Bruh przez chwile myślałam że ta typiara sie seksiła z Mengelem gdy była mowa o tej jej zdradze męża z jakimś „Josefem”.

Bruh przez chwile myślałam że ta typiara sie seksiła z Mengelem gdy była mowa o tej jej zdradze męża z jakimś „Josefem”.

Bardzo prosto napisana historia, która pokazuje katów od drugiej strony. Czy można być wzorowym mężem i ojcem a jednocześnie bezlitosnym esesmanem w obozie? Dwie twarze to książka, którą warto przeczytać.

Bardzo prosto napisana historia, która pokazuje katów od drugiej strony. Czy można być wzorowym mężem i ojcem a jednocześnie bezlitosnym esesmanem w obozie? Dwie twarze to książka, którą warto przeczytać.

Bardzo ciekawa pozycja. Ukazuje drugą stronę morderców pracujących w obozach zagłady. Polecam, aby dowiedzieć się czegoś nowego i zobaczyć nową perspektywę.

Bardzo ciekawa pozycja. Ukazuje drugą stronę morderców pracujących w obozach zagłady. Polecam, aby dowiedzieć się czegoś nowego i zobaczyć nową perspektywę.

"Dwie twarze" to powieść o człowieku mającym dwie twarze. Jest to historia esesmana z obozu z Auschwitz próbującego z jednej strony być troskliwym ojcem i mężem, zaś z drugiego owładniętego fanatycznymi ideami sadysty, czerpiącego przyjemność z zadawania cierpienia więźniom. Choć jego żona wspiera go w jego zbrodniczych działaniach, to z czasem zaczyna się go bać. Jednocześnie jednak nie chce rezygnować z wygód, jakie zyskała dzięki awansowi męża w nazistowskim aparacie represji.

Jest to druga książka Niny Majewskiej-Brown jaką miałem okazję przeczytać. Autorka ukazuje tutaj obraz esesmana prowadzącego bujne życie towarzyskie i mocno oddanego swojej rodzinie, a jednocześnie nieobliczalnego i bezwzględnego zbrodniarza nie liczącego się z losem osadzonych, pozbawionego ludzkich odruchów. Książka jest pełna zdjęć i ilustracji, zaś jej treść została wzbogacona o pochodzące z archiwów fragmenty książek, a także pism oraz dokumentów spisywanych przez Niemców zarządzających obozem w Auschwitz. Wszystko to tworzy powieść, która bardzo mocno mną wstrząsnęła i pozostawiła we mnie ogromny ładunek emocjonalny. Warto przeczytać.

"Dwie twarze" to powieść o człowieku mającym dwie twarze. Jest to historia esesmana z obozu z Auschwitz próbującego z jednej strony być troskliwym ojcem i mężem, zaś z drugiego owładniętego fanatycznymi ideami sadysty, czerpiącego przyjemność z zadawania cierpienia więźniom. Choć jego żona wspiera go w jego zbrodniczych działaniach, to z czasem zaczyna się go bać....

Była to pierwsza książka autorki, którą przeczytałam. Podoba mi się forma powieści, czyli mamy wymyśloną historię fabularną, w trakcie której po każdym rozdziale następuje część historyczna, w której autorka wyjaśnia historyczne okoliczności, przytacza fakty, przedstawia kluczowe postaci historyczne. Uważam, że tego typu forma ma fantastyczny potencjał na naukę np. historii czy ekonomii. Pomysł na opowieść podobał mi się, dowiedziałam się też kilku nowych rzeczy. Myślę jednak, że można dodać głębi do części fabularnej, a część historyczna mogłaby być przedstawiona lepiej, a przedstawione fakty wybrane w sposób bardziej współgrający z opowieścią.

Była to pierwsza książka autorki, którą przeczytałam. Podoba mi się forma powieści, czyli mamy wymyśloną historię fabularną, w trakcie której po każdym rozdziale następuje część historyczna, w której autorka wyjaśnia historyczne okoliczności, przytacza fakty, przedstawia kluczowe postaci historyczne. Uważam, że tego typu forma ma fantastyczny potencjał na naukę np. historii...

