Żółte światło

Powiedzieć, że mam do twórczości Pilcha słabość to - że posłużę się wyrażeniem zaczerpniętym od samego mistrza - nic nie powiedzieć. Niby to dobrze, ale właściwie nie do końca, bo już nawet się nie silę na obiektywną ocenę jego twórczości, a o samym "Żółtym świetle" to w ogóle nie wiem co powinnam myśleć. Fabuła raczej mniej niż bardziej wartka, choć umówmy się, że nie fabułą, a raczej erudycyjnymi popisami autor zjednuje sobie zazwyczaj swoich czytelników. Tym razem jednak również warsztat jest niezbyt przejrzysty, więc całość sprawia wrażenie, powiedzmy, "gęstej" - w tym sensie, że dosyć tu flegmatycznie i nihilistyczne. Nie żebym po twórczości Pilcha (zwłaszcza tej najnowszej) spodziewała się specjalnego optymizmu, o to wyrzutów nie robię, za to zostawiać czytelnika z takim poczuciem konsternacji i zdezorientowania, bo nawet nie wie on z całą pewnością chociażby tego, jaki ta prowadzona przez ponad sto pięćdziesiąt stron historia miała finał, to z jego strony albo wyraz niewyobrażalnego literackiego kunsztu, albo drobna złośliwość. Tak czy inaczej - dla mnie samej wiele się w zasadzie nie zmienia, ja i tak kupuję tę książkę (oczywiście w sensie ścisłym) w całości i bez reszty, za to polecam już raczej głównie oddanym fanom autora.

Powiedzieć, że mam do twórczości Pilcha słabość to - że posłużę się wyrażeniem zaczerpniętym od samego mistrza - nic nie powiedzieć. Niby to dobrze, ale właściwie nie do końca, bo już nawet się nie silę na obiektywną ocenę jego twórczości, a o samym "Żółtym świetle" to w ogóle nie wiem co powinnam myśleć. Fabuła raczej mniej niż bardziej wartka, choć umówmy się, że nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przykro mi dawać Pilchowi taką niską ocenę, ale co zrobić? Wszystko to takie nijakie, kompletnie nieabsorbujące uwagi, mimo że zwięzłe i krótkie. Ciekawa forma dwutorowej narracji, dużo pilchowszczyzny czyli wątków autobiograficznych, starości i młodych kobiet, ale nie tworzy to ciekawej całości. Brakuje też tego co u Pilcha najlepsze, czyli czarowania słowem, przyciągających fraz i zdań. Parokrotnie użyte kultowe już 'w sensie ścisłym' tego nie zastąpi.
Hadko pisać, ale Pilch się chyba kończy... obym nie miał racji.

Przykro mi dawać Pilchowi taką niską ocenę, ale co zrobić? Wszystko to takie nijakie, kompletnie nieabsorbujące uwagi, mimo że zwięzłe i krótkie. Ciekawa forma dwutorowej narracji, dużo pilchowszczyzny czyli wątków autobiograficznych, starości i młodych kobiet, ale nie tworzy to ciekawej całości. Brakuje też tego co u Pilcha najlepsze, czyli czarowania słowem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To nie jest ten sam Pilch, który przez ostatnie lata głosił upadek swojej młodości, cierpki, ironiczny, złośliwy — to ten sam Pilch, co w „Innych rozkoszach”, tylko ćwierć wieku starszy.

O „Żółtym świetle” Jerzego Pilcha piszę w pierwszym numerze "Rzyradora". Numer do pobrania tutaj: www.rzyrador.com

To nie jest ten sam Pilch, który przez ostatnie lata głosił upadek swojej młodości, cierpki, ironiczny, złośliwy — to ten sam Pilch, co w „Innych rozkoszach”, tylko ćwierć wieku starszy.

