Sońka jest godną reprezentantką literatury pięknej. Nie chodzi tu o samą historię tylko sposób jej przedstawienia, kompozycję, spójność momentów życia bohaterów. Gorąco polecam.

Sońka jest godną reprezentantką literatury pięknej. Nie chodzi tu o samą historię tylko sposób jej przedstawienia, kompozycję, spójność momentów życia bohaterów. Gorąco polecam.

Najpiękniejsza książka o miłości, jaką czytałam. Genialna interpretacja w audiobooku.

Najpiękniejsza książka o miłości, jaką czytałam. Genialna interpretacja w audiobooku.

Z zapartym tchem wysłuchałam audiobook. Ta muzyka, lektorzy, klimat- dla mnie mistrzostwo.

Z zapartym tchem wysłuchałam audiobook. Ta muzyka, lektorzy, klimat- dla mnie mistrzostwo.

Piękna i poruszająca opowieść o pragnieniu miłości i wojnie bezwzględnie wdzierającej się w ludzkie życie.
Tytułowa Sońka żyje w małej wiosce, gdzieś na Kresach. To nie jest spokojne życie. To nie jest też dobre życie. Sońka czuje, że nie znaczy nic, dla nikogo. I wtedy pojawia się On i przynosi ze sobą miłość i wojnę.
"Sońka" to opowieść o miłości niemożliwej, a w zasadzie o ogromnej potrzebie miłości. Tak ogromnej, że przesłania wszystko, nawet niemiecki mundur i to co on oznacza.
Ta miłość nie potrzebuje słów, wystarcza jej serce i ciało. Jest to również opowieść o wojnie. Nie ma tu jednak bohaterskich czynów, oporu lub walki z okupantem. Jest za to bezwzględność, zimne okrucieństwo, bezsilność i strach.
Przyznam, że po przeczytaniu tej książki czułam swego rodzaju emocjonalne wyczerpanie. Historia Sońki porusza, obejmuje w posiadanie i zostaje na długo w myślach.
Polecam.

Piękna i poruszająca opowieść o pragnieniu miłości i wojnie bezwzględnie wdzierającej się w ludzkie życie.
Tytułowa Sońka żyje w małej wiosce, gdzieś na Kresach. To nie jest spokojne życie. To nie jest też dobre życie. Sońka czuje, że nie znaczy nic, dla nikogo. I wtedy pojawia się On i przynosi ze sobą miłość i wojnę.
"Sońka" to opowieść o miłości niemożliwej, a w...

Gdyby nie przynależność do DKK pewnie bym po tę książkę nawet nie sięgnęła. Podchodziłam do niej z dużym dystansem i niechęcią - jakże miło się rozczarował.
Ciekawy język, akcja, bohaterowie...ciężko tak naprawdę określić co w tej książce jest takiego, że czyta się ją niemal jednym tchem.

Gdyby nie przynależność do DKK pewnie bym po tę książkę nawet nie sięgnęła. Podchodziłam do niej z dużym dystansem i niechęcią - jakże miło się rozczarował.
Ciekawy język, akcja, bohaterowie...ciężko tak naprawdę określić co w tej książce jest takiego, że czyta się ją niemal jednym tchem.

Mocna i ważna książka. Historia, która nie daje o sobie zapomnieć. Nie do opisania. Do przeczytania. Na jednym wdechu, czasami ten dech tracąc.

Karpowicz opowiada o miłości, która nie miała szans na pozytywny rozwój. Takie czasy, tacy ludzie, taki mezalians. I ta miłość zakazana nie powinna się zdarzyć, ale się zdarzyła i Sonię, tytułową bohaterkę powieści, najpierw nad ziemią unosiła, a później skazała na życie w niebycie, z traumą na karku i ze wspomnieniami, których nikt jej nie zazdrości. Historia opowiedziana przez Karpowicza przesiąknięta jest ludzkim cierpieniem i okrucieństwem. Tragizm większości wydarzeń, których doświadcza młoda kobieta, nie przyćmiewa tego jednego pozytywnego odczucia, jakim jest szczera i wielka miłość do Joachima, do Niemca, do wroga. To jest smutna historia, naznaczona łzami i samotnością. Mimo to, autor Sońki, nie popada w sentymentalizm, nie roztkliwia się nad losem bohaterki, staje w roli opowiadacza pewnego życia, jednego z wielu. Wojna rodziła traumatyczne historie, a Sonia miała nieszczęście być córką TEGO ojca, mieć TYCH braci i zakochać się w TYM mężczyźnie.