Nic szczególnego.

Nic szczególnego.

Czy można zabijać niewinnych ludzi a jednocześnie być dobrym , kochającym mężem i ojcem ?
Czy można grać w karty, śmiać się i słuchać muzyki gdy kilka metrów dalej za drutami obozu ludzie umierają z głodu, wyczerpania lub pobicia ?
Esesmani, oprawcy , kaci wysyłający codziennie więźniów na śmierć w komorach gazowych ,splamieni krwią swoich ofiar, bezwzględni i sadystyczni, a prywatnie kulturalni , towarzyscy, dobrze wychowani i uprzejmi mężczyźni, głowy rodzin. Właśnie o tych jakże różnych obliczach esesmanów opowiada książka Niny Majewskiej Brown ,,Dwie twarze. Życie prywatne morderców z Auschwitz ". Opinie o książce są różne, ja jednak bardzo cenię literaturę obozową tej autorki i wszystkie książki z tego gatunku,które wyszły spod pióra Niny Majewskiej Brown uważam za bardzo dobre i warte polecenia.

Czy można zabijać niewinnych ludzi a jednocześnie być dobrym , kochającym mężem i ojcem ?
Czy można grać w karty, śmiać się i słuchać muzyki gdy kilka metrów dalej za drutami obozu ludzie umierają z głodu, wyczerpania lub pobicia ?
Esesmani, oprawcy , kaci wysyłający codziennie więźniów na śmierć w komorach gazowych ,splamieni krwią swoich ofiar, bezwzględni i...

Na pewno, nie jest to opowieść o życiu prywatnym morderców z Auschwitz. To fikcyjna historia rodziny essesmana Hansa w czasie jego "pracy" w niemieckim obozie zagłady Auschwitz. Dokładniej, to płytki portret psychologiczny jego żony Ann, którą martwi mordercza praca jej męża, ale ochoczo korzysta ze swojej uprzywilejowanej pozycji w czasie pobytu w Oświęcimiu.

★ Zaczyna się od zaręczyn Ann i Hansa ( jak Niemiec, to musi być Hans 😉). Potem jest obszerny ( z przypisami autorki) opis przygotowań do zawarcia związku małżeńskiego i... zaczynam zastanawiać się nad sensem dalszej lektury.
Ciekawsze od lichutkiej fabuły, są obszerne przypisy autorki. Kilkudzięieciostronicowy wątek dojścia do władzy Hitlera, historia SS i liczne przypisy z wikipedii, są godne polecenia.
Z tym, że część z tych jakby "dodatkowych" informacji zajmuje koszmarnie dużo miejsca. Jeden z wpisów zajął niemalże 70 stron.
Podsumowując:
* Na uwagę zasługuje:
- fragmentarycznie, opowieść pisana z perspektywy więźniarki Magdaleny zatrudnionej u tego niemieckiego małżeństwa.
- końcowy zbiór relacji kilku (prawdziwych?) więźniarek, które pracowaly w obozie i domach essesmanów. To według mnie najciekawsza część książki, która nie została napisana przez Autorkę, tylko skopiowana ☹️.
* Całość, to jakaś dziwna hybryda: powierzchowna, płytka, słaba. Wręcz- chaotyczna, bez dbałości o szczegóły i bez przygotowania merytorycznego autorki.
* Książka dla początkujących w tej tematyce? Wątpię, bo trudno się ją czyta. W tym przypadku, temat Auschwitz to tylko chwyt marketingowy. Myślę, że cierpienie tylu milionów ludzi zasługuje na lepsze opowiedzenie.
NIE POLECAM, wręcz ODRADZAM lekturę tej książki.

Na pewno, nie jest to opowieść o życiu prywatnym morderców z Auschwitz. To fikcyjna historia rodziny essesmana Hansa w czasie jego "pracy" w niemieckim obozie zagłady Auschwitz. Dokładniej, to płytki portret psychologiczny jego żony Ann, którą martwi mordercza praca jej męża, ale ochoczo korzysta ze swojej uprzywilejowanej pozycji w czasie pobytu w Oświęcimiu.

