Bardzo się męczyłam. Nie wiem czy było warto, bo szczerze wątpię żebym cokolwiek z tej książki zapamiętała oprócz faktu, że była niezwykle brutalna i brudna.

Bardzo się męczyłam. Nie wiem czy było warto, bo szczerze wątpię żebym cokolwiek z tej książki zapamiętała oprócz faktu, że była niezwykle brutalna i brudna.

Każdy kraj, a zwłaszcza każdy naród potrzebuje mitów o swojej wielkości, powstaniu, czy bohaterach. Może to być „cud nad Wisłą”, albo bohaterski baron, który bohaterski wcale nie był. Przez lata wokół tych mitów i legend narasta kolejne interpretacje i narracje. W efekcie powstaje labirynt pamięci/niepamięci, z którego trudno już wyjść.
I o tym jest ta książka. O budowaniu historii na innych historiach, a potem na jeszcze innych historiach.

Każdy kraj, a zwłaszcza każdy naród potrzebuje mitów o swojej wielkości, powstaniu, czy bohaterach. Może to być „cud nad Wisłą”, albo bohaterski baron, który bohaterski wcale nie był. Przez lata wokół tych mitów i legend narasta kolejne interpretacje i narracje. W efekcie powstaje labirynt pamięci/niepamięci, z którego trudno już wyjść.
I o tym jest ta książka. O budowaniu...

Nie pamiętam kiedy się tak wynudziłem i wymęczyłem przy lekturze. Anty-arcydzieło latynoskie. Mówię to ze smutkiem. Strata czasu.

Nie pamiętam kiedy się tak wynudziłem i wymęczyłem przy lekturze. Anty-arcydzieło latynoskie. Mówię to ze smutkiem. Strata czasu.

"Labirynt pamięci" jest to bardzo wstrząsająca książka rozgrywająca się w Brazylii. Odpowiadający za jej tłumaczenie Wojciech Charchalis zaklasyfikował ją jako "powieść totalną", czyli gatunek łączący elementy powieści psychologicznej, obyczajowej i historycznej z realizmem magicznym. a nawet z naturalizmem.

Zaprojektowani przez Ubaldo bohaterowie to postacie, na ogół cechujące się "podwójną moralnością". Z jednej strony starają się mówić o szacunku dla drugiego człowieka i pozują na osoby pobożne, kierujące się określonymi zasadami, zaś z drugiej potrafią być okrutni wobec siebie i innych, odnoszą się z wyższością, a niekiedy i nienawiścią w stosunku do bliźnich (zwłaszcza czarnoskórych). Najczęściej w swoim postępowaniu kierują się "prawem silniejszego", a także nie stronią od sadyzmu oraz gwałtów na ofiarach.

Książka ta zawiera ogromny ładunek emocjonalny i jest wielowątkowa z częstymi przeskokami w czasie oraz zmianami narracji. Nie jest to powieść łatwa w odbiorze i potrzeba czasu, by się w nią wgłębić, jednak warto dać jej szansę. Jest to bardzo dobrze skonstruowana i skłaniająca do przemyśleń książka, po którą warto jest sięgnąć.

"Labirynt pamięci" jest to bardzo wstrząsająca książka rozgrywająca się w Brazylii. Odpowiadający za jej tłumaczenie Wojciech Charchalis zaklasyfikował ją jako "powieść totalną", czyli gatunek łączący elementy powieści psychologicznej, obyczajowej i historycznej z realizmem magicznym. a nawet z naturalizmem.

Zaprojektowani przez Ubaldo bohaterowie to postacie, na ogół...

Trudna, niesprawiedliwa i piękna historia narodu brazylijskiego

Trudna, niesprawiedliwa i piękna historia narodu brazylijskiego

Przyznaję, że początek lektury był dosyć ciężki i dałam się jej porwać dopiero po kilkudziesięciu stronach. Zdecydowanie warto zacząć od posłowia tłumacza, Wojciecha Charchalisa, które pozwoli lepiej zrozumieć część przedstawionych przez autora kwestii, zwłaszcza tych polityczno-gospodarczych.

Charchalis określa Labirynt pamięci mianem “powieści totalnej” i w pełni się z tym określeniem zgadzam. Znajdują się w niej elementy powieści obyczajowej, psychologicznej i historycznej, podszytej realizmem magicznym. Autor stosuje różne sposoby narracji i chociaż nie wszystkie czyta się płynnie i łatwo, całość splata się w doskonałą, harmonijną opowieść, którą po prostu trzeba przeczytać. Gorąco polecam!

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2021/01/labirynt-pamieci-joao-ubaldo-ribeiro.html

Przyznaję, że początek lektury był dosyć ciężki i dałam się jej porwać dopiero po kilkudziesięciu stronach. Zdecydowanie warto zacząć od posłowia tłumacza, Wojciecha Charchalisa, które pozwoli lepiej zrozumieć część przedstawionych przez autora kwestii, zwłaszcza tych polityczno-gospodarczych.

Charchalis określa Labirynt pamięci mianem “powieści totalnej” i w pełni się z...

„Labirynt pamięci. Wiwat naród brazylijski!” Joao Ubaldo Ribeiro to jedna z tych książek, dla których chciałabym mieć więcej czasu, choć i tak czytałam ją bardzo długo. Nie jest to lektura do poduszki ani obyczajówka, którą można zabijać czas w autobusie. To powieść wymagająca sporego poświęcenia, którego jednak nie żałuję.
Aby w pełni zrozumieć, z czym ma się do czynienia, warto przeczytać posłowie od tłumacza – Wojciecha Charchalisa, który wyjaśnia tam fundamenty „Labiryntu pamięci”, w krótkich słowach opowiada historię narodu brazylijskiego, którą – w literackiej formie, poznajemy na kartach powieści. Obejmuje ona czterysta lat historii narodu, który dopiero powstawał w wyniku portugalskiego kolonializmu oraz sprowadzenia na te ziemie czarnoskórych niewolników. Esencją książki jest naród – począwszy od zamierzchłych czasów kanibalizmu, przez lata ekonomicznego rozkwitu wywołanego produkcją cukru i połowami wielorybów, po rewolucję, uzyskanie niepodległości i dalsze, zmienne losy państwa i jego mieszkańców.
Książka powstała w 1984 roku jako pewna odpowiedź na nacjonalistyczną propagandę, jaka towarzyszyła chylącej się ku upadkowi dyktaturze wojskowej. Miała na celu odczarować bohaterów narodowych, zburzyć pomniki, jakie wystawiała im władza i rzeczywiście, cały czas towarzyszyła mi podczas czytania ironia, rodzaj kpiny ze wszystkiego, co zwykle w historii narodu bohaterskie i wzniosłe. Nie znaczy to, że sarkazm to jedyna rzecz, którą w książce można znaleźć, bo w gruncie rzeczy to książka trudna, realistyczna, pokazująca okrucieństwo i bezduszność ludzi, wykorzystywanie czarnoskórych, odmawianie im człowieczeństwa – przemoc, gwałt i poniżenie – wszystko przy niezwykłej wręcz pobożności i wrażliwości na słowo Boże. Z drugiej strony jest tez zachwyt bogactwami natury, magią ludowych opowieści, obecną ciągle w życiu mieszkańców.
Trudno w książce tak rozległej czasowo opisywać fabułę. Dość powiedzieć, że poznamy tu losy pewnego kanibala, odważnej rybaczki i jej dziadka, i wielu innych ludzi, powiązanych ze sobą więzami rodzinnymi. Z drugiej strony będziemy też przyglądać się brazylijskim białym elitom – władzom i duchowieństwu, którzy bezlitośnie wykorzystują swoją uprzywilejowaną pozycję. To zwykli ludzie są bohaterami tej opowieści – nie te pomnikowe. To oni tworzą ten właściwy naród.
Pełne zrozumienie tej monumentalnej powieści wymaga znajomości historii Brazylii, której przeciętny Polak, również ja, nie posiada. Posłowie Charchalisa porządkuje wiedzę niezbędną do właściwej interpretacji przeczytanego tekstu i jest tutaj niezbędne, by zrozumieć idee towarzyszące kształtowaniu się państwa brazylijskiego, a także dostrzec kontrast między nimi, a ich realizacją w praktyce.
Opis książki sugeruje, że jest to saga rodzinna, co wielu czytelników z pewnością wprowadzi w błąd. Choć opowiada losy rodziny, to jednak właściwym jej bohaterem wydaje się cały naród, a właściwie jego historia, którą można przedstawiać na różny sposób, fałszować, skupiać uwagę na jednym, by odciągnąć ją od innych faktów. Tworzyć labirynty, w których łatwo się zgubić, a trudno odnaleźć właściwą drogę, bo gdy zawrócimy, by przejść tą samą ścieżkę, ktoś ją już zmieni. Podsumowując zatem, warto poznać tę książkę, nawet nie do końca orientując się w kontekście, bo poza wszystkim, jest to doskonała językowo literatura, jedna z najważniejszych pozycji w kanonie literatury brazylijskiej. Ma potencjał, by wzbogacić nawet niezorientowanego historycznie czytelnika i rzuca mu wyzwanie, które zdecydowanie warto podjąć.

„Labirynt pamięci. Wiwat naród brazylijski!” Joao Ubaldo Ribeiro to jedna z tych książek, dla których chciałabym mieć więcej czasu, choć i tak czytałam ją bardzo długo. Nie jest to lektura do poduszki ani obyczajówka, którą można zabijać czas w autobusie. To powieść wymagająca sporego poświęcenia, którego jednak nie żałuję.
Aby w pełni zrozumieć, z czym ma się do czynienia,...

Arcydzieło literatury iberoamerykańskiej. Zawarty w książce kawał historii opisany z odrobiną ironii, nutką magicznego realizmu, wspaniałymi opisami przyrody i potraw. Wyjątkowy język literacki dopełniający całości tworzą razem niezwykłą ucztę literacką.

Arcydzieło literatury iberoamerykańskiej. Zawarty w książce kawał historii opisany z odrobiną ironii, nutką magicznego realizmu, wspaniałymi opisami przyrody i potraw. Wyjątkowy język literacki dopełniający całości tworzą razem niezwykłą ucztę literacką.

Odlot. Niezwykły. Razem z duszami lub samodzielny - jak wolicie :). Kto jest w stanie tak pisać o naszej historii, jak Ubaldo Ribeiro o historii Brazylii ? I czy my jesteśmy w stanie to czytać? Polecam rozwadze.

Odlot. Niezwykły. Razem z duszami lub samodzielny - jak wolicie :). Kto jest w stanie tak pisać o naszej historii, jak Ubaldo Ribeiro o historii Brazylii ? I czy my jesteśmy w stanie to czytać? Polecam rozwadze.

Bardzo ciężka książka, czytałam ją ponad trzy miesiące, pierwsze 300 stron raczej męczyłam z dużymi odstępami.
Powieść jest trudna w odbiorze, ponieważ autor nie wybiela kolonialnego wyzysku, rasizmu ani klasizmu. Konflikt interesów klasowych w kontekście formowania narodu jest chyba głównym tematem tej książki, ale należy też wspomnieć o nieśmiertelności duszy postrzeganej z niechrześcijańskiego punktu widzenia.
Ogólnie polecam, ale tylko wytrwałym. Podejrzewam, że jakby do Sienkiewicza albo Reymonta dorzucić elementy realizmu magicznego i dać to do przeczytania obcokrajowcowi, to byłoby to porównywalnie ciężkie w odbiorze.

Bardzo ciężka książka, czytałam ją ponad trzy miesiące, pierwsze 300 stron raczej męczyłam z dużymi odstępami.
Powieść jest trudna w odbiorze, ponieważ autor nie wybiela kolonialnego wyzysku, rasizmu ani klasizmu. Konflikt interesów klasowych w kontekście formowania narodu jest chyba głównym tematem tej książki, ale należy też wspomnieć o nieśmiertelności duszy...