"Totentanz"
Mieczysław Gorzka

Nad Wrocławiem wici ewidentnie widmo śmierci. W mieście szaleje nieuchwytny od lat płatny zabójca a młodzież popełnia samobójstwa. Na domiar złego policja znajduje ciała bestialsko zamordowanych młodych kobiet.
Wśród społeczeństwa chodzą słuchy o trzech podejrzanych postaciach budzących grozę.
Komisarz Zakrzewski, wraz z nową partnerką Kariną, próbują rozwikłać niesamowicie poplątaną kryminalną zagadkę.
W tym samym momencie Paulina Czerny, z pomocą znajomego dziennikarza, szuka haków na byłego kochanka i szanownego Pana prokuratora Wolskiego.

Cóż to była za literacka uczta kryminalna!
Mieczysław Gorzka przyzwyczaił nas do swoich wielowątkowych powieści i tutaj również mamy doczynienia z wieloma wątkami, każdy z nich jest ogromnie interesujący i wymaga od czytelnika niesamowitego skupienia by połapać się w całej sytuacji.
Napięcie rośnie wraz z każdą przeczytaną stroną a zakończenie totalnie wbija w fotel!
Podobnie jak w poprzednich częściach fabuła jest powiązana z przeszłością i nie raz powraca do wspomnień z wcześniejszych lat, dzięki czemu możemy poznać mechanizm tworzenia się mordercy idealnego.
Ta cześć jest również naszpikowana w brutalniejsze opisy zbrodni co bardzo przypadło mi do gustu.
Na chwilę obecną "Totentanz" to najlepsza część o Komisarzu Zakrzewskim 🔥

Moja ocena : 10/10

#recenzja #book #booklover #bookstagrammer #bookstagram #bookstagrampl #czytambolubie #czytamkryminaly #czytamthrillery #thriller #kryminał #rybnik #rybnikczyta #pijackawe_czytam #myszaczyta #parabookstagrama #atrament_mroku

"Totentanz"
Mieczysław Gorzka

Nad Wrocławiem wici ewidentnie widmo śmierci. W mieście szaleje nieuchwytny od lat płatny zabójca a młodzież popełnia samobójstwa. Na domiar złego policja znajduje ciała bestialsko zamordowanych młodych kobiet.
Wśród społeczeństwa chodzą słuchy o trzech podejrzanych postaciach budzących grozę.
Komisarz Zakrzewski, wraz z nową partnerką...

Najlepsza częś serii, oszałamiające zawiązanie wątków z poprzednich części. Świetni antagoniści 😉 Od początku domyślamy się kto jest jednym ze sprawców, a potem następuje taki plot twist, że można prawie kark skręcić przez taki obrót spraw. Wspaniała książka!

Najlepsza częś serii, oszałamiające zawiązanie wątków z poprzednich części. Świetni antagoniści 😉 Od początku domyślamy się kto jest jednym ze sprawców, a potem następuje taki plot twist, że można prawie kark skręcić przez taki obrót spraw. Wspaniała książka!

Oceniam bardziej jako całość trylogii niż konkretny tom. Moim zdaniem każda kolejna część jest nieco słabsza od poprzedniej. O ile pierwsza była w miarę spójna, autor zachował w niej ciąg logiczno-przyczynowy, tak w dwóch kolejnych coraz częściej dochodziło do niesamowitych zbiegów okoliczności, podczas których bohater mógł zginąć z 20 razy, ale oczywiście wychodził z tych przygód bez szwanku. Więcej w tym fantastyki niż rzetelnego śledztwa. Trzeci tom to już festiwal bardzo specyficznych bohaterów, którzy mordują (zdawałoby się) połowę miasta, a do tego ogrom wątków prywatnych z życia śledczych. Bez trudu można pogubić się w zrozumieniu, kto jest kim, tym bardziej, że sam autor trochę unika wyjaśniania wszystkich zawiłości akcji. Ot, bohaterowie nagle się pojawiają w tych miejscach, gdzie akurat wypada, żeby coś się zadziało. Kilkukrotnie musiałam cofać się o stronę-dwie, by zrozumieć, co tam się właściwie wydarzyło i dlaczego tam właśnie pojechali. Gdyby to trochę okroić i uporządkować, a z głównego bohatera przestać robić niezniszczalnego gladiatora, to całość byłaby o wiele bardziej strawna w czytaniu oraz odbiorze. Niemniej doceniam ciekawy pomysł na fabułę, choć odrobinę zbyt wymyślny, by w kilku momentach nie westchąć przy lekturze głośnego: serio?

