Żółte światło

Bardzo lubię pióro Jerzego Pilcha. Fikcja pomieszana z wątkami biograficznymi. Bardzo podobało mi się opowiadanie gdzie wątkiem były szachy. Super, że mogłam tą książkę przeczytać. Tylko niekiedy mam wrażenie, że autor tak pisał, że w niektórych momentach można się pogubić.

Bardzo lubię pióro Jerzego Pilcha. Fikcja pomieszana z wątkami biograficznymi. Bardzo podobało mi się opowiadanie gdzie wątkiem były szachy. Super, że mogłam tą książkę przeczytać. Tylko niekiedy mam wrażenie, że autor tak pisał, że w niektórych momentach można się pogubić.

Pokaż mimo to

Bardzo lubię książki Pilcha i znowu nie zawiodłem się. Oczywiście niejeden czytelnik może po lekturze "Żółtego światła" utyskiwać: "O czym to jest? Znowu fikcja wymieszana z autobiografią? Kolejne wyznania lubieżnika?" Otóż owszem, tak, właśnie tak. Kto budzi większe zaufanie, komu wierzy się bardziej? Pisarzowi tworzącemu fikcję literacką opartą na własnych zmyśleniach, czy autorowi, który tworzy fikcję literacką opartą na własnych doświadczeniach? Dla mnie godny zaufania jest ten drugi przypadek, a Jerzy Pilch jako autor książek należy bezsprzecznie do tej właśnie kategorii. Pozwolę sobie nie zdradzać, jak się to teraz modnie mówi, treści książki. Ta będzie dla ortodoksyjnych miłośników zwykłej narracji i tak nie do przyswojenia, dla zawziętych zwolenników przewagi akcji nad refleksją także, a dla Pilchowych wyznawców będzie bez znaczenia akcja, ważne będą uwagi, obserwacje, komentarze Pilcha do zjawisk, które spotkały podmiot liryczny książki. Jej wisielczy - że pozwolę sobie tak ją określić - humor to u Pilcha zawsze gorzki komentarz naszej rzeczywistości. Z jednego przypadku potrafi wycisnąć sporo. Opis starań o ślub cywilny jest już z sam w sobie pyszną satyrą na biurokrację, ale przy okazji dostaje się też zaściankowości, wścibskości, konserwatywnym poglądom i chyba także zawiści, kiedy okazuje się, że panna młoda jest młodsza od swego wybrańca o kilkadziesiąt lat. Takie i inne uwagi tworzą obraz naszego polskiego społeczeństwa i naszych charakterów oraz przywar. Warto się z siebie pośmiać, bo to zdrowa reakcja świadcząca o dystansie do siebie i dobrze jest śmiejąc się z innych wiedzieć, że nikt nie jest bez winy, więc po co rzucać kamienie? Pilch próbuje nam to właśnie przekazać: rób swoje i daj żyć innym, bo życie to i tak niełatwy owoc do zgryzienia.

Bardzo lubię książki Pilcha i znowu nie zawiodłem się. Oczywiście niejeden czytelnik może po lekturze "Żółtego światła" utyskiwać: "O czym to jest? Znowu fikcja wymieszana z autobiografią? Kolejne wyznania lubieżnika?" Otóż owszem, tak, właśnie tak. Kto budzi większe zaufanie, komu wierzy się bardziej? Pisarzowi tworzącemu fikcję literacką opartą na własnych zmyśleniach,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak wiemy, ostatnia, lub jedna z ostatnich książek ś.p. Autora.
Może nie najlepsza w dorobku Pilcha, ale porusza ciekawy wątek, wyboru końca istnienia.

Jak wiemy, ostatnia, lub jedna z ostatnich książek ś.p. Autora.
Może nie najlepsza w dorobku Pilcha, ale porusza ciekawy wątek, wyboru końca istnienia.

Pokaż mimo to

Pierwsza część gdzie autor opisuje życie rodzinne głównego bohatera podobała mi się bardzo. Później nieco się pogubiłam, może czegoś nie zrozumiałam, ale finalnie oceniam jako przeciętną.

Pierwsza część gdzie autor opisuje życie rodzinne głównego bohatera podobała mi się bardzo. Później nieco się pogubiłam, może czegoś nie zrozumiałam, ale finalnie oceniam jako przeciętną.

Pokaż mimo to

Przypuszczam, że dla fanów autora może to być intersujące z racji pewnego wymieszania wątków biograficznych z fikcją - zresztą książkę poleciła mi osoba, która spędziła młodość w tej samej miejscowości co autor. Dla mnie osobiście książka była momentami zabawna, ale jednak całościowo mnie nie porwała.

Przypuszczam, że dla fanów autora może to być intersujące z racji pewnego wymieszania wątków biograficznych z fikcją - zresztą książkę poleciła mi osoba, która spędziła młodość w tej samej miejscowości co autor. Dla mnie osobiście książka była momentami zabawna, ale jednak całościowo mnie nie porwała.

