Co tu dużo mówić. Książka przeciętna, typowy kryminał. Oczywiście były wątki, które naprawdę mnie zaciekawiły, ale też takie, przy których mój mózg po prostu się wyłączał. Próbowałam z tym walczyć, ale nie udawało się. Jedyna rzecz, która najbardziej mi się spodobała, to że bohaterowie pochodzący z Klubu mieli pseudonimy jako imiona i nazwiska słynnych gwiazd. Znając niektórych z nich, lepiej było mi sobie to wyobrażać, czułam klimat. Jednak nie rozumiem głównego bohatera - On tak bardzo uwielbiał Klub. Klub był dla niego wszystkim, przecież oni na dobrą sprawę prawie w ogóle tam nie rozmawiali. Rozdziały, w sumie można nazwać "rozdziałikami", są tak krótkie, że czułam się jak dziecko w pierwszej klasie szkoły podstawowej czytając Elementarz. Podczas zagłębiania się w lekturze prawie wcale nie podjęłam żadnego wysiłku intelektualnego, odpowiadając sobie w myślach na podstawowe pytania w typowym kryminale - typu: Co? Dlaczego? A może ona? A może on? Gdyby z tej książki liczącej niespełna 243 strony, zrobić dłuższą, bardziej wielowątkową fabułę, to myślę, że nie oceniłabym jej tak nisko. Na pewno byłaby ciekawsza, no ale cóż - Jeff Povey miał jednak inną wizję.

Co tu dużo mówić. Książka przeciętna, typowy kryminał. Oczywiście były wątki, które naprawdę mnie zaciekawiły, ale też takie, przy których mój mózg po prostu się wyłączał. Próbowałam z tym walczyć, ale nie udawało się. Jedyna rzecz, która najbardziej mi się spodobała, to że bohaterowie pochodzący z Klubu mieli pseudonimy jako imiona i nazwiska słynnych gwiazd. Znając...