Oceniam bardziej jako całość trylogii niż konkretny tom. Moim zdaniem każda kolejna część jest nieco słabsza od poprzedniej. O ile pierwsza była w miarę spójna, autor zachował w niej ciąg logiczno-przyczynowy, tak w dwóch kolejnych coraz częściej dochodziło do niesamowitych zbiegów okoliczności, podczas których bohater mógł zginąć z 20 razy, ale oczywiście wychodził z tych...

Zakończenie trylogii, mam takie wrażenie że trochę przekombinowana. Wiadomo było, że brat wróci… ale jakoś z jednej strony czegoś mi tu zabrakło a jednocześnie paradoksalnie coś tu za dużo było. Za dużo tu wątków, w porównaniu z trylogią Wściekle psy ta niestety przegrywa, zdecydowanie wolę tamtą.

Zakończenie trylogii, mam takie wrażenie że trochę przekombinowana. Wiadomo było, że brat wróci… ale jakoś z jednej strony czegoś mi tu zabrakło a jednocześnie paradoksalnie coś tu za dużo było. Za dużo tu wątków, w porównaniu z trylogią Wściekle psy ta niestety przegrywa, zdecydowanie wolę tamtą.

Kolejny tom z komisarzem Zakrzewskim to z cała pewnością fascynująca przygoda. Nie jestem pewna czy autor nie przekombinował, czy nie za dużo wszystkiego tu było. Z jednej strony oczywistym było ze ten brat bliźniak jeszcze się pojawi w tej serii o przeszłości, tylko czy należało go aż tak „ skomplikować „ no nie wiem. Czytało się dobrze , dużo ciekawych zwrotów akcji, interesująca geneza tych wszystkich zbrodni, przyczyna i skutek. Niemniej jednak trochę za dużo wszystkiego tu było.? Ciagle trzymam kciuki żeby autorowi nie przyszło do głowy zniszczenie Zakrzewskiego za pomocą, alkoholu, narkotyków lub innych, autorowi tylko znanych makabrycznych środków. Zauważyłam ze autorzy kryminałów lubią znęcać się nad swoimi bohaterami , robią z nich alkoholików, narkomanów, niezdolnych do życia w społeczeństwie introwertyków o genialnych umysłach. Od czasów Sherlocka Holmesa to się sprawdza i coś czuje, ze Zakrzewski zmierza w tym kierunku, szczególnie widać to w tym tomie. Ech trochę szkoda gdyby ten jego moralny kręgosłup i sympatyczny charakter zostały popsute przez złośliwe intencje autora 😉 No ale co zrobisz jak nic nie zrobisz 🤷🏼‍♀️ autor ma swoje pokrętne sposoby na wywijanie czytelnikowi różnych złośliwych numerów, my zaś albo ich kochamy za to albo rzucamy książkę w kąt. W moim wypadku słuchanie audiobooka skutecznie utrudniło mi rzucanie książką a pan Filip Kosior „złotousty” sprawił, ze musiałam wysłuchać do końca. Sięgam po kolejny tom oczywiście .