Pokaż mimo to

Na przykładzie ojca z Wehrmachtu czy związku starszego mężczyzny z młodą dziewczyną, Pilch przedstawia obraz społeczeństwa, jego uprzedzenia, stereotypy.
Krótka forma, a mimo to, pełna treści.
Bardzo lubię jego erudycję.

Na przykładzie ojca z Wehrmachtu czy związku starszego mężczyzny z młodą dziewczyną, Pilch przedstawia obraz społeczeństwa, jego uprzedzenia, stereotypy.
Krótka forma, a mimo to, pełna treści.
Bardzo lubię jego erudycję.

Pokaż mimo to

Moja przygoda z prozą Jerzego Pilcha rozpoczęła się około dwadzieścia pięć lat temu. Wtedy obejrzałem film "Spis cudzołożnic", sporadycznie czytałem felietony Pilcha oraz sięgnąłem po książkę ze zbiorem felietonów. Proza Pilcha jest dość oryginalna, z drugiej strony też bliska memu sercu, gdyż sam urodziłem się w Wiśle w mieście z którego pochodzi Jerzy Pilch. Ogólnie mówiąc Śląsk Cieszyński to miejsce bliskie memu sercu i Pilch sporo miejsca poświęca Wiśle, Śląskowi Cieszyńskiemu w swojej twórczości. Długo nie powracałem do prozy Pilcha. Bodajże dziesięć lat lub nawet trochę więcej sięgnąłem po "Marsz Polonia", do teraz jakoś na liście książek do przeczytania były inne pozycje.
W tym roku jednak Jerzy Pilch zmarł, pojawiło się więcej informacji w mediach na temat jego śmierci i jego twórczości. To sprawiło iż postanowiłem sięgnąć po jego książkę, audiobooka.
"Żółte Światło" został nagrany jako audiobook w lektorskim wykonaniu Krzysztofa Gosztyły. Tym bardziej skusiło mnie sięgnięcie po tą książkę.
Narracja Jerzego Pilcha jest dość specyficzna. Jest dość luźna. Autor wylewa na papier swój tok myślenia. Skacze z tematu na temat, łączy ze sobą myśli które mogą się wydawać, że nie mają ze sobą nic współnego, a jednak Jerzy Pilch łączy całość w jedną spójność.
W "Żółtym Świetle" znajdziemy sporo osobistych rozważań autora. Trudno powiedzieć czy dotyczą jego osobiście, czy to fikcja literacka. Na przykład znajdziemy tam opowieść o ojcu, który podczas okupacji był żołnierzem Wehrmachtu. Znowu w innej części książki narrator opowiada o swoim małżeństwie z dziewczyną młodszą od siebie o kilkadziesiąt lat.
Ciekawa książka, stanowiła dla mnie pewną zmianę w czytelniczej rutynie a zarazem pewnego rodzaju powrót do wiślańskich korzeni.

Moja przygoda z prozą Jerzego Pilcha rozpoczęła się około dwadzieścia pięć lat temu. Wtedy obejrzałem film "Spis cudzołożnic", sporadycznie czytałem felietony Pilcha oraz sięgnąłem po książkę ze zbiorem felietonów. Proza Pilcha jest dość oryginalna, z drugiej strony też bliska memu sercu, gdyż sam urodziłem się w Wiśle w mieście z którego pochodzi Jerzy Pilch. Ogólnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

odpowiednia książka na finał:)

odpowiednia książka na finał:)

Pokaż mimo to

Całokształt niezupełnie do mnie przemawia, ale opowiadania (?) o wisielcu i o przygodach z USC były tak dobre, że nie serca ocenić tej książki niżej.

Całokształt niezupełnie do mnie przemawia, ale opowiadania (?) o wisielcu i o przygodach z USC były tak dobre, że nie serca ocenić tej książki niżej.

Pokaż mimo to

Wciągnął mnie Pilch przy lekturze zbioru felietonów "Indyk z ..." Teraz musiałem się trochę otrząsnąć. Niezbyt obszerna książka, nierówna bardzo. Niektóre rozdziały wręcz znakomite, tworzone ciętym piórem, inne blade. To pożegnanie niestety z autorem więc narzekać nie można. Powiem krótko; gdyby wszystkie rodzime felietony były takim językiem, nawet tym mniej porywającym, literatura polska byłaby o niebo bogatsza

Wciągnął mnie Pilch przy lekturze zbioru felietonów "Indyk z ..." Teraz musiałem się trochę otrząsnąć. Niezbyt obszerna książka, nierówna bardzo. Niektóre rozdziały wręcz znakomite, tworzone ciętym piórem, inne blade. To pożegnanie niestety z autorem więc narzekać nie można. Powiem krótko; gdyby wszystkie rodzime felietony były takim językiem, nawet tym mniej porywającym,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to