszłym tylko 42. (T. I. s.548.) Rok 1669 31 maja (…) „I tak tedy gotuję do przyjęcia tego krzyża, co jest prawie jakobym widział się wstępującym do grobu, do czego, jak i do wszystkich dolegliwości mających towarzyszyć mojemu oślepnięciu, racz przygotować mnie, dobry Boże!” ( T. II., s.456.) Dziennik Samuela Pepysa, wybór przekład i przypisy Marii Dąbrowskiej. Biblioteka Klasyki Polskiej i Obcej, T. I-II, PIW Warszawa 1978. Przed lekturą Dzienników warto zapoznać się ze znakomitym tekstem „Od autorki przekładu”, bez którego czytelnik nie dowie się, że dziennik: • ukazał się dopiero w 1825 r., czyli po 150 latach od powstania; • cytowali Pepysa: prof. Roman Dyboski, C. K. Norwid; • autor zapisał w testamencie zbiory obrazów, rycin, książek Magdalene College (szkole, do której uczęszczał w młodości); • znajdował się tam też Dziennik, pisany szyfrem, obejmujący lata 1660-1669; • szyfr był odmianą stenografii (klucz odnaleziono w papierach autora na początku XIX w.),a wikariusz z Baldock (pracując po 12- godzin przez kilka lat) odszyfrował tekst. Musisz też wiedzieć, że: • pierwszy wydawca nie dostrzegł wartości tekstu, a nawet ostrzegał czytelników, by nie spodziewali się wartości literackich; • następni wydawcy byli innego zdania, dzieło oceniali w kategoriach „utwór geniuszu”. M. Dąbrowska, dzięki której tekst trafił do polskiego czytelnika, w niezwykle skondensowany sposób scharakteryzowała autora dziennika: „Mieszczuch rozkochany w dobrach doczesnych, ale również człowiek myślący, wrażliwy, silnie odczuwający piękno przyrody i sztuki, lubiący książki i umiejący je czytać.”(s. 11.) Zdanie idealnie wpisuje się w barwne życie Samuela Pepysa! Dziennik Samuela Pepysa – dzieło z pozoru o codziennych sprawach autora, jednakże z silnym głosem historii XVII w., w której mieści się też czas zarazy (1665–1666),przypominający o powtarzalności zdarzeń i losów ludzi. Lektura dla uważnego Czytelnika, wymaga też „chwili” wolnego czasu (liczy dwa tomy). 10/10