Kolejny tom z komisarzem Zakrzewskim to z cała pewnością fascynująca przygoda. Nie jestem pewna czy autor nie przekombinował, czy nie za dużo wszystkiego tu było. Z jednej strony oczywistym było ze ten brat bliźniak jeszcze się pojawi w tej serii o przeszłości, tylko czy należało go aż tak „ skomplikować „ no nie wiem. Czytało się dobrze , dużo ciekawych zwrotów akcji,...

Cała ta seria trzyma poziom! Są trupy, więc Aleksandra jest zadowolona. Prywata bohaterów ma wpływ na prowadzone sprawy i tworzy jedynie tło, a pierwszy plan. I love it!🖤
Chyba skończy się na tym, że przeczytam każdą książkę Gorzki🙊

Cała ta seria trzyma poziom! Są trupy, więc Aleksandra jest zadowolona. Prywata bohaterów ma wpływ na prowadzone sprawy i tworzy jedynie tło, a pierwszy plan. I love it!🖤
Chyba skończy się na tym, że przeczytam każdą książkę Gorzki🙊

Jak zwykle Zakrzewski wymiata!

Jak zwykle Zakrzewski wymiata!

Ta książka w ogóle nie była na mojej półce! Co za niedopatrzenie. Przeczytałam dwie książki o nadkomisarzu Zakrzewskim z drugiego cyklu i po prostu musiałam sprawdzić, co wydarzyło się wcześniej.

W mieście dochodzi do częstych samobójstw młodzieży, wrocławska policja znajduje zwłoki zamordowanych młodych kobiet, płatny zabójca rozwiązuje problemy w światku handlarzy narkotyków. I najwyraźniej rzuca wyzwanie Marcinowi Zakrzewskiemu.
Kim są Satyr, Śmiercior i Obserwator? Kogo ściga komisarz Zakrzewski? Czy uda mu się znaleźć zabójcę i przeżyć? Czy to będzie jego ostatnie wspólne śledztwo z Pauliną Czerny?

Trzeci tom cyklu to kolejny wciągający i wymagający kryminał, przy którym trzeba się skupić, bo akcja goni akcję, a wątki stale się przeplatają. Niezwykle zaangażowani, ale trudni i często irytujący bohaterowie wprowadzają nas w klimat pracy w policji. Co prawda czytelnik może się trochę zżymać na nieudolność policjantów, którzy nie potrafią oddać jednego celnego strzału, aby unieszkodliwić mordercę, a intryga może się wydawać troszkę przekombinowana, jednak tempo akcji i umiejętnie zbudowane napięcie sprawiają, że książkę naprawdę ciężko odłożyć. Uwielbiam twardogłowego, upartego i dążącego do prawdy Nadkomisarza Zakrzewskiego.
Polecam, zwłaszcza w wersji audio.

Ta książka w ogóle nie była na mojej półce! Co za niedopatrzenie. Przeczytałam dwie książki o nadkomisarzu Zakrzewskim z drugiego cyklu i po prostu musiałam sprawdzić, co wydarzyło się wcześniej.

W mieście dochodzi do częstych samobójstw młodzieży, wrocławska policja znajduje zwłoki zamordowanych młodych kobiet, płatny zabójca rozwiązuje problemy w światku handlarzy...