O „Żółtym świetle” Jerzego Pilcha piszę w pierwszym numerze "Rzyradora". Numer do pobrania tutaj: www.rzyrador.com

Pokaż mimo to

Lubię czytać Pilcha, nigdy nie zawodzi:)

Lubię czytać Pilcha, nigdy nie zawodzi:)

Pokaż mimo to

Mój sentyment do Autora jest tego rodzaju, że nie potrafię obiektywnie ocenić kolejnych utworów . Jest to rodzaj uzależnienia od przyjemności obcowania z twórcą , który ma coś interesującego do powiedzenia i jak każdy uzależniony czekam na kolejną dawkę Pilcha.

Mój sentyment do Autora jest tego rodzaju, że nie potrafię obiektywnie ocenić kolejnych utworów . Jest to rodzaj uzależnienia od przyjemności obcowania z twórcą , który ma coś interesującego do powiedzenia i jak każdy uzależniony czekam na kolejną dawkę Pilcha.

Pokaż mimo to

Rozmyta, nudnawa, nieco trudna w odbiorze, za to mogąca pochwalić się świetnym warsztatem pisarskim. Niewielu jest ówczesnych polskich autorów dorównujących w tym względzie Jerzemu Pilchowi. Nie jest to z całą pewnością pozycja dla każdego, ale jeśli kto szuka formy, nie samej treści, nie zawiedzie się.

Rozmyta, nudnawa, nieco trudna w odbiorze, za to mogąca pochwalić się świetnym warsztatem pisarskim. Niewielu jest ówczesnych polskich autorów dorównujących w tym względzie Jerzemu Pilchowi. Nie jest to z całą pewnością pozycja dla każdego, ale jeśli kto szuka formy, nie samej treści, nie zawiedzie się.

Pokaż mimo to

nie polecam. przerost formy nad treścią.

nie polecam. przerost formy nad treścią.

Pokaż mimo to

Mglista to książka, przeczytałem ją w ciągu jednego wieczora, zagłębiając się w ten świat pełen wspomnień, obrazów, nie do końca wyraźnych, rozmazanych, jakby sennych? Świetny poczatek, wiele fragmentów prawdziwie poruszających, sporo też powtórzeń, jak to u Autora... Dla miłośników prozy Pilcha- tak, dla reszty- z dużą dozą ostrożności. Sam jestem gdzieś pomiędzy...

Mglista to książka, przeczytałem ją w ciągu jednego wieczora, zagłębiając się w ten świat pełen wspomnień, obrazów, nie do końca wyraźnych, rozmazanych, jakby sennych? Świetny poczatek, wiele fragmentów prawdziwie poruszających, sporo też powtórzeń, jak to u Autora... Dla miłośników prozy Pilcha- tak, dla reszty- z dużą dozą ostrożności. Sam jestem gdzieś pomiędzy...

Pokaż mimo to

Sto procent Pilcha w Pilchu, ale na bardzo niskim poziomie.

Sto procent Pilcha w Pilchu, ale na bardzo niskim poziomie.

Pokaż mimo to

Kolejny Pilch w sensie dość ściśniętym - mam na myśli nie tylko objętość dzieła, ale pewną niemożność fabularyzowania. Tematy te co zawsze i dzięki temu można się było trochę nacieszyć opowieściami o Pisarzu, który sam siebie lokuje, gdzieś w strefie stanów średnio wysokich, a także Ojcu Pisarza, co służył w niemieckim wojsku, a także o miłości skandalizującej, która ocala, a w każdym razie miło by było w to uwierzyć.

Kolejny Pilch w sensie dość ściśniętym - mam na myśli nie tylko objętość dzieła, ale pewną niemożność fabularyzowania. Tematy te co zawsze i dzięki temu można się było trochę nacieszyć opowieściami o Pisarzu, który sam siebie lokuje, gdzieś w strefie stanów średnio wysokich, a także Ojcu Pisarza, co służył w niemieckim wojsku, a także o miłości skandalizującej, która ocala,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to