★ Zaczyna...

Moje pierwsze lub drugie, ale na pewno ostatnie spotkanie z książkami tej autorki.

Najciekawszy wydaje się tytuł, który magicznym „Auschwitz” przyciąga pewnego typu czytelników, jak muchy do… lepu.

Lekturę można podzielić na 3,5 części.
Pierwsza to opowieść o miłości, szczęśliwym małżeństwie i rodzinie esesmana Hansa i Ann, młodej kobiety, żony i wkrótce matki. Ann bardzo kocha swojego męża, co nie przeszkadza mu zdradzać go – nie jest nawet pewna, czyje jest trzecie dziecko, którego się spodziewa. Ann mieszka z mężem i dziećmi w Oświęcimiu, bo on ciężko pracuje w obozie koncentracyjnym.
Ann, która z trudem przyzwyczaja się do smrodu palnych w obozie ciał, bo mieszka kilkaset metrów od zasieków, która wchodzi wiele razy na teren obozu, by wybrać sobie ubrania i biżuterię po zamordowanych Żydówkach (im już nie będą potrzebne),nie wie, co dzieje się w obozie i co robi jej mąż, oficer SS.
Do pomocy w domu i przy dzieciach, Hans ściągnął z obozu Polkę, należącą do Świadków Jehowy (to wyznanie wtedy nazywało się jeszcze: Badacze Pisma Świętego) młodą dziewczynę, a wkrótce kolejną. W książce jest trochę jej obserwacji, ale nic w nich ciekawego.

Część druga, historyczna, to podstawowe i niezwykle uproszczone informacje o Niemcach, wojnie, obozach koncentracyjnych. Poziom – trochę niższy niż Wikipedia, z której często cytuje autorka, uznając ją za ważne źródło. Tyle tylko, że w Wikipedii jest zwykle więcej. Do tego garść zdjęć, z których zdecydowaną większość już widziałem, bo są bez problemu dostępne w Internecie. Niektóre związane z fabułą luźniej albo i wcale (papierosy, samochód, znaczki pocztowe, któreś w wydań „Mein Kampf” itp.),inne ciekawe, bo przedstawiają esesmanów w ośrodku wypoczynkowym.
Części pierwsza i druga przeplatają się ze sobą.

Część trzecia – bliżej końca, krótkie wspomnienia kobiet, mieszkających w Oświęcimiu i okolicach, zatrudnionych jako pomoc do dzieci, do sprzątania, prania, gotowania, właściwie do wszystkiego, w prywatnych domach esesmanów. To nie były więźniarki, ale i tak swoich pracodawców się bały.

I wreszcie na koniec (część 0,5) spory fragment tekstu z innej książki Niny Majewskiej-Brown, stanowiący reklamę i zachętę.

Do minusów zaliczam powtarzanie się całych akapitów tekstu oraz nijakie zakończenie części pierwszej, a właściwie to kompletny jego brak.

Zdecydowanie nie polecam.

Moje pierwsze lub drugie, ale na pewno ostatnie spotkanie z książkami tej autorki.

Najciekawszy wydaje się tytuł, który magicznym „Auschwitz” przyciąga pewnego typu czytelników, jak muchy do… lepu.

Lekturę można podzielić na 3,5 części.
Pierwsza to opowieść o miłości, szczęśliwym małżeństwie i rodzinie esesmana Hansa i Ann, młodej kobiety, żony i wkrótce matki. Ann...

Sporo tego typu książek przeczytałam w przeszłości. Na plus zasługuje fakt , iż nie było tu niepotrzebnych emocji. Autorka potraktowała temat dość wnikliwie i dobrze połączyła fikcję z rzeczywistością.

Sporo tego typu książek przeczytałam w przeszłości. Na plus zasługuje fakt , iż nie było tu niepotrzebnych emocji. Autorka potraktowała temat dość wnikliwie i dobrze połączyła fikcję z rzeczywistością.