Mogę prosić Cię do tańca?
***
Funkcjonariusze wrocławskiej policji odnajdują zwłoki kilku kobiet, nieznany sprawca zostawia przy nich niejasne wiadomości. Ponadto wśród młodych ludzi dochodzi do zagadkowych, nagłych i niespodziewanych aktów samobójczej śmierci. Co więcej, w sieci pojawiają się opowiadania dotyczące śmiertelnych zdarzeń, najbardziej niepokoi jednak fakt, że opisywane zdarzenia są łudząco podobne do tych rzeczywistych. Śmierć ogarnia miasto, jest wszechobecna, mroczna, zimna, a towarzyszy jej niemal zawsze tajemnicza postać, obserwator z nienaturalnie długimi rękami…
***
Wielowątkowym dochodzeniem zostaje obarczony komisarz Marcin Zakrzewski, a jego nową partnerką w wyniku całkiem niespodziewanych, ale też wyjątkowo niebezpiecznych zdarzeń staje się Karina. Wspólnie muszą wyjaśnić kryminalną zagadkę Satyra, (Śmieciora) Śmierciora i Obserwatora. Uważam, że sposób jaki autor wybrał na stworzenie antybohatera jest niezwykle interesujący. Dokładnie tak jak w poprzednich częściach serii, tak i w “Totentanz”, przeszłość odegra w śledztwie ogromną rolę. Cienie przeszłości znów będą smętne, nieprzyjemne i bolesne.
***
Nie ulega wątpliwości, że fabuła “Totentanz” jest skomplikowana, pełna zwrotów akcji i sensacji. Przede wszystkim jednak, trzecia część cyklu Cienie przeszłości daje odpowiedź na dręczące od ponad trzydziestu lat rodzinę Zakrzewskich pytanie. Co właściwie stało się z Ryśkiem Zakrzewskim, bratem bliźniakiem Marcina? Czy rozwiązanie tej zagadki da wreszcie ukojenie, czy przyniesie spokój?
***
Oczywiście, nie jest to książka o miłości, jednakże romantyczna cząstka mojej duszy ubolewa nieco nad rozpadem relacji Marcina Zakrzewskiego i Pauliny Czerny. Ucisk w sercu rekompensuje natomiast wątek śledztwa nadzorowanego przez Paulinę, jest doskonały. Kochliwy prokurator Wysocki, znany dość dobrze czytelnikom z poprzednich części serii, odgrywa w dochodzeniu hmm… znaczącą rolę.
***
Nie pierwszy już raz napiszę, że Marcin Zakrzewski to postać, którą darzę sympatią. “Totentanz” mojego zdania nie zmienił, komisarz wciąż daje się lubić. Autor zgromadził w tej książce ogromną ilość wątków. Znów zaskakuje balansując na granicy prawdopodobieństwa, jednak strona po stronie każde z zagadnień zostaje wyjaśnione, tworząc ostatecznie spójną całość. Akcja toczy się niezwykle wartko, wydarzenia następują jedno po drugim w zastraszającym wręcz tempie i… dobrze się to czyta. Ponadto bardzo lubię sposób w jaki autor oprowadza mnie po Wrocławiu i jego okolicach, choć przyznaję, robi to w stosunkowo makabrycznych okolicznościach.

Mogę prosić Cię do tańca?
***
Funkcjonariusze wrocławskiej policji odnajdują zwłoki kilku kobiet, nieznany sprawca zostawia przy nich niejasne wiadomości. Ponadto wśród młodych ludzi dochodzi do zagadkowych, nagłych i niespodziewanych aktów samobójczej śmierci. Co więcej, w sieci pojawiają się opowiadania dotyczące śmiertelnych zdarzeń, najbardziej niepokoi jednak fakt, że...

Tylko 6/10. Nie wiem czy inne pozycje Mieczysława Gorzki są lepsze, są bardziej realne, czy ma on po prostu taki styl...
Z przymrużeniem oka można tą książkę przeczytać, ale jeżeli mamy traktować to na poważnie to niestety, ale w moim odczuciu się nie da.
Nie powiem czyta się dobrze, ale z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej mnie śmieszyła (mimo dość makabrycznych opisów zbrodni) - ta niezniszczalność komisarza, mnogość wątków, i sporo nielogiczności. Być może inne cykle są lepsze, ten taki ogólnie mocno średni.

Tylko 6/10. Nie wiem czy inne pozycje Mieczysława Gorzki są lepsze, są bardziej realne, czy ma on po prostu taki styl...
Z przymrużeniem oka można tą książkę przeczytać, ale jeżeli mamy traktować to na poważnie to niestety, ale w moim odczuciu się nie da.
Nie powiem czyta się dobrze, ale z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej mnie śmieszyła (mimo dość makabrycznych...