Cóż tu można? Cudowne!

Cóż tu można? Cudowne!

Bardzo fajnie wędruje się po mieście z Charlesem Reznikoffem. Generalnie jestem typem włóczęgi miejskiego (choć chwilowo z racji miejsca zamieszkania wałęsam się głównie wśród krów :),pewnie dlatego wiersze Reznikoffa tak przypadły mi do gustu. Niestety, nad czym ubolewam, nie posiadłam jeszcze umiejętności czytania podczas chodzenia, więc pozostaje mi jedynie przypuszczać, że mogłyby być znakomitym metronomem w czasie spaceru. Wyznaczać tempo i rytm chodzenia, ale także uczyć patrzenia i dostrzegania. Rozwijania wrażliwości. W końcu czyż nie ćwiczymy mięśni za pomocą rozmaitych aktywności fizycznych, czyż nie ćwiczymy pamięci za pomocą krzyżówek i sudoku? A co z naszą wrażliwością? Uważamy, że się ją, ową wrażliwość, ma albo nie. Taka łaska boża. Nic bardziej mylnego. Nie ma ludzkiego zmysłu, nie mówiąc już o umiejętnościach (hmmm, do której to kategorii możemy zaliczyć „wrażliwość”?),którego nie można by rozwinąć. Poezja Reznikoffa to coś na kształt „medytacja dla średnio zaawansowanych”. Ćwiczenia z patrzenia. Na miejsca, na fragmenty rzeczywistości, na przedmioty, na ludzi, znanych i tych jedynie zaobserwowanych. Chodzę, patrzę, dostrzegam, a z każdym spojrzeniem wrzucam sobie jakiś nowy kamyczek do mojego plecaka, dzięki czemu jestem coraz bogatsza, można rzec, z każdym spojrzeniem. Na przykład: „W ten mglisty poranek zimowy, nie gardź zielonym klejnotem błyszczącym wśród gałązek gdyż jest to światło skrzyżowania.” To jest piękne. I pięknie przełożone na język polski przez Piotra Sommera. A na koniec zacytuję wiersz może nie jakoś wyjątkowo reprezentatywny dla poezji Reznikoffa (nie ma tam włóczęgi po mieście i miejskich obserwacji),ale skondensowany (jak to on potrafił) i mocny:
"Czytam kilku niemieckich poetów z zeszłego stulecia;
tak, smutne, ale czułe i łagodne.
W tym momencie stukanie do drzwi;
otwieram, a tu
Hitler."
Parafrazując Reznikoffa, który pisze:
„brak mi już cierpliwości słuchać, co mówią rabini,
i nasłuchuję co mówią aniołowie”,
napiszę, że brak mi już cierpliwości czytać długaśne powieści i nasłuchuję co mówią poeci.

Bardzo fajnie wędruje się po mieście z Charlesem Reznikoffem. Generalnie jestem typem włóczęgi miejskiego (choć chwilowo z racji miejsca zamieszkania wałęsam się głównie wśród krów :),pewnie dlatego wiersze Reznikoffa tak przypadły mi do gustu. Niestety, nad czym ubolewam, nie posiadłam jeszcze umiejętności czytania podczas chodzenia, więc pozostaje mi jedynie...