Czytelnik poznaje Sońkę wiele lat po wojnie. Spotyka ją w zapomnianym przez Boga i ludzi miejscu, w nędznej chacie, u schyłku życia. Przypadek (a może nie?) sprawia, że trafia tu młody warszawski reżyser, zadufany w sobie mężczyzna, któremu Sonia zaczyna opowiadać koleje swego losu. Ona chce się przed śmiercią wyspowiadać. On, słuchając jej opowieści, układa w głowie scenariusz nowego przedstawienia teatralnego, wszak historia staruszki to doskonały materiał na kasowy spektakl. Jednak postawa Igora ewoluuje, gdy Sońka odsłania się przed mężczyzną. On, który zapomniał, skąd się wywodzi, powraca myślami do swych korzeni.

Powieść Ignacego Karpowicza to książka o wojnie, o czasie trudnym i okrutnym, ale i o tym, że nawet najgorsze chwile może rozjaśnić miłość. Uczucie Sońki i Joachima było nieme, napędzane namiętnością i pożądaniem - takie, od którego błyszczą oczy, a człowiek czuje się lekki i wszechmocny. Od początku nie miało szans na przetrwanie. Jednak mam wrażenie, że Sonia nie zamieniłaby tej miłości na żadną inną i gdyby mogła cofnąć czas weszłaby w to uczucie ponownie. W tę miłość jedyną, najważniejszą, bez słów.

Mocna i ważna książka. Historia, która nie daje o sobie zapomnieć. Nie do opisania. Do przeczytania. Na jednym wdechu, czasami ten dech tracąc.

Karpowicz opowiada o miłości, która nie miała szans na pozytywny rozwój. Takie czasy, tacy ludzie, taki mezalians. I ta miłość zakazana nie powinna się zdarzyć, ale się zdarzyła i Sonię, tytułową bohaterkę powieści, najpierw nad...

Sądziłam, że przed książkę nie przebrnę, ale się udało. Karpowicz naprawdę potrafi wciągnąć.
a. To opowieść tragiczna o Soni. Dziewczyna z podkarpackiej wsi. Dorastała bez matki, która zmarła w połogu
b. Sonia dorasta w samotności, pomimo że ma ojca i dwóch braci (Witek i Janek). Ojciec obarcza ją o śmierć żony. Znęca się nad Sonią psychicznie i fizycznie. Gwałci wielokrotnie odkąd – w sensie biologicznym – stała się kobietą. W domu traktowana jest tylko i wyłącznie jako ręce do pracy w gospodarstwie
c. Zakochuje się w oficerze SS (Joachimie). Nigdy nie myśli o nim jako o Niemcu. Romans trwa tylko 2 tygodnie. Kończy się tragicznie, bo
1. Ukochany nagle ją porzuca
2. Sąsiedzi wymierzają jej karę za bratanie się z wrogiem – gwałt
3. Zachodzi w ciążę – przynosi on wstyd i zgorszenie
d. Można powiedzieć, że szczęśliwym trafem znajduje się ktoś, kto Sonię kocha i bierze z nią ślub – Misza. Nieszczęśliwy traf sprawie, że nagle giną: niemowlę (Mikołaj),oficer SS, mąż, bracia, ojciec (Sonia uważa, że Niemcy oddali jej przysługę zabijając ojca). Od tego czasu w życiu Soni jest tylko bieda, zwierzęta i ludzka niechęć
e. Z samotności wyrywa ją reżyser teatralny – Igor Gryfowski. Pragnie wykorzystać jej tragiczną historię, bo widzi Sonię nową, nieodkrytą, zapomnianą
f. Sonia jest wprowadzona w literaturę, sztukę przez autora powieści oraz Igora Gryfowskiego. Jednak moim zdaniem jest to kolejna forma przemocy – zawłaszczenie historii Sońki. Z gotowego spektaklu teatralnego postać Soni jawi się jako szalona, niestabilna, doświadczona przez życie staruszka, która pogubiła zmysły i wspomnienia
g. Literatura, sztuka od samego jej początku rości sobie prawo do przekazywania historii oraz jej wartościowania. Także na poziomie przekazywania doświadczeń traumatycznych. Karpowicz literaturę, sztukę ośmieszył ukazując iluzję mocy, która niknie wobec niemożności wysłowienia się
h. Sońka znika w odmętach antybaśni. Historia jest indywidualna i nie ma szczęśliwego zakończenia (Sonia po prostu umiera – zakończenie powszechne). Dobre i zło dla czytelnika stają się niejednoznaczne. Sonia jest wykluczona z kręgu osób, które w baśni powinny żyć długo i szczęśliwe…
i. Karpowicz stworzył powieść, która nie niesie ze sobą nadziei. Trauma jest rozumiana przez niego jako nagłe, przytłaczające, katastroficzne doświadczenia. Zwróciłam uwagę na to, że nie da się dotrzeć bezpośrednio do doświadczenia, źródła traumy. Dlaczego? Karpowicz w niebywały sposób zbudował czteropoziomową narrację
j. Najbliżej traumatycznego doświadczenia jest oczywiście opowieść Sońki. Należy jednak pamiętać, że jest niejako filtrowana poprzez:
i. Pamięć
ii. Dobór słów
iii. Umiejętność opowiadania o traumatycznych wydarzeniach
k. Karpowicz pokazał, że kobieta pełni tylko i wyłącznie funkcje użytkowe: żona, kochanka, córka (wykorzystywana jako żona),pomoc domowa, spełnienie seksualne. Na koniec, co mnie bardzo dotknęło, to Igor wykorzystuje Sońkę po raz kolejny. Wydawało mi się, że to już może być koniec bowiem, jako można jeszcze wykorzystać taką samotną, doświadczoną i starą kobietę. Można! Na pierwszy plan wysuwa się męska narracja i Igor wykorzystał Sońkę jako opowieść, postać teatralną. Moim zdaniem, ani trochę nie uszanował jej historii. Igor jak reżyser kompletnie nie potrafi słuchać ludzi i sprawił, że Sońska nie jest jądrem tej traumatycznej historii. Została jej odebrana możliwość zaistnienia i godność. Odniosłam wrażenie jakby Karpowicz chciał czytelnika odciągnąć od postaci Sońki
l. U Karpowicza pojawiły się typowe dla literatury współczesne parafrazy. Tutaj akurat parafraza litanii, którą "odmawia" Sońka
m. Wielki + dla autora, że przedstawił dalsze losy Joachima

Sądziłam, że przed książkę nie przebrnę, ale się udało. Karpowicz naprawdę potrafi wciągnąć.
a. To opowieść tragiczna o Soni. Dziewczyna z podkarpackiej wsi. Dorastała bez matki, która zmarła w połogu
b. Sonia dorasta w samotności, pomimo że ma ojca i dwóch braci (Witek i Janek). Ojciec obarcza ją o śmierć żony. Znęca się nad Sonią psychicznie i fizycznie. Gwałci...

Nie podołałam.

Nie podołałam.

Znowu "dobry Niemiec z SS", ale w bardziej udziwnionej formie. Nie jest tak złe jak przeciętne romansidło, momentami czuć grozę wojny, ale wraz z brakiem typowych dla romansu wad pojawiają się inne - przekombinowanie, językowa niekonsekwencja, i ogólnie dość sztuczne w odbiorze.

Znowu "dobry Niemiec z SS", ale w bardziej udziwnionej formie. Nie jest tak złe jak przeciętne romansidło, momentami czuć grozę wojny, ale wraz z brakiem typowych dla romansu wad pojawiają się inne - przekombinowanie, językowa niekonsekwencja, i ogólnie dość sztuczne w odbiorze.

wspaniala

wspaniala