Przypomniał mi się hedonizm dnia codziennego, z jego małymi prozaicznymi wzruszeniami i nadzieją na niesprecyzowane lepsze jutro. Podobnie jest z poezją Wasyla Łozińskiego, może wywołać niewielką osobistą rewolucję ale w jakim celu miałaby tego dokonywać? Może po to, aby po obraniu kursu na amerykańskie sny w mniejszym stopniu zwracać uwagę na fragmenty ukraińskiej rzeczywistości. W tych nielirycznych utworach odnalazłem pełno socjologicznych odwołań, ciekawych krótkich wtrętów, trapiących ludzi problemów, sprawiających, że codzienne dni stają się ekscentryczne. A któż lubi, kiedy jego życie jest zbyt mocno przeładowane oryginalnością. Wystarczy, że huczy Majdan a na każdej stronie dają o sobie znać oznaki cywilizacji.

Po skrzyżowaniach bez sygnalizacji świetlnej pędzą myśli Wasyla Łozińskiego. Nie przepuszczają, wzajemnie się przeskakują. Niosą nowe oprogramowanie świata, wiersz ma być medium i być może wypełnić puste miejsce po posągach Lenina. Jednak zanim do tego dojdzie, to pośród niezauważalnych a może nawet nieobecnych metafor musi kolekcjonować pewne nieprzydatne już archaizmy, te proste elementy życia codziennego. W walce z informacyjnym deficytem ukraiński poeta odnosi spore sukcesy. Wprowadza do obiegu nowe znaczenia, nawet Wierka Serdiuczka dostaje kredyt zaufania. W potoku myśli jest jak w metrze, pęd i rozpychająca wszystko energia. Coś jak poezja wzrostu ze skąpym użyciem niepotrzebnych sformułowań, wszystko się przyda, ponieważ wszystko jest na czasie.

Podczas tego krótkiego spotkania z twórczością Wasyla Łozińskiego zauważyłem, że współcześni Odyseusze zupełnie inaczej podróżują dzisiaj po literaturze. Pomiędzy muzycznymi kompozycjami Philipa Glassa czytają krótkie wiersze, z obawy o nadmiar słów dokonują zakupu ściśle kontrolowanych informacji. Ciężko wyczuć czy wśród nich panuje święto czy dzień powszedni. Jednak marzenia mają podobne, można się w nich zagubić i pofantazjować o nowej moralności, która zastąpiła stare milicyjne zasady. Noc na Majdanie ma pierwszeństwo, urlop z powodu wojny również. Tym bardziej, że trzeba go poświęcić na obronę Donbasu. Poezja Łozińskiego dotyka ciężkich moralnych wyborów, jednak robi to z wyczuciem, ledwie muskając punkty zapalne świata polityki. Jest czymś w trakcie poważnych zmian ale jeszcze nie uczestniczy w tym najgorszym, co ma dopiero nadejść w lutym 2022 roku.

Pomiędzy błyskami światła widać protezy życia codziennego, co jakiś czas pojawiają się już rozryte mogiły. Gdyby Wasyl Łoziński spóźnił się jeszcze trochę, to zobaczylibyśmy ich o wiele więcej. Czuję, że po tej awanturze jednak święta nie będzie, że rosnąca wraz z doświadczeniem świadomość przyniesie jedynie krew i łzy. Żyć trzeba dalej, kontrowersje muszą zejść na bok a najlepiej jakby nikt z nas nie musiał za nikogo umierać. Ciężkie czasy nadchodzą z prędkością światła i widać, że ukraińska poezja potrafi dotrzymać im kroku. Jednak to rozcieńczanie ambrozji chlebem i wodą wcale nie jest konieczne. Już lepiej, żeby poezja bawiła, niż musiała toczyć krwawe walki. W każdym razie miejmy nadzieję, że chociaż w poetyckiej wojnie informacyjnej wygra prawda.

Przypomniał mi się hedonizm dnia codziennego, z jego małymi prozaicznymi wzruszeniami i nadzieją na niesprecyzowane lepsze jutro. Podobnie jest z poezją Wasyla Łozińskiego, może wywołać niewielką osobistą rewolucję ale w jakim celu miałaby tego dokonywać? Może po to, aby po obraniu kursu na amerykańskie sny w mniejszym stopniu zwracać uwagę na fragmenty ukraińskiej...

"Taka historia o pracy, kiedy ludzie idą na urlop z powodu wojny".
"Święto po awanturze" zostawiło we mnie pewien ślad. Czytając czuć emocje autora, a sami wyruszamy w podróż przez słowa, opisy, myśli. W mojej opinii jest to pozycja warta zainteresowania.

"Taka historia o pracy, kiedy ludzie idą na urlop z powodu wojny".
"Święto po awanturze" zostawiło we mnie pewien ślad. Czytając czuć emocje autora, a sami wyruszamy w podróż przez słowa, opisy, myśli. W mojej opinii jest to pozycja warta zainteresowania.