Dłużyło mi się czytanie tej książki. Jest osobliwa i tajemnicza, dość wymagająca pod względem rozeznania w fabule, a kiedy ją kończyłem wypełniła mnie nostalgia. A humor jest specyficzny(jak dla mnie) Budzi ciekawe emocje w człowieku.

Dłużyło mi się czytanie tej książki. Jest osobliwa i tajemnicza, dość wymagająca pod względem rozeznania w fabule, a kiedy ją kończyłem wypełniła mnie nostalgia. A humor jest specyficzny(jak dla mnie) Budzi ciekawe emocje w człowieku.

Tajemniczy narrator o pseudonimie Douglas Fairbanks junior przystępuje do stowarzyszenia seryjnych morderców, którego członkowie przybierają imiona popularnych gwiazd filmu i muzyki. Poznajemy więc nowe wcielenia Richarda Burtona, Cher, Chucka Norrisa i Errola Flynna, którzy doskonale bawią się w swoim zabójczym towarzystwie aż do chwili, kiedy okazuje się, że jest wśród nich zdrajca i sabotażysta. Liczba członków klubu topnieje w zastraszającym tempie, a winnego próżno szukać. Któż bowiem miałby tyle odwagi, by zabijać seryjnych morderców? Najłatwiej podejrzewać nieco szalonego Agenta FBI, ale w powieści Poveya nic nie jest takie, jakim się wydaje. Rozpoczyna się polowanie, którego finału nikt nie mógł przewidzieć... Połączenie trzymającego w napięciu thrillera, komedii i satyry na zamerykanizowany świat rządzony przez telewizję - Klub Seryjnych Morderców to doskonała rozrywka i wytchnienie od literackiej tandety.

Tajemniczy narrator o pseudonimie Douglas Fairbanks junior przystępuje do stowarzyszenia seryjnych morderców, którego członkowie przybierają imiona popularnych gwiazd filmu i muzyki. Poznajemy więc nowe wcielenia Richarda Burtona, Cher, Chucka Norrisa i Errola Flynna, którzy doskonale bawią się w swoim zabójczym towarzystwie aż do chwili, kiedy okazuje się, że jest wśród...

"Czarny humor spod znaku Monty Pythona" To będzie coś, pomyślałem. I faktycznie, ta pozycja, to jest "coś", co: świetnie zabija czas podczas podróży w pociągu (bo wszystko jest lepsze niż ciągle pola za oknem),nie przedłuża nie potrzebnie fabuły (która mogłaby być dużo lepsza),czasem wywoła delikatny uśmiech na twarzy (więc nie ma się co martwić o późniejsze zmarszczki mimiczne),nie pozostanie długo w pamięci (chyba, że jako wzór do omijania). Ale okładka ładna, prawda?

"Czarny humor spod znaku Monty Pythona" To będzie coś, pomyślałem. I faktycznie, ta pozycja, to jest "coś", co: świetnie zabija czas podczas podróży w pociągu (bo wszystko jest lepsze niż ciągle pola za oknem),nie przedłuża nie potrzebnie fabuły (która mogłaby być dużo lepsza),czasem wywoła delikatny uśmiech na twarzy (więc nie ma się co martwić o późniejsze zmarszczki...

Co tu dużo mówić. Książka przeciętna, typowy kryminał. Oczywiście były wątki, które naprawdę mnie zaciekawiły, ale też takie, przy których mój mózg po prostu się wyłączał. Próbowałam z tym walczyć, ale nie udawało się. Jedyna rzecz, która najbardziej mi się spodobała, to że bohaterowie pochodzący z Klubu mieli pseudonimy jako imiona i nazwiska słynnych gwiazd. Znając niektórych z nich, lepiej było mi sobie to wyobrażać, czułam klimat. Jednak nie rozumiem głównego bohatera - On tak bardzo uwielbiał Klub. Klub był dla niego wszystkim, przecież oni na dobrą sprawę prawie w ogóle tam nie rozmawiali. Rozdziały, w sumie można nazwać "rozdziałikami", są tak krótkie, że czułam się jak dziecko w pierwszej klasie szkoły podstawowej czytając Elementarz. Podczas zagłębiania się w lekturze prawie wcale nie podjęłam żadnego wysiłku intelektualnego, odpowiadając sobie w myślach na podstawowe pytania w typowym kryminale - typu: Co? Dlaczego? A może ona? A może on? Gdyby z tej książki liczącej niespełna 243 strony, zrobić dłuższą, bardziej wielowątkową fabułę, to myślę, że nie oceniłabym jej tak nisko. Na pewno byłaby ciekawsza, no ale cóż - Jeff Povey miał jednak inną wizję.

Co tu dużo mówić. Książka przeciętna, typowy kryminał. Oczywiście były wątki, które naprawdę mnie zaciekawiły, ale też takie, przy których mój mózg po prostu się wyłączał. Próbowałam z tym walczyć, ale nie udawało się. Jedyna rzecz, która najbardziej mi się spodobała, to że bohaterowie pochodzący z Klubu mieli pseudonimy jako imiona i nazwiska słynnych gwiazd. Znając...

Pewien człowiek zostaje zaatakowany nożem wracjąc z pracy. Udaje mu ię obezwładnić napastnika a nawet niechcący zabić. W takiej sytacji jak każdy porządny obywatel sprawdza rzeczy swojego oprawcy, okazuje się że udało mu się załatwić seryjnego mordercę którego na dodatek zapraszają na spotkanie. A że nasz główny bohater chciałby mieć kumpli bo jest sam jak palec to przejmuje osobowość zabójcy i doącza do tytułowego klubu. (bo chce mieć kumpli.) wszystko jest fajnie pieknie ale po jakimś czasie pojawia się agent FBI któy każe mu załatwić wszystkich członków klubu w 2 miesące inaczej pójdzie na krzesło elektryczne. Chcąc nie chcąc bohater zostaje seryjnym mordercą seryjnych morderców. A na dodatek gdzieś w cienu czai się prawdziwe zagrożenie prawdziwe zlo wcielone- morderca z KFC który zabił już prawie 300 osób.

ksiązka do przeczytania w weekend, nie mam sielonego pojęcia gdzie ejst ten humor spod znaku Monthy Pytona, ja go nie dostrzegłam. Sam wątek kryminalny przeciętny, zwłaszcza przez głównego bohatera który powtarza że nie jest seryjnym mordercą nie identyfikuje sie ze swoimi kumplami a sam ma na koncie wiecej zabójstw niż inni członkowe klubu. Jedyne co mi się podobało to zakończenie którego się nie spodziewałam.

Pewien człowiek zostaje zaatakowany nożem wracjąc z pracy. Udaje mu ię obezwładnić napastnika a nawet niechcący zabić. W takiej sytacji jak każdy porządny obywatel sprawdza rzeczy swojego oprawcy, okazuje się że udało mu się załatwić seryjnego mordercę którego na dodatek zapraszają na spotkanie. A że nasz główny bohater chciałby mieć kumpli bo jest sam jak palec to...

Książka jak najbardziej godna polecenia dla wszystkich ludzi kochających kryminały jak i książki humorystyczne. Czytając praktycznie cały czas uśmiech nie znikał z mojej twarzy, chociaż zdarzało się, że w oku zakręciła się łezka. Do końca nie mamy pewności kim tak naprawdę jest główny bohater...

Książka jak najbardziej godna polecenia dla wszystkich ludzi kochających kryminały jak i książki humorystyczne. Czytając praktycznie cały czas uśmiech nie znikał z mojej twarzy, chociaż zdarzało się, że w oku zakręciła się łezka. Do końca nie mamy pewności kim tak naprawdę jest główny bohater...

Uważam, że książka jest pełna specyficznego humoru. Jednak, mi nie za bardzo podeszła, ze względu na sposób kreacji głównego bohatera. Aczkolwiek kończy się zaskakująco, dlatego polecam przeczytać książkę.

Uważam, że książka jest pełna specyficznego humoru. Jednak, mi nie za bardzo podeszła, ze względu na sposób kreacji głównego bohatera. Aczkolwiek kończy się zaskakująco, dlatego polecam przeczytać książkę.

Najchętniej dałbym 5,5 bo "Klub seryjnych morderców" to, moim zdaniem, coś pomiędzy przeciętną a dobrą książką.
Kupiłem ją, więc przeczytałem.. ale czy poleciłbym ją dobremu znajomemu..?
Raczej nie.

Najchętniej dałbym 5,5 bo "Klub seryjnych morderców" to, moim zdaniem, coś pomiędzy przeciętną a dobrą książką.
Kupiłem ją, więc przeczytałem.. ale czy poleciłbym ją dobremu znajomemu..?
Raczej nie.

Nie polecam. Historia nie wciąga a wręcz nudzi

Nie polecam. Historia nie wciąga a wręcz nudzi

Czytałam ciągiem - między jednym kryminałem Agathy Christie a drugim - i to sprawiło, że lekko się rozczarowałam. Bo to nie jest kryminał, horror też nie. Dobra, trochę przewidywalna, ale można się nią zaciekawić.

Czytałam ciągiem - między jednym kryminałem Agathy Christie a drugim - i to sprawiło, że lekko się rozczarowałam. Bo to nie jest kryminał, horror też nie. Dobra, trochę przewidywalna, ale można się nią zaciekawić.