Opis wojny totalnej i nareszcie mieliśmy kłamstwa i intrygi w tej części. Mimo wszystko zabrakło mi dynamiki. I MKVanner (mój ulubiony bohater) już nie wiem czy żyje czy nie.

Opis wojny totalnej i nareszcie mieliśmy kłamstwa i intrygi w tej części. Mimo wszystko zabrakło mi dynamiki. I MKVanner (mój ulubiony bohater) już nie wiem czy żyje czy nie.

Książka jest bardzo dobra, wchłonąłem ją bardzo szybko. Jest w niej dużo emocji, zwłaszcza na końcu. Polecam.

Książka jest bardzo dobra, wchłonąłem ją bardzo szybko. Jest w niej dużo emocji, zwłaszcza na końcu. Polecam.

10 tom serii nadal trzyma poziom. Znowu wraz ze "zwykłymi" gwardzistami ruszymy do boju. Komisarz Gaunt wraz ze swoimi ludźmi wraca na planetę Gereon którą obiecał wyzwolić od sił Chaosu, ale czy jego plany popiera Inkwizycja.
Dobra książka pokazująca wojnę z poziomu tych szraych mas znanych z Herezji.

10 tom serii nadal trzyma poziom. Znowu wraz ze "zwykłymi" gwardzistami ruszymy do boju. Komisarz Gaunt wraz ze swoimi ludźmi wraca na planetę Gereon którą obiecał wyzwolić od sił Chaosu, ale czy jego plany popiera Inkwizycja.
Dobra książka pokazująca wojnę z poziomu tych szraych mas znanych z Herezji.

Pancerz Pogardy, dziesiąty tom Duchów Gaunta. Cykl jako jedyny w serii Warhammera 40 000 koncentruje się na zwykłych Gwardzistach Imperialnych. Z drugiej strony „zwykli” w kontekście Duchów z Tanith jest kiepsko dobranym słowem.

Mam jeden problem z tym cyklem. Podoba mi się forma, lecz nie potrafię zaangażować się w treść. Herezja Horusa przedstawia najważniejsze postacie Warhammera 40 000. Ukazuje najistotniejsze wydarzenia dla uniwersum. Nawet przez moment nie pozwala zapomnieć, że oczywisty dla wszystkich stan rzeczy został zburzony. Z napięciem czytamy, jak bohaterowie próbują odnaleźć się w nowej, bezwzględnej rzeczywistości.
Postacie w Duchach Gaunta to zwykli żołnierze. Wprawdzie niezwykle utalentowani i skuteczni, ale do zastąpienia. Zwycięstwo lub klęska prowadzonych przez nich działań wojennych, nie mają znaczenia dla uniwersum. W wielu przypadkach nie wpłyną nawet znacząco na kampanię, której są zaledwie trybikiem. Podczas czytania każdego tomu cyklu odczuwa się, że jest to po prostu następna z nieprzeliczonych potyczek. Po niej będą miały miejsce kolejne i kolejne. Nie mogę jednak odmówić kunsztu autorowi. Jest mistrzem w opisywaniu działań militarnych i ukazywaniu brutalności oraz okrucieństwa rzeczywistości wojennej. Pomimo tego, że jest to dziesiąty tom cyklu, udaje się pisarzowi unikać powtarzalności. Niekiedy wprowadzane zostają nowe elementy, które urozmaicają wydarzenia przezeń opisane. Wspomniałem wcześniej, że główni bohaterowie to zwykli, łatwi do zastąpienia żołnierze. To prawda. Dan Abnett jednak tak umiejętnie wykreował swoich bohaterów, że większość z nich się wyróżnia. Wypadają lepiej niż Kosmiczni Marines z Herezji Horusa, którzy często są ,,jednymi z wielu”. W dalszej części będą miały miejsce spoilery:
SPOILERY:



W Pancerzu Pogardy śledzimy losy wielu Gwardzistów – będących zwykłymi ludźmi – w realiach wojennych. Dalin, mający wcześniej romantyczne wyobrażenie o wojnie, zostanie rzucony w sam jej środek i pozna koszmarną rzeczywistość. Jego rodzice zastępczy oraz biologiczny ojciec stawią czoło nie tylko wyzwaniom wojennym, ale również trosce o losy syna. Mkoll, genialny zwiadowca, będzie musiał oswoić się z szokującą wiadomością na temat towarzysza. Jedynego członka regimentu Duchów z Tanith, który przewyższał go umiejętnościami.



KONIEC SPOILERÓW:
Każdy, kto nie miał wcześniej okazji zapoznać się z Duchami Gaunta, powinien zacząć od pierwszego tomu. Nie polecam Pancerza Pogardy tym, dla których cykl stał się monotonny. Nie znajdziecie niczego nowego w tym tomie.

Pancerz Pogardy, dziesiąty tom Duchów Gaunta. Cykl jako jedyny w serii Warhammera 40 000 koncentruje się na zwykłych Gwardzistach Imperialnych. Z drugiej strony „zwykli” w kontekście Duchów z Tanith jest kiepsko dobranym słowem.

Mam jeden problem z tym cyklem. Podoba mi się forma, lecz nie potrafię zaangażować się w treść. Herezja Horusa przedstawia najważniejsze postacie...

Kolejna dobra pozycja w tej serii. Jedyny zarzut, że za szybko się czyta i za szybko się przez to ją kończy, a człowiek chce jeszcze...

Kolejna dobra pozycja w tej serii. Jedyny zarzut, że za szybko się czyta i za szybko się przez to ją kończy, a człowiek chce jeszcze...

Nieco słabszy to, ale nie ma dramatu.

Nieco słabszy to, ale nie ma